Του Γ. Λακόπουλου
Πολιτική είναι η θεσμική αναζήτηση λύσεων. Αυτή η πολιτική ηττάται καθημερινά στην Ελλάδα σε πολύ σκληρές μάχες που συνθέτουν έναν αχρείαστο πόλεμο, στον οποίο οι εμπλεκόμενοι αναζητούν διαρκώς νέα πεδία για να συνεχίσουν. Είναι οι μάχες που στήνονται διαρκώς στον πόλεμο μεταξύ της κυβέρνησης της αντιπολίτευσης. Πλην των άλλων είναι και ένας ανιστόρητος πόλεμος, χωρίς καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας.
Την ιδια στιγμή η χώρα – εγκλωβισμένη στο τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο, επειδή τα δυο προηγούμενα απέτυχαν- βρίσκεται σε ένα σημείο στο οποίο το κρίσιμο ερώτημα ΔΕΝ είναι ποιο κόμμα πρέπει να κυβερνήσει ως το διάστημα που λήγει με την εκπνοή του τρίτου “προγράμματος”.
Αυτό το ερώτημα απαντήθηκε στις τελευταίες εκλογές, στις οποίες οι ψηφοφόροι είχαν υπόψη τους και το Μνημόνιο και το κόμμα που διεκδικούσε την εφαρμογή του- καθώς το είχαν ψηφίσει άλλωστε.
Το ουσιαστικό ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για να επιβιώσει η χώρα, να βγει από την πολύχρονη κρίση και να πάρει ξανά το δρόμο προς την ευημερία. Αυτό θα χρειαστεί πολύ χρόνο ακόμη, μεγαλύτερες προσπάθειες και ενδεχομένως νέες θυσίες.
Όσοι από την κυβέρνηση βεβαιώνουν ότι βρίσκονται στο τέλος της διαδρομής -όπως έκαναν οι προηγούμενοι- ή υπόσχονται επιτάχυνση και ελάφρυνσή της- όπως κάνουν οι επίδοξοι επόμενοι- αναπαράγουν ψεύδη και φρούδες ελπίδες.
Η συνειδητοποίηση (;) της Αριστεράς
Δεν θα υπήρχε προοπτική ανάκαμψης χωρίς τη στήριξη των Ευρωπαίων. Η ελληνική παρουσία στην κοινοτική Ευρώπη αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξης της χώρας πλέον. Έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο θα ξαναγίνει ό,τι ήταν παλαιότερα: μια ανατολίτικη περιφέρεια, με ό,τι σημαίνει αυτό για τα δεδομένα της περιοχής.
Η πορεία προς τη χρεοκοπία διαμορφώθηκε ιστορικά από την εναλλασσόμενη διακυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν. Στην τελευταία φάση μια κυβέρνηση της ΝΔ οδήγησε στη δημοσιονομική κρίση, μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο και μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ τους οδήγησε στην παράταση του.
Μοιραία μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να είναι η λύτρωση. Όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να αποσπάσει ευκολότερα την κατανόηση της κοινωνίας στην εφαρμογή ενός απαιτητικού προγράμματος ανάκαμψης- δια των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων-, αλλά κυρίως γιατί θα μπορούσε να φτάσει στις ρίζες της κακοδαιμονίας, όπως είναι η διαφθορά, η διαπλοκή, το κομματικό κράτος και η αναξιοκρατία. Δεν είχε αιμα στα χέρια της σαν τους προηγούμενους.
Αντί γι’ αυτό η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς- νοθευμένη δια του συγχρωτισμού της με ένα κόμμα της ακραίας Δεξιάς- προσπάθησε να οργανώσει στρατηγική αναμέτρηση με την Ευρώπη, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο τις ελληνοκοινοτικές σχέσεις.
Αποτελεί τεκμήριο ιστορικής συνειδητοποίησης –ή τουλάχιστον έτσι προκύπτει ως τώρα- ότι ο Αλέξης Τσίπρας από το περασμένο καλοκαίρι εγκατέλειψε τις τυχοδιωκτικές επιλογές σύγκρουσης και υλοποιεί το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με την Ευρώπη. Αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, που είναι ασφαλώς προτιμότερο από το κόστος της χρεωκοπίας που θα τον βάρυνε.
Θα κριθεί το 2018 με το τέλος του τρίτου Μνημονίου, αν μπορεί να διεκπεραιώσει την αποστολή που ανέλαβε και στην οποία του συμπαραστέκονται θερμά οι εταίροι -πέρα από ιδεολογικές αποκλίσεις.
Το κενό συνείδησης της ΝΔ
Είναι όμως απορίας άξιον γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση έχει μετατρέψει την εύλογη πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση σε οργανωμένη μάχη εναντίον της προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση να συμβαδίσει με την Ευρώπη και να βγάλει πέρα το πρόγραμμα.
