Του Γ. Λακόπουλου
Αυτή την εβδομάδα -ανάλογα με το πώς τα μετράει κανείς- συμπληρώθηκαν οι πρώτες εκατό μέρες της κυβέρνησης Τσίπρα στα πράγματα. Από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε σ’ αυτό το διάστημα ιδιαίτερο συμβολισμό, όλες οι κυβερνήσεις επείγονται να εμφανίσουν έναν απολογισμό που θα λειτουργεί τροχιοδεικτικά για την πορεία τους. Η σημερινή μάλλον δεν έχει το κουράγιο ούτε να το επιχειρήσει και εξαντλείται σε σαπουνόφουσκες.
< Ο χρόνος τελειώνει> προειδοποιεί ο υπουργός Σκουρλέτης, απευθυνόμενος στους δανειστές- σαν να έχουν αυτοί το πρόβλημα και τους προειδοποιεί. <Θέλουν να μας λιώσουν σαν σκουλήκια; Να υποταχθούμε επειδή δεν έχουμε ρευστό και να πούμε ελάτε να υπογράψουμε ότι θέλετε;> απόρησε ο υπουργός Στρατούλης. <Θέλουν να δώσουν ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει σε μια χώρα που έχει αριστερή κυβέρνηση;>, διερωτήθηκε ο υπουργός Κοτζιάς.
Στο καπάκι το Μαξίμου διαμήνυσε με τη γνωστή μέθοδο των non paper ότι < ΔΝΤ και Κομισιόν έχουν κόκκινες γραμμές παντού> – δίκην διαμαρτυρίας για κλοπή του copyright άραγε;
Τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά ;
Γι αυτούς που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα η κραυγή <βοήθεια μας σκοτώνουν> είναι απλώς μια ακόμη πινελιά στον καμβά της υποχώρησης που υφαίνεται στο παρασκήνιο, με σκοπό να πείσει την κοινή γνώμη ότι η κυβέρνηση δεν είχε άλλο δρόμο. Πράγματι δεν έχει, αλλά το ερώτημα είναι γιατί καθυστέρησε να τον ανακαλύψει.
Για όσους κουκιά τρώνε κουκιά μαρτυράνε, είναι μια ακόμη ευκαιρία να δείξουν πόσο μακριά είναι από την πραγματικότητα. Πλάθουν για τον εαυτό τους μια ιστορία με κακούς Ευρωπαίους που έχουν βάλει αμέτι μωχαμέτι να μας αφανίσουν ως λαό. Επειδή υπάρχει αριστερή κυβέρνηση κατά τους κυβερνητικούς κεκράκτες. Επειδή είμαστε Έλληνες, κατά τις προφητείες του γέροντα Παΐσιου.
Αυτά από την κυβερνητική πλευρά. Οι απέναντι, που < τα είχαν όλα μια φορά κι ήθελαν παραπάνω>, δηλαδή για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται σήμερα στην αντιπολίτευση, το μόνο που βλέπουν είναι η κωλοτούμπα της κυβέρνησης, κάτι που τους γεμίζει αγαλλίαση , χωρίς να καταλαβαίνει κανείς γιατί. Αν έρχεται στην πολιτική τους η κυβέρνηση μάλλον συγχαρητήρια έπρεπε να της δώσουν. Άλλωστε οι ίδιοι δεν έχουν και τίποτε να περιμένουν. Να έλθουν ξανά στα πράγματα λίγο χλωμό δείχνει. Να μιλάει ο Σαμαράς για <κωλοτούμπες> , θα πέσουν οι κολώνες του Ζαππείου και θα τον πλακώσουν.
Αν τα προσέξει κανείς όλα αυτά από κάποια απόσταση θα διαπιστώσει δυο πράγματα. Το πρώτο ότι έρχονται εξελίξεις. Το δεύτερο ότι η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο όταν κήρυξε αέρα επίθεση, δεν έχει και τώρα που ετοιμάζεται να σαλπίσει υποχώρηση.
Κοινός παρονομαστής και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζεται σαν εχθρική δύναμη. Στην πρώτη αυτό λειτουργούσε νομιμοποιητικά για την αντιευρωπαϊκή στάση πλειάδας κυβερνητικών στελεχών. Στη δεύτερη λειτουργεί σαν άλλοθι για την αλλαγή πολιτικής. Ούτε και πριν όμως ούτε και τώρα η κυβέρνηση ξέρει πού οδηγείται.
