Του Γ. Λακόπουλου
Τι στην ευχή συμβαίνει στην Επιστημονική Επιτροπή του υπουργείου Υγείας για τον κορονοϊό; Γιατί η κυβέρνηση κρύβει τα πρακτικά των συνεδριάσεών της;
Γιατί να μην ξέρουμε εγκύρως τις εισηγήσεις των ειδικών για τον αριθμό των μαθητών στις τάξεις, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και τον τουρισμό, τις ομάδες διασποράς, τα τεστ; Ή ακόμη αν πράγματι εισηγήθηκαν άρση συνταγματικών διατάσεων για τις συγκεντρώσεις; Όσα τους αποδίδονται από την κυβέρνηση δηλαδή.
Όσο δεν ξέρουμε υπάρχει ένα ερώτημα: Αυτή η Επιτροπή είναι μια ανεξάρτητη επιστημονική ομάδα και οι αποφάσεις της υπόκεινται στους πάγιους κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας και της ανθρώπινης ζωής, ή χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για πολιτικές αποφάσεις;
Εξ αρχής η κυβέρνηση παίζει παιχνίδια με αυτή την Επιτροπή. Την έχει μεταβάλει σε ακορντεόν. Πότε την επικαλείται, πότε την αγνοεί και πότε αλλοιώνει τις αποφάσεις της.
Λέγεται ότι μέλη της Επιτροπής περιμένουν να περάσει η πανδημία για να μιλήσουν. Και μάλλον ενισχύουν την άποψη ότι το κυβερνητικό δόγμα «ακούμε τους επιστήμονες» είναι διάτρητο.
Π.χ. μόλις προχθές υπήρξε μια ακόμη έμμεση, αλλά σαφής, διάψευση ότι υπήρξε η εισήγηση για την απαγόρευση των συναθροίσεων στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Από τον καθηγητής Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γκίκα Μαγιορκίνη:
«Αυτό αφορά αποφάσεις της Πολιτείας» είπε. Ποια επιτροπή, που λένε οι λίγοι που βρίσκουν νόμιμη την απαγόρευση; Τι παίζεται εδώ;
Μετά την κυβερνητική άρνηση για διαφάνεια το χρέος αληθείας βαρύνει τον επικεφαλής της Επιτροπής καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα.
Είχε κάνει και ο ίδιος μια αντίστοιχη δήλωση στην πρώτη φάση της πανδημίας: «Εμείς βλέπουμε πώς θα σώσουμε ασθενείς, οι αποφάσεις για τη οικονομία ανήκουν στην πολιτική ηγεσία..» Προτού ο λόγος του επιπεδοποιηθει σε ευθεία γραμμή με τα κυβερνητικά αφηγήματα.
Ο ήρωας της πρώτης φάσης το COVID-19- αλλά πλέον απλώς « Σωτήρης» για τον Πρωθυπουργό-, έχει έναν επιπλέον λόγο: να βγάλει από πάνω του την νύξη « όλοι δικοί μας είμαστε» που έλεγε ο Ρασούλης. Για την ακρίβεια να αποδείξει ότι δεν τον επηρεάζει κατ’ ελάχιστο ότι «είναι Δεξιός και ψηφίζει τη ΝΔ», κατά την έγκυρη αναφορά του δημοσιογράφου Γ. Παπαχρήστου.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο καθηγητής Τσιόδρας δεν κρύβει τον εκνευρισμό του το τελευταίο διάστημα στις συνεδριάσεις της επιτροπής. Ποτέ βρίσκεται σε έξαρση και πότε πέφτει σε περισυλλογή. Κατ’ αντιστοιχία πότε χάνεται από το προσκήνιο και πότε επανεμφανίζεται για να… βοηθήσει τον Πρωθυπουργό με τους πίνακες και τα διαγράμματα.
Έχει περάσει καιρός από την αρχική θεοποίηση και τη γενική αποδοχή του και πλέον αναδύονται ερωτήματα. Ποιος είναι τελικά ο Σωτήρης Τσιόδρας;
Ένας «μπροστινός» που χρησιμοποίησε η κυβερνητική προπαγάνδα για να διαχειριστεί πολιτικά την ήπια φάση του προβλήματος, με στόχο την «πολιτική γιγάντωση» του Πρωθυπουργού;
Ένας «παλιός» -τον «ανακάλυψε» ο Δημ. Αβραμόπουλος πριν από 11 χρόνια – στο μηχανισμό του υπουργείου Υγείας που έδινε επιστημονικό φορτίο στις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας για φάρμακα και θεραπείες, ξέμεινε και ανακλήθηκε τώρα;
Ένας ευπρεπής και θεοσεβούμενος άνθρωπος υψηλού ήθους, καταρτισμένος επιστήμονας κύρους και μάχιμος λοιμωξιολόγος που αφοσιώθηκε στην υπόθεση οχύρωσης της κοινωνίας στην επίθεση της επιδημίας;
Το βέβαιο είναι ότι η προσπάθεια του συστήματος Μητσοτάκη να τον επιβάλει ως «ιερή αγελάδα» την οποία κανείς δεν πρέπει να αγγίζει, έχει φτάσει στα όρια της.
Ως επιστήμονας ο Τσιόδρας πήρε το σεβασμό που του ανήκει από την κοινωνία, τα ΜΜΕ και τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά τώρα ως επικεφαλής της Επιστημονικής Επιτροπής οφείλει να σηκώνει μόνος του το βάρος της λογοδοσίας για τα πεπραγμένα της.
Αν μη τι άλλο, ως υπεράσπιση της δημόσιας εικόνας του να πείσει για την επιστημονική ανεξαρτησία του, θύοντας στο βωμό της αλήθειας.
Με άλλα λόγια ως καθηγητής Τσιόδρας δεν πρέπει απλώς να μιλήσει. Ως εκ των πραγμάτων μέγας Σφραγιδοφύλακας της Επιτροπής του, να δώσει ο ίδιος στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνεδριάσεων της.
Ουδείς μπορεί να το απογοητεύσει- ας τολμήσει- αν είναι πραγματικά χειραφετημένος απέναντι σε πολιτικές σκοπιμότητες και κυβερνητικές στοχεύσεις.
Αυτή τη στιγμή ο «άνθρωπος της Πανδημίας» βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Από τη μια υπάρχει το διαρκές κυβερνητικό σλάλομ σκοπιμότητας που κάνει υπουργούς να φάσκουν και να αντιφάσκουν, επικαλούμενοι την επιτροπή του.
Από τη άλλη η γενική παραδοχή ότι η επιστημονική συνείδηση και η εμπιστοσύνη που του έδειξε η κοινωνία δεν συγκλίνουν με την κυβερνητική διαχείριση όχι μόνο της πανδημίας, αλλά και της προσωπικότητάς του.
Ανήκει στον ίδιο η ευθύνη να αποφασίσει τι θα πει και τι θα αφήσει. Είναι θέμα συνείδησης. Κι ενώ sic transit gloria mundi – έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου- η συνείδηση μένει. Και συχνά στοιχειώνει.