Ενώ κάποια στιγμή το σύστημα Τσίπρα συνειδητοποίησε που βρίσκεται, το σύστημα Μητσοτάκη δείχνει να έχει ακόμη κενό συνείδησης. Κινείται έξω από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας, ανάγοντας ως κεντρικό δίλημμα το ποιος κυβερνάει.
Η σύγκρουση εξουσίας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσιολογική κατάσταση σε κοινοβουλευτική χώρα. Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετατρέπει αυτή τη σύγκρουση σε υπονόμευση των σχέσεων του Τσίπρα με την κοινοτική Ευρώπη. Σαν να μην θέλει να υπάρχουν αυτές οι σχέσεις. Το κάνει μάλιστα με άκομψο τρόπο.
Τι άλλο ήταν η -διακηρυγμένη μάλιστα- επιμονή του να πείσει τη Μέρκελ ότι … θα ήταν καλύτερος στη θέση του Τσίπρα, ή οτι εχει καλύτερη οιοκονομικη συνταγή, αντί να της καταθέσει τη βούλησή του να συνδράμει ώστε περάσει τον κάβο η χώρα με την εφαρμογή του τρέχοντος προγράμματος – που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας- από την κυβέρνησή της;
Η Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Διαπραγματεύεται με τους κοινοτικούς θεσμούς και τις κυβερνήσεις. Από εκεί παίρνει εύσημα και η αμφισβήτησή τους από τη ΝΔ την οδηγεί σε αδιέξοδο.
Αλλωστε με ποια νομιμοποίηση ένα κόμμα το προγραμμα του οποιου μόλις απορρίσθηκε απο το εκλογικό σώμα, μπορει να μιλάει για καλύτερο προγραμμα επειδη άλλαξε ηγεσία; Απο που προκύπτει οτι η ΝΔ που έχασε με εφτα μονάδες εχει προτεραιότητα διακυβέρνησης και δεν ο ΣΥΡΙΑΖΑ που την κέρδισε; Απο τις … δέκα μονάδες των δημοσκόπων;
Η προσεκτική παρατηρηση δείχνει οτι η προσπάθεια ακύρωσης κυβερνητικών δράσεων και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού του ΣΥΡΙΖΑ, συνδέεται με την ακύρωση των αρχικών προβλέψεων ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ θα ασκήσει πολιτική με σύνεση και προοπτική. Χωρίς άκαιρες εφόδους στην εξουσία και κλείσιμο του ματιού τους λαικιστες.
Προκειται για διάψευση της προσδοκίας οτι δεν θα εξακολουθήσει τα βήματα του προκάτοχου του, ούτε θα προσχωρήσει σε ακραίες πρακτικές που οδηγούν την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση σε αιτία ανάσχεσης της πορείας εξόδου από την κρίση . Τι άλλο συνιστά το αίτημα για εκλογές;
Η “συμμαχία” των φανατικών
Η ανοίκεια -πολλές φορές -διαρκής επίθεση της ΝΔ στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού – βάσει των ηλίθιων οδηγιών κάποιων επικοινωνιολόγων για αρνητική φόρτιση του προφίλ του Τσίπρα- έχει μια εξ ίσου απογοητευτική επίδραση στο εσωτερικό της κυβερνητικής παράταξης.
Αναχρονιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύονται την πολωση που καλλιεργεί η Δεξιά και αναδιπλώνονται σε αντιευρωπαϊκές θέσεις. Εκ παραλλήλου κομματικά στελέχη αρχίζουν ακροβατισμούς που δοκιμάζουν τα όρια των θεσμών και των δημοκρατικών κανόνων του κοινοβουλευτισμού.
Οι ακραίοι της ΝΔ πριμοδοτούν τους ακραίους του ΣΥΡΙΖΑ και τούμπαλιν. Σαν να έχουν συνάψει “συμμαχία” μεταξύ τους.
Έτσι η εικόνα θολώνει διαρκώς. Από τη μια έχουμε την αναμέτρηση της χώρας με την ανάγκη να βγει από το τέλμα και να εξασφαλίσει προϋποθέσεις ανάπτυξης. Από την άλλη ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας που τροφοδοτεί τους φανατικούς των δυο κομμάτων που αναμετρώνται.
Αυτό το παιχνίδι μπορεί να ωφελήσει τον ένα ή τον άλλο από τους εμπλεκομένους, αλλά θα βλάψει σίγουρα την χώρα στην προσπάθεια να ορθοποδήσει.
Γενικά οι πολιτικές δυνάμεις δεν παραδειγματίζονται από την ιστορία ότι ελληνικού κράτους που είναι μια αλυσίδα διχασμών, εμφυλίων και, άγονων, πολιτών αντιπαραθέσεων που είχαν πάντα μια καταστροφή ως αποτέλεσμα.
Αλλά ειδικά στη Συγγρού δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε καν πρόσφατα παραδείγματα: από τότε που εμφανίστηκαν τα σύννεφα της κρίσης όσες φορές η αντιπολίτευση αρνήθηκε να συμβάλει στην αντιμετωπίση κρίσιμων προβλημάτων -επειδή επιδίωκε να επωφεληθεί από την επιδείνωσή τους – το πλήρωσε με την … επικράτησή της.
