Του Διογένη Λόππα
Η αδιανόητη ανθρωποθυσία των νέων μας στον βωμό του μητσοτακισμού διαθέτει στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Η απληστία που φέρνει την ύβρι, η εκατόμβη των νεκρών ως μακάβριο τίμημα στους Θεούς, η οργή που οδηγεί στη Νέμεσι και τέλος η αναπόφευκτη κάθαρση, αναπόφευκτη από τους φυσικούς νόμους, όσο και αν οι μηχανισμοί διάσωσης του απάνθρωπου καθεστώτος δουλεύουν υπερωρίες.
Ο πρωθυπουργός δεν πάτησε μόνος του το κουμπί του θανάτου. Το πάτησε η ιδεολογία που εκπροσωπεί, μαζί με την παροιμιώδη ανικανότητά του να διαχειριστεί οτιδήποτε δεν βρίσκεται εντός του κυτίου οδηγιών των ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων του.
Η ίδια παροιμιώδης ανικανότητα που αφάνισε τους Έλληνες στην πανδημία, σε τραγικά μεγαλύτερο ποσοστό από τις κανονικές δυτικές χώρες, όπου οι ΜΕΘ υπήρχαν στα ψέμματα του πρωθυπουργού, στα χαρτιά, στα σχέδια και στα ρεπορτάζ των σφουγκοκωλάριων, αλλά όχι στην απαιτητική πραγματικότητα.
Η ίδια παροιμιώδης ανικανότητα μπροστά σε μια βαριά κακοκαιρία, που μας επισκέφθηκε στη λάθος ώρα, στην κακιά αυτή στιγμή που εγκλώβισε χιλιάδες συμπολίτες μας, μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας, με το εκσυγχρονισμένο, ψηφιακό, επιτελικό κράτος των αρίστων να παρακολουθεί αμήχανα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση ή προετοιμασία.
Η ίδια παροιμιώδης ανικανότητα όταν κατακάηκε η μισή Ελλάδα και οι απελπισμένοι κάτοικοι προσπαθούσαν μόνοι τους να προστατέψουν τις περιουσίες τους, που το εκσυγχρονισμένο, ψηφιακό επιτελικό κράτος των αρίστων είχε αφήσει βολικά στην τύχη τους, αρνούμενο να πράξει το αυτονόητο με την αφασική δικαιολογία ”να μη χαθούν ζωές”, ίσως αφουγκραζόμενο τις επερχόμενες προσόδους των κρατικοδίαιτων ”επενδυτών”.
Αν το μότο ”να μη χαθούν ζωές” αποτελούσε πράγματι προτεραιότητα της πιο βρώμικης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, κάποιος θα είχε ασχοληθεί στα σοβαρά με την ασφάλεια των μεταφορών.
Αντί για εκτροφείο άγριων πάτσηδων, νικολάων, χειμμάρων και κάθε άλλου ευγενούς δεξιού όντος, θα είχαν στήσει μια υποτυπώδη υποδομή, που θα είχε τουλάχιστον προσπαθήσει να βάλει μια στοιχειώδη τάξη σε σοβαρότατα ζητήματα ασφαλείας επιβατών, που τους είχαν γίνει γνωστά πολλαπλώς.
Αντί για διαμοιρασμό κυβερνητικών θέσεων στις νεοδημοκρατικές βαρονίες υπό τη μορφή ποσοστώσεων, θα είχαν τοποθετήσει κάποιον από τους αγαπημένους τους τεχνοκράτες, που τουλάχιστον θα είχε διάθεση να παρουσιάσει κάποιο έργο και με τον τρόπο αυτό ίσως είχαν αποφύγει την τραγική στιγμή της παραίτησης ενός ακόμα απίθανου γόνου που φόρτωσαν στις πλάτες μας οι συγκεκριμένες βαρονίες, που ακόμα αρνούνται να απαγκιστρωθούν από τις οθωμανικές τους αξίες.
Γιατί τη στιγμή εκείνη, όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν σε ποια ακριβώς χέρια, σε ποιο ακριβώς μυαλό, είχε αναθέσει το εκσυγχρονισμένο, ψηφιακό, επιτελικό κράτος των αρίστων, την ασφάλεια των παιδιών μας. Ενός ατάλαντου γόνου, με μοναδικό προσόν τη σχέση συγγένειας με δύο πρώην πρωθυπουργούς, ο οποίος είχε την ευθιξία να αναλάβει την αυτονόητη πολιτική ευθύνη, αλλά όχι το στοιχειώδες φιλότιμο να αποσυρθεί από τα ψηφοδέλτια των επερχόμενων εκλογών.
Όμως ο κ. Καραμανλής, γιος του Αχιλλέα, ανεψιός του Κων/νου του κανονικού και ξάδερφος του Κώστα του ακάματου, δεν ορκίστηκε υπουργός ούτε τυχαία, ούτε λόγω πρότερης επαγγελματικής εμπειρίας στον τομέα ευθύνης του. Τον διόρισε, με αγνά Οθωμανικά κριτήρια, ο πρωθυπουργός.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο μοναδικός υπεύθυνος της απόλυτης παρακμής που βιώνει η Ελλάδα, καθώς και της εθελουσίας απομάκρυνσής της από τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.