Την περίοδο της πολιτικής <πίσω μνημονικοί και σας φάγαμε > η κυβέρνηση δεν ήξερε ότι την περίμενε το αδιέξοδο. Όλοι έβλεπαν ότι η ομάδα υπό τον σταρ Βαρουφάκη και κάτι νούμερα που μάζεψε γύρω του, οδηγούνταν από αποτυχία σε αποτυχία- όπως και έγινε. Σε εκείνη τη φάση ο Πρωθυπουργός παρασύρθηκε και έδωσε στα asset της κυβέρνησης του ιδιαίτερη αξία. Έβαλε τα μισά λεφτά του στο χαρτί του Βαρουφάκη- <μας έχουν ανάγκη και θα μας τα σκάσουν>- και το αλλά μισά στο χαρτί των Λαφαζάνη –Κοτζιά- Καμένου -<είναι κι αλλού πορτοκαλιές και που κάνουν πορτοκάλια> – και έμεινε ταπί και ψύχραιμος.
Στη νέα περίοδο της αναγκαστικής οπισθοχώρησης όμως ξέρει καλά τι υπάρχει: η επιστροφή στην πραγματική κατάσταση, που είναι απλώς επιβαρυμένη με την απώλεια εμπιστοσύνης των Ευρωπαιων που εν τω μεταξύ συνέβη εξ αιτίας της. Από τη στιγμή που θα συμφωνήσει με τους δανειστές επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: σε μια χώρα που χρεωστάει τα μαλλιοκέφαλα της,δεν έχει παραγωγική βάση, διοίκηση, επιμέρους συστήματα και διεθνή ερείσματα , όπως δεν έχει και επαρκείς κοινωνικές δυνάμεις να στηρίξουν πολιτικές εξυγίανσης.
Αυτή την χώρα παρέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας στις 25 Ιανουαρίου. Και αντί να το διακηρύξει σε κάθε κατεύθυνση και να αναδείξει την ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς να δημιουργήσει μια νέα Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, από τη μια πλακώθηκε με την Ευρώπη και από την άλλη < μέσα από τη θαμπάδα η Σμύρνη και το Κορδελιό και η παλιά Ελλάδα> έγιναν επιδιώξεις της κυβέρνησής του.
Χάρη στη Μέρκελ όμως- είναι ο τρίτος Έλληνας Πρωθυπουργός που οφείλει χάριτες στην κυρία – έχει τρόπο να μην του μείνει η χώρα στα χέρια. Να πριμοδοτηθεί εκ νέου, εφόσον αναλάβει εκ νέου την υποχρέωση να κάνει προσαρμογές, μεταρρυθμίσεις και περικοπές. Καλώς η κακώς μόνο αυτή την επιλογή έχει. Η άλλη είναι αυτή που του προτείνει ο Λαφαζάνης: πάμε να φύγουμε.
Στην πραγματικότητα ύστερα από εκατό ημέρες έτσι χωρίς πρόγραμμα στην κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει ως πρωθυπουργός εκεί από όπου ξεκίνησε.
Και οι πέτρες αντιλαμβάνονται ότι ήλθε η στιγμή να μιλήσει με ειλικρίνεια στους πολίτες και να εκπονήσει επειγόντως σχέδιο ανάταξης , εκμεταλλευόμενος την ανάσα που θα πάρει με τη νέα συμφωνία.
Εφόσον ο νέος κύκλος λιτότητας έχει στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης και αν στη διάρκεια του η κυβέρνηση εξυγιάνει τη χώρα και δημιουργήσει όρους ανάπτυξης με την προσέλκυση επενδύσεων, θα διαφέρει από τους προηγούμενους ακριβώς σ αυτό: θα έχει αποτέλεσμα.
Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση για μια κοινωνία που συμπιέζεται για μια πενταετία χωρίς να φαίνεται φώς στον ορίζοντα. Αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στην <αριστερή> από τη δεξιά λιτότητα: η πρώτη πιάνει τόπο.
Οι πρώτες εκατό μέρες της κυβέρνησης ΄Τσίπρα κύλησαν έτσι, χωρίς πρόγραμμα, που θα ελεγε και η μακαρίτισα Μαρία Ρεζάν. Οι επόμενες εκατό όμως ειναι ακόμη πιο κρίσιμες.
Αν ο Πρωθυπουργός αντιληφθεί ότι θα δικαιωθεί στο μέλλον,αν αρνηθεί να ταυτιστεί με τα πιο καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας ή να ενσωματωθεί με τους πιο παρακμιακούς παράγοντες τους κόμματος του, αν παραμερίσει τα βαρίδια και τους οπισθοδρομικούς από τη κυβέρνησή του, αν χαράξει έστω και τώρα για τη χώρα την πορεία που οφείλει να χαράξει ένα σύγχρονος ευρωπαίος Αριστερός θα γράψει ιστορία.
Αλλιώς στο νεο 100ήμερο θα γράψει απλώς τον αρνητικό επίλογο μιας διαδρομής που υποσχέθηκε πολλά , προσπάθησε λίγο και απέτυχε πολύ.