Του Νίκου Λακόπουλου
Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα -και όσα θα συμβούν- δεν μπορεί να τα αναλύσει ένας πολιτικός αναλυτής και μάλλον θα χρειαστεί ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας: αν το εκλογικό σώμα δεν “διορθώσει” στις εκλογές τον καταποντισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης η Ελλάδα περνάει στα χέρια ενός “Κυβερνήτη” χωρίς αντιπολίτευση.
Θεωρητικά υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο -ακόμα και το να μην πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την αυτοδυναμία -όπως ο ίδιος επισημαίνει, αλλά μπορεί να συμβεί το αντίθετο: νέα πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και άνοδος των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας -που ο αντιπρόεδρος της ονειρεύεται να αποχτήσει ακόμα και περισσότερες από 180 έδρες.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο που μπορεί να οδηγήσει στην παραίτηση και αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα θα οδηγήσει σε νέο ντ΄΄ομινο εξελίξεων με ένα πανίσχυρο κόμμα στην κυβέρνηση και δύο μικρομεσαία κόμματα στην αντιπολίτευση που το ένα θα επιδιώκει τον θάνατο του άλλου.
Ο στόχος του ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει αυτό την αξιωματική αντιπολίτευση περνάει από την εξοβελισμό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη θέση ενός κόμματος χωρίς ηγέτη που θα βολοδέρνει γύρω από τα ερείπια ενός κόμματος που επιδίωκε την συνεργασία με ένα κόμμα που επιχειρούσε εκδικητικά με εμφανή ζηλοφθονία να το δολοφονήσει.
Αυτό δείχνουν οι θριαμβολογίες του Νίκου Ανδρουλάκη που πήρε μόλις 11,47% που μάλλον δεν είναι “ισχυρό” (!) διψήφιο ποσοστό, αλλά φαντάζεται πως είναι ήδη δεύτερο κόμμα -χωρίς αυτό να προεξοφλεί πως μπορεί ποτέ να ξαναγίνει πρώτο κόμμα.
Εκ των υστέρων ο Αλέξης Τσίπρας διαπίστωσε πως ο στόχος της προοδευτικής κυβέρνησης με απλή αναλογική δεν είχε βάση και ήταν λάθος αφού μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή θα είναι αυτοδύναμη ΄ή δεν θα υπάρξει.
Ήδη από την επόμενη των εκλογών του 2019 ήταν σαφές πως με το ένα ή το άλλο σύστημα μια συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα απέκλειε τον ΣΥΡΙΖΑ αν δεν ξεπερνούσε το 35% που τον έφερε κάποτε -με δεκανίκι τους ΑΝΕΛ- στην κυβέρνηση.
Τα σημάδια υπήρχαν
Τα σημάδια της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έγινε ποτέ ένα κόμμα που θα εξέφραζε πλειοψηφικά την “δημοκρατικ΄ή παράταξη” υπήρχαν όταν δεν κατάφερε ποτέ να υπάρξει δυναμικά στα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση και το πανεπιστήμιο όπου η νεολαία του σχεδόν δεν υπήρχε.
Η επιλογή του να κατέβει με κομματικά ψηφοδέλτια στις αυτοδιοικητικές εκλογές -όπου καταποντίστηκε- και να κάνει face control στις τοπικές οργανώσεις ακόμα κι όταν οι πόρτες μισάνοιξαν ήταν ένα σημάδι κομματικής αλαζονίας.
Η αλαζονία αν τότε ενόχλησε, τώρα μετατράπηκε σε οργή ενός εκ΄λογικού σώματος που υποστήριξε -όχι μόνο τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά έβλεπε στην Κεντρική Επιτροπή μια κομματική γραφειοκρατία που απαιτούσε οι ψηφοφόροι να την ψηφίζουν κι αυτή να αποφασίζει.
Ποτέ δεν είχε ο ΣΥΡΙΖΑ- Πι Σί -και πολύ περισσότερο ο σκέτος ΣΥΡΙΖΑ με τα βλοσυρά βλέμματα- τα ποσοστ΄ά του 35% ή του 32%. Λίγο πριν τις εκ΄λογές ένα μεγάλο ποσοστό -ένα ολόκληρο κόμμα- του έδινε τη δυνατότητα να κυβερνήσει και να εμφανίζεται ως ένα ισχυρό -ακόμα κι όταν ήταν δεύτερο- κόμμα.
Αυτ΄ό το ποσοστό υπήρχε -πριν τις εκλογές- τουλάχιστο ως την Παρασκευ΄ή το βράδυ και με βάση ένα ποσοστό 26-27% χωρίς τους αναποφάσιστους ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μπορούσε -με τη Νέα Δημοκρατία γύρω στο 31% να είναι τελικά πρώτο κόμμα.
¨Ωσπου εμφανίστηκε ο… Κατρούγκαλος να πει την προσωπική του άποψη -κυρίως όμως να δείξει πως το κόμμα που διεκδικούσε ρόλο σε μια κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας- η οποία δεν υπήρχε δεν ήταν μόνο ένα σκορποχώρι χωρίς καθαρές απόψεις, αλλά τε΄λικά μας… δούλευε.
Τίποτα δεν είχε αλλάξει και τα ίδια πρόσωπα που έφεραν την ήττα το 2019 επιχειρούσαν μια ρεβάνς για μια δεύτερη φορά κυβέρνηση αριστεράς -ενώ “πρώτη φορά αριστερά στην κυβέρνηση” ποτέ δεν υπήρξε: ήταν μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση που βγήκε για να βγει από τα μνημόνια και έφερε ένα νέο.