Αυτή η παρακμή σε συνδυασμό με την απόρριψη των ευρωπαϊκών στάνταρτς είναι η αιτία πίσω από κάθε καταστροφή που δέχεται κατά ριπάς η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είτε ανθρωπιστική (Τέμπη, πανδημία), είτε φυσική (πυρκαϊές, καιρικά φαινόμενα), είτε κοινωνική (πλειστηριασμοί, ακρίβεια, μισθοί φτώχειας).
Ο κ. Μητσοτάκης έχει εγκαθιδρύσει ένα προσωποπαγές καθεστώς δικτατορικού τύπου, το οποίο επιβάλλεται μέσω δύο βασικών αξόνων:
- Εξαγορά: Μοιράζει υπουργικές θέσεις στις βαρονίες για να εξασφαλίσει εσωκομματική πειθαρχία, δημόσιο χρήμα και διευκολύνσεις σε ΜΜΕ για την προστασία της άθλιας εικόνας του και ταυτόχρονα συνεταιρίζεται ανοικτά με την εγχώρια οικονομική ελίτ (και τους συνεταίρους αυτής στο εξωτερικό των οποίων τα συμφέροντα εκπροσωπούν ως ντήλερς)
- Εκβιασμός: Για να μη μείνει τίποτα στην τύχη και για να εξασφαλιστούν τυχόν διαφωνίες ή αποσκιρτήσεις, το καθεστώς μέσω της ΕΥΠ, που έχει μετατρέψει σε παραμάγαζο του πρωθυπουργικού γραφείου, παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα και συλλέγει στοιχεία με τα οποία είναι σε θέση να εκβιάζει το όλο σύστημα που έχει δημιουργήσει
Μοιραία, ένα τέτοιο σύστημα που κεντρικό του άξονα έχει τη δημιουργία επιπλέον περιουσιών μέσω κρατικοδίαιτων ”επενδύσεων” και κάθε λογής συμβάσεων, που πετάει αποφάγια σε βαρονίες και κομματικά στελέχη μέσω αξιωμάτων και απευθείας αναθέσεων και που ψεύδεται στα μούτρα των δικών του ψηφοφόρων μοιράζοντας ψίχουλα επιδομάτων, υποσχέσεις ανάπτυξης και δήθεν μεταρρυθμίσεις, ένα τέτοιο σύστημα αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπο με εγκληματικές παραλείψεις που το ίδιο δημιούργησε.
Γιατί μέσα στο σούπερ πάρτι που εδώ και τέσσερα χρόνια έχει στήσει η συντηρητική παράταξη με τις αιματηρές οικονομίες, τους φόρους και τις υποθηκευμένες περιουσίες των Ελλήνων, είναι όλοι τους πολύ απασχολημένοι με την προσωπική τους (για να το θέσω κομψά) ανέλιξη, ώστε να ασχοληθούν στα σοβαρά με χρόνια προβλήματα που κακοφορμίζουν.
Στο μυαλό του μέσου μεταρρυθμιστή φιλελέ ή ακροκεντρώου εκσυγχρονιστή, τα κρατικοδίαιτα κέρδη οποιουδήποτε απίθανου επενδυτή ή ”επενδυτή” είναι απείρως σοβαρότερη υπόθεση από τις πάγιες υποχρεώσεις του κράτους έναντι των πολιτών. Οι ”ζωές των άλλων”, μπορούν να υποβαθμιστούν, αρκεί να αναβαθμιστεί η επενδυτική βαθμίδα. Οι διευκολύνσεις, οικολογικές, κοινωνικές, εργασιακές, οικονομικές προς τους εν λόγω επενδυτές ή ”επενδυτές”, αποτελούν προτεραιότητα έναντι πιεστικών κοινωνικών προβλημάτων, όπως η αγωνιώδης στέγαση, η ακρίβεια, η εργασιακή ανασφάλεια και οι μισθοί – ανέκδοτο.
Όταν όμως έρχεται η ώρα του λογαριασμού, όταν προτεραιότητα τους είναι να ταΐζουν λεφτά τους Ιταλούς επενδυτές κόβοντας οργανικές θέσεις και ζωτικό εξοπλισμό από το δίκτυο, ψάχνουν ευθύνες στους Βασίληδες ή στους προηγούμενους που βασάνιζαν τους μαύρους.
Και τότε έκπληκτοι, βλέπουν απέναντί τους όλους αυτούς που με κρύο αίμα απέκλεισαν ως πλέμπα, απόκληρους, χαραμοφάηδες, κρατιστές, μπαταχτσήδες, να φοράνε τις μάσκες της οργής στο δρόμο προς τις κάλπες.
Που με ένα αποστομωτικό σύνθημα, υπόσχονται μια κάθαρση για φινάλε:
”Τα κέρδη τους, οι ζωές μας”
Και για όποιον δεν κατάλαβε, ραντεβού την Κυριακή.
