Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου
Και τις αντί-συνταγματικές απαγορεύσεις της Αστυνομίας. Και τις ενοχές της νέο-Δεξιάς Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Διότι περί αυτού πρόκειται. Για τις τύψεις που πράγματι είχε και εξακολουθεί πάντοτε να έχει το αστικό Κράτος, μαζί με την συντηρητική παράταξη, για όλα όσα δεν μπορεί να αντιληφθεί. Να τα ενστερνιστεί και να τα οικειοποιηθεί. Για όσα το φοβίζουν. Είναι το απωθημένο τους. Όπως για παράδειγμα το Πολυτεχνείο. Που έγραψε μια ιστορική σελίδα υπέρβασης. Αυτό ακριβώς που εορτάζουμε σαν σήμερα. Μια πράξη παράτολμη απέναντι στην Χούντα. Επαναστατική. Για την Δημοκρατία. Που τάραξε τα νερά και τους βολεμένους. Όμοια με την εξέγερση των κολίγων του 21 και εφάμιλλη της Εθνικής Αντίστασης που ακολούθησε το ηρωικό ΟΧΙ του 40.
Δεν πρόκειται να ισχυριστούμε εδώ ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι καθεστώς δικτατορίας. Όχι. Έστω και εάν είναι η Κυβέρνηση των ΜΑΤ και της καταστολής. Να ληφθεί υπόψη όμως ότι, λόγω πανδημίας, ζούμε όλοι σε ένα περιβάλλον γενικών απαγορεύσεων, εγκλεισμού και φόβου για τον διπλανό μας. Θα μπορούσε λοιπόν η Κυβέρνηση να μην προκαλέσει τα αντανακλαστικά του Λαού με ‘’απαγορεύσεις συγκεντρώσεων άνω των τεσσάρων (4) ατόμων’’, έλεγχο των φοιτητών εντός των Σχολών, χαφιεδισμούς και ενέργειες της μορφής ‘’αποφασίζουμε και διατάσσουμε’’. Ενέργειες που άλλα θυμίζουν. Διότι έτσι αποδεικνύεται έμπρακτα πως το ‘’πνεύμα’’ εκείνης της εποχής, του 73 δηλαδή, εξακολουθεί να είναι εδώ και να είναι ίδιο. Και να διαπερνάει και αυτούς, την Κυβέρνηση εννοούμε, και εξ αντιδράσεως βεβαίως όλους εμάς. Τα δημοκρατικά αισθήματα του Λαού ή ορισμένους τέλος πάντων από εμάς.
Η επίκληση της πανδημίας είναι βεβαίως σοβαρή υπόθεση. Και πρέπει να ληφθεί πρωταρχικά υπόψη. Ούτε όμως και οι κάνες των όπλων της Χούντας ήταν μικρή υπόθεση. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου δεν ήταν αφελείς, ούτε και άγνοια κινδύνου είχαν. Αυτή ακριβώς την υπέρβαση κινδύνου και θυσίας τιμούμε. Όσοι λοιπόν έχουν σήμερα το σθένος να α ποτίσουν φόρο τιμής στην μνήμη της ιδέας του Πολυτεχνείου, πολύ δε περισσότερο τα κόμματα της Ελληνικής Βουλής, σεμνά και αθόρυβα, έχουν λάβει υπόψη τους πολύ περισσότερο και διαθέτουν την πρόνοια και την ευαισθησία για το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό της δημόσιας υγείας. Δεν χρειάζονται καμία υπενθύμιση. Ούτε και σχετικές απαγορεύσεις.
Για όσους ζήσαμε τις ημέρες εκείνες, η αίσθηση που μας διακατείχε τότε ήταν ότι στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν μόνο Αριστερές ή προοδευτικές έστω δυνάμεις. Ο λόγος ήταν απλός. Διότι κανείς δεν διανοείτο να δηλώσει τότε ότι ήταν Δεξιός. Και πολύ περισσότερο εάν συμμετείχε. Ντρεπότανε. Θα ήταν δάκτυλο δεικτούμενος. Άλλωστε και τον πρώτο καιρό που ακολούθησε μετά την Μεταπολίτευση, οι ημέρες δηλαδή Καραμανλή, δεν είχαν και μεγάλη διαφορά. Μπορεί να νομιμοποίησαν τότε το ΚΚΕ, αλλά τα ‘’Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων’’ ήταν απαραίτητα εφόδια για να πιάσεις οπουδήποτε δουλειά.
Εκ των υστέρων βέβαια η ‘’αίσθηση’’ αυτή που είχαμε τότε, αποδείχτηκε λαθεμένη. Η κοινωνία άλλαξε, πρόκοψε λέει, μεταλλάχθηκε. Το ατομικό όραμα κυριάρχησε. Τα νοικοκυριά απέχτησαν λίγο ψωμί, λίγο παιδεία και λίγο ελευθερία και η κοινωνία έγινε κατά διαστήματα πιο συντηρητική. Ενίοτε και αντιδραστική έως νέο-φιλελεύθερη. ‘’Κονομήσανε’’. Ανάμεσά τους και πρωταγωνιστές-σύμβολα του Πολυτεχνείου. Μεταξύ πολλών άλλων ο μεγάλος μας συνθέτης που σήκωσε την Ελλάδα ψηλά, ο γνωστός τραγουδοποιός με το αμπέχονο, η ΕΠΟΝ-νήτισα καθηγήτρια εκ Παρισίων και η εκφωνήτρια που εκλιπαρούσε για μια θέση στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ. Το Πολυτεχνείο εμφανίστηκε ξαφνικά και έντεχνα ως εφαλτήριο και κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Το Πολυτεχνείο όμως είναι εδώ. ΖΕΙ μέσα στη λαϊκή συνείδηση. Βεβαίως είχε νεκρούς και συνέχισε να έχει και κατά την διάρκεια των επόμενων εορτασμών του. Ο λόγος ήταν πως επρόκειτο για μια ενοχλητική ανάμνηση που δεν ανεχόταν και άντεχε ευχάριστα η, Δεξιά κυρίως, κυβερνητική εξουσία. Αντίθετα κάθε φορά η ‘’γιορτή’’ του Πολυτεχνείου ήταν μια πράξη συνειδητής αντίστασης προς την εκάστοτε εξουσία. Να μην ξεχάσουμε εδώ βέβαια πως η ανάμνηση του μυ νήματος του Πολυτεχνείου διασώθηκε μέσα στο χρόνο, χάριν κυρίως στην απήχηση που είχε αυτό στους μαθητές και στους δασκάλους τους.
Η Αριστερά λοιπόν τίμησε και θα συνεχίσει να τιμά το Πολυτεχνείο διότι το μήνυμά του, ακριβώς την εκφράζει. Παρά την λυσσαλέα αντίδραση της Δεξιάς. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι που κάποτε υπήρξαν ή δήλωναν Αριστεροί θα εξαντλούν σήμερα τις Αριστερές τους νεανικές καταβολές, συμμορφούμενοι προς τις υποδείξεις ή χορεύοντας καμιά φορά ζεϊμπέκικο την ‘’Δραπετσώνα’’. Έτσι για ξεκάρφωμα.