Ήταν μια κυβέρνηση που δεν άφησε πίσω της κανένα ριζοσπαστικό έργο και διεκδικούσε την επιστροφή της με τα ίδια συνθ΄ήματα και πάλι μια λίστα δώρων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε ήδη δώσει ή υποσχέθηκε με περισσότερη αξιοπιστία ότι θα δώσει.
Ο φόβος για ένα Μητσοτάκη ακροδεξιό και νεοφιλεύθερο είχε ήδη καταρρεύσει όταν εκείνος αγόρασε τις εκλογές με πολλά δισεκατομμύρια και επιδόματα και τον φόβο -που ενίσχυσε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ- ότι ο Βαρουφάκης και ο Κατρούγκαλος θα επιστρέψουν.
Οι εκλογές, ο θυμός και ο φόβος
Τα αναλυτικά στοιχεία των ερευνών δείχνουν πως οι νέοι -στους οποίους στηριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προτίμησαν την Νέα Δημοκρατία, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες ψηφισαν κατά 52% τον Κυριάκο Μητσοτάκη και μόνο κατά 12% τον Αλέξη Τσίπρα.
Λαϊκές γειτονιές, η Κρήτη, η Βόρεια Μακεδονία, τα Νησιά και τελικά όλη η Ελλάδα έδωσαν για πρώτη φορά ένα μπλε χάρτη με εκλογικά αποτελέσματα που διαμορφώθηκαν την τελευταία στιγμή με τον φόβο και τρόμο της μεσαίας τάξης να ξανάρχεται.
Πέρα από την νίκη της Νέας Δημοκρατίας που τελικά αύξησε λίγο της δυνάμεις της ο θρίαμβος συνίσταται στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι -ακόμα;- συντριβή.
Εξακ΄όσιες χιλιάδες ψηφοφόροι που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στράφηκαν στο ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και πιο μικρά κόμματα -που δύο απο αυτά εμφανίστηκαν από το πουθενά να διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή.
Η εξαφάνιση του Βαρουφάκη -που συμμάχησε με απομεινάρια της Λαϊκής Ενότητας- μαζί με την επανεμφάνιση της τρελο-Ζωής με βασικό πολιτικό μήνυμα την ίδια και η ξαφνική εμφάνιση από το πουθενά ενός κόμματος ρατσιστικού, ομοφοφοβικού, θρησκόληπτου και σκοταδιστικού είναι τα βασικά μηνύματα των εκλογών.
Το μήνυμα αφορά προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα αφού το 20% είναι ένα ποσοστό κάτω από το ποσοστό της δημοφιλίας του και αν μελετήσουμε τον πίνακα με τους βουλευτέςτου ΣΥΡΙΖΑ που έμειναν απέξω μπορεί να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.
Προφανώς η θολή πρόταση με το σύνδρομο του δεύτερου κόμματος για προοδευτική κυβέρνηση που είχαν αρνηθεί οι πιθανοί σύμμαχοι ηττήθηκε από την καθαρή πρόταση για αυτοδυναμία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ένα μεγάλο ποσοστό που έδωσαν το 2019 στον ΣΥΡΙΖΑ μια αξιοπρεπή ήττα -ψήφοι που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε «δανεικές»- αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να τραβήξουν το χαλί κάτω από πόδια προσωπικά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα δύο κόμματα μαζί που θα σχημάτιζαν κυβέρνηση δεν παίρνουν ο΄΄υτε 34% και ο μύθος της δημοκρατικής παράταξης κατέρρευσε σε μια μάχη που είχε στοιχεία ρουλέτας.
Υπάρχει στη δημοσκόπηση της Kάπα Research που έγινε μετά τις εκλογές μια ενδιαφέρουσα καταγραφή: το 8% των ψηφοφόρων που ήδη… ψήφισαν δεν έχουν αποφασίσει ακόμα!
Ο Αλέξης Τσίπρας και η φουρτούνα
“Ο Αλέξης Τσίπρας, επιλέγει να δώσει μια μάχη, που μοιάζει χαμένη αλλά δεν είναι. Αρκεί να τη δώσει με σχέδιο, ειλικρίνεια για τα όποια λάθη έγιναν και κυρίως με κατανόηση για τα θέλω και τις ανάγκες των πολιτών το 2023” γράφει ο Gurdian.
Η βρετανική εφημερίδα αναλύει το «πόρισμα» της κάλπης, καλώντας τις προοδευτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης σε άμεση ανασύνταξη και συνεργασία, απέναντι στην «ηγεμονία Μητσοτάκη», για χάρη «εκατομμυρίων νοικοκυριών που ζουν καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού».
«Η νίκη της κεντροδεξιάς αποτελεί κακό γεγονός για όσους έχουν υποφέρει από τα μέτρα λιτότητας. Για χάρη εκατομμυρίων νοικοκυριών που ζουν στο χείλος της καταστροφής, οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης πρέπει να προχωρήσουν σε άμεση ανασύνταξη και να βρουν κοινά σημεία συνεργασίας”.
Η -φιλική στις αγορές- πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μπορεί να χαροποιεί ιδιαίτερα τις τράπεζες και τους επενδυτές, ωστόσο οι μη έχοντες συνεχίζουν να υποφέρουν υπό τις συνέπειες της τιμωρητικής λιτότητας.
” Έπειