Είναι η πολιτική προστασία, ηλίθιε!

Φωτό: ΑΠΕ ΜΠΕ/PIXEL/ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΕπισήμως  και επιθετικά  βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος διακηρύσσουν τη θέση τους για την εγκατάλειψη της Ευρωζώνης και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Δικαίωμα τους;  Όχι και τόσο. Βουλευτές  είναι επειδή στις εκλογές το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν  κατέβηκε με διαφορετική θέση. Να  ιδρύσουν το δικό τους κόμμα, να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών και μετά τα λέμε.  Προς το παρόν αυτή η συζήτηση  περιλαμβάνει  συγχύσεις και συνεπώς κάποιες πλευρές της πρέπει να αποσαφηνισθούν.

-Πριν από όλα το δικαίωμα να τάσσονται υπέρ  της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα  που ισχύει τους βουλευτές, για κομματικά στελέχη και  για  απλούς πολίτες  οποιωνδήποτε πεποιθήσεων, δεν ισχύει για τα μέλη μιας  κυβέρνησης που  διακηρύσσει ότι  τάσσεται υπέρ του ευρώ  και με αυτή την δέσμευση εξελέγη.

Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός να είναι υπέρ του ευρώ και κάποιοι υπουργοί του υπέρ της δραχμής,  όπως συνέβαινε ως τώρα.  Αλλά και ευρύτερα μπορεί να πει κανείς ότι δεν μπορεί να υπάρχουν κόμματα με δύο γραμμές σε αυτό το  κεφαλαιώδες ζήτημα, όπως συμβαίνει μέχρι στιγμής στον ΣΥΡΙΖΑ.  Τάσσεται υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά το ένα τρίτο των βουλευτών του τάσσεται υπέρ της δραχμής!

Δεύτερο.  Η συζήτηση  που καταλήγει στην υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος και η όποια επιχειρηματολογία της, δεν έχει σχέση με όσα πληροφορούμαστε τώρα ότι σχεδίαζε ως  υπουργός ο  χάκερ Βαρουφάκης.  Στην περίπτωση του δεν ήταν άσκηση δικαιώματος γιατί  οι υπουργοί δεν ασκούν δικαιώματα κατά βούληση. Κυβερνούν την χώρα με βάση το Σύνταγμα, τους Νόμους και τις οδηγίες του Πρωθυπουργού. Αυτά παραβιάστηκαν στην περίπτωση του πρώην υπουργού.

Το επίσημο νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ και κανείς δεν δικαιούται να προετοιμάζει στα κρυφά την αλλαγή νομίσματος, δηλαδή την υπονόμευσή του. Η διακυβέρνηση  δεν είναι άσκηση ιδεολογικής  εμμονής. Έτσι νομίζει κάποιος, έτσι κάνει.  Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Είναι  εφαρμογή νόμων και κανόνων με διαφανή τρόπο.

Όσα ακούγονται περί εύλογης προετοιμασίας της κυβέρνησης  για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ, είναι ανοησίες ή προσπαθούν να συγκαλύψουν ευθύνες.  Όταν ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση δεν υπήρχε κανένα θέμα εξόδου από το ευρώ, ούτε η ίδια το έθετε- εκτός αν είχε κρυφή ατζέντα. Στη συζήτηση αυτή οδηγήθηκε η χώρα εξ αιτίας  των δικών της λαθών και του …Βαρουφάκη. Αλλά και αν επρόκειτο να χρειαστεί η χώρα -έστω και θεωρητικά- ένα εναλλακτικό σχέδιο, αυτό θα έπρεπε να σχεδιαστεί  από το Υπουργικό Συμβούλιο  υπό την εποπτεία του Πρωθυπουργού και με ενημέρωση των κομμάτων, ενδεχομένως. Δεν μπορεί να ανατεθεί σε μια  παρακυβερνητική ομάδα, άγνωστης σύνθεσης και με την συμμετοχή αλλοδαπών. Για το εθνικό νόμισμα μιλάμε.

Ειδικά η έξοδος από το ευρώ είναι εθνική υπόθεση. Δεν μπορεί να τεθεί υπό την- ανεξέλεγκτη- διαχείριση μιας κυβέρνησης  και πολύ περισσότερο ενός υπουργού.  Η παρουσία στην Ευρωζώνη  και η στενή σχέση και συνεργασία με τους εταίρους μέλη της, συνιστά εθνική κατάκτηση που επικυρώθηκε κατ’ επανάληψη από τον ελληνικό λαό. Δεν είναι παιχνίδι για τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη και τον Καμμένο.

Τρίτο. Αυτή καθ’ εαυτή η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ως επιλογή εξόδου από την κρίση, είναι οικονομικά  ασυνάρτητη και  οδηγεί στην ολοσχερή καταστροφή. Η ανάκτηση της  εθνικής νομισματικής πολιτικής έχει ενδεχομένως νόημα σε μια οικονομία με ευρύτατη παραγωγική βάση, όπου η εξαγωγή των προϊόντων μπορεί να διευκολυνθεί από την  νομισματική ευελιξία. Σαν την Ιταλία για παράδειγμα, που  παράγει τα πάντα.

Η  ερημοποίηση της ελληνικής οικονομίας καθιστά άχρηστο το εθνικό νόμισμα και απαγορευτική τη συζήτηση  για την υιοθέτησή του. Πέραν των  άμεσων επιπτώσεων  στον πληθωρισμό, την απαξίωση της περιουσίας,  τον πολλαπλασιασμό του χρέους  και τη γκετοποίηση της ελληνικής επιχειρηματικότητας, πρακτικά  ακυρώνει σε μέγιστο βαθμό την συμμετοχή της χώρας στη διεθνή  οικονομική δραστηριότητα. Φαντάζεται κανείς ξένη επιχείρηση να δέχεται εγγυητική ελληνικής  τράπεζας σε δραχμές;

 Τέταρτο. Η αποχώρηση από την Ευρωζώνη είναι πολιτικά βλακώδης και εθνικά αυτοκτονική. Όσοι την επικαλούνται ως εθελοντική επιλογή, ή όσοι  τη διευκολύνουν ως  πρακτική κατάληξη  ελληνοκοινοτικών αδιεξόδων, ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή διαπράττουν ανοσιούργημα κατά τη χώρας.

Η παρουσία της Ελλάδας  στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά συνέπεια- και αντιστρόφως- δεν εξυπηρετεί απλώς την ελληνική οικονομία. Υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, γιατί προστατεύει την χώρα έναντι απειλών από τρίτους.
Όσο στα κοινοτικά τραπέζια υπάρχει το ταμπελάκι GREECE, η χώρα τελεί υπό προστασία.  Εντάσσεται σε ένα υπερεθνικό σύνολο- το πιο προηγμένο στην ιστορία του πλανήτη- και διασφαλίζεται από την επιθετικότητα οποιωνδήποτε δυνάμεων που θα επιβουλεύονταν  την κυριαρχία της.  Για να το πούμε αλλιώς: οι λόγοι που επιβάλλουν την  συμμετοχή στην κοινοτική ευρω-οικογένεια  είναι πρωτίστως πολιτικοί.

Συνεπώς, η  θέση της Ελλάδας στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη.  Όποιος δεν  το αντιλαμβάνεται είναι  ηλίθιος, τουλάχιστον. Όποιος το επιδιώκει  μπορεί να είναι και επικίνδυνος. Γιατι όπως είπε μόλις πρόσφατα  ο καθηγητής,  και  υπουργός  Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης,  στο βάθος της συζήτησης για τη δραχμή διακρίνεται και η ιδέα του μονοκομματικού κράτους.