Το είδαμε στη περίπτωση Γ. Παπανδρέου που αρνήθηκε να διευκολύνει τη κυβέρνηση Καραμανλή στο ασφαλιστικό και στην περίπτωση Τσίπρα που αρνήθηκε να διευκολύνει την κυβέρνηση Σαμαρά στην εκλογή πρόεδρου Δημοκρατίας.
Ο Κυριάκος στην παγίδα
Αυτή την περίοδο η χώρα έχει την υποστήριξη του συνόλου των ευρωπαϊκών δυνάμεων και άλλων διεθνών παραγόντων και ας λέει μπούρδες για απομόνωση η αντιπολίτευση. Η Κυβέρνηση Τσίπρα ξεπέρασε την κρίση εμπιστοσύνης που είχε δημιουργήσει η ιδια και συνεργάζεται αρμονικά με τους εταίρους και τους κοινοτικούς θεσμούς.
Στηρίζοντας την κυβέρνηση Τσίπρα στην υλοποίηση του Μνημονίου οι εταίροι δεν στηρίζουν μόνο την Ελλάδα, αλλά και τη Ευρώπη. Γιατί άραφε δεν μπορεί να προσαρμοστεί σ’ αυτό το περιβάλλον και η ΝΔ , χωρίς να παραιτείται ασφαλώς από τις πολιτικές επιδιώξεις της; Γιατι θεωρεί οτι μπορεί να ανατρέψει τώρα την κυβέρνηση και να πάρει τη θέση της;
Απάντηση; Γιατί είναι ολοφάνερο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πέσει σε μια διπλή παγίδα, που στήθηκε τυλιγμένη στο ασημόχαρτο αμφίβολης εγκυρότητας δημοσκοπήσεων.
Με την παρότρυνση παραγόντων που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν ως ασπίδα για δικές τους εκκρεμότητες με την Πολιτεία, και κάποιων ανόητων που τον γεμίζουν αλογόμυγες για… θριάμβους που καταγάγει καθημερινά από τη “φουλ επίθεση” που του έχουν επιβάλει, ακολουθεί πολιτική που τον οδηγεί σε τοίχο. Ειδικά αν η κυβέρνηση διασφαλίσει κάποιες επιδόσεις στην οικονομία.
Πώς μπορεί να θριαμβεύει όταν η πολιτική παρουσία του εγγράφεται διαρκώς έξω από το πλαίσιο των σχέσεων της κυβέρνησης με την Ευρώπη; Πώς μπορεί να περιμένει ότι θα ωφεληθεί όταν κινείται σε λάθος γραμμή σε σχέση με τις προτεραιότητες της συγκυρίας; Η πολιτική δεν γίνεται με δημοσκοπήσεις. Αποδεικνύεται τώρα που αρχίζουν οι … αντιδημοσκοπήσεις. Γίνεται με ανάπτυξη στρατηγικής.
Ο Μητσοτάκης αλλάζοντας προφίλ, προτεραιότητες και τακτική βάζει διαρκώς το κάρο μπροστά από το άλογο και πέφτει σε παγίδες όσων εκτός ΝΔ θέλουν να τον εργαλειοποιήσουν και όσων εντός θέλουν να τον καταστήσουν μεταβατικό. Τι θα έκανε άραγε αν ο Τσίπρας του πασάριζε έντεχνα την κυβέρνηση και τα προβλήματα;
Σε κάθε περίπτωση βλάπτει διπλά τον εαυτό του.
Στη μια περίπτωση γιατί ταυτίζεται με εσωκομματικές και εξωπολιτικές δυνάμεις που αλλοιώνουν το προφίλ με το οποίο επικράτησε. Εξιδώνοντας τον Αδωνι με τον Χαυζηδάκη περιορίζει τον ορίζοντά του. Στον οποιο ο Γεωργιάδης θα προκύψει αντίπαλός του.
Στην άλλη γιατί είναι εμφανές ότι όσα προβλήματα λύσει ο Τσίπρας σήμερα δεν θα τα βρει ο ίδιος μπροστά του αύριο- αν γίνει πρωθυπουργός: η σταθεροποίηση της χώρας από τη σημερινή κυβέρνηση αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα για την επόμενη.
Όσο ο αρχηγός της ΝΔ μένει στην γραμμή “φύγετε τώρα” διαμορφώνει προϋποθέσεις να μην είναι αυτός ο διάδοχος του σημερινού πρωθυπουργού- όταν η λαϊκή ετυμηγορία θα κληθεί να αναδείξει τον επόμενο. Οπότε το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς μέσα και έξω από τη ΝΔ- έχουν λόγους να στέλνουν τον Κυριάκο όλο και πιο βαθιά στην παγίδα; Ποιοι και γιατί του καλλιέργησαν επιθετική βουλιμία και τον μετέτρεψαν απο νεωτερική πολιτικό σε αιθεροβάμονα κομματάρχη; Κάποιες σκιές αρχίζουν σταδιακά να παίρνουν μορφή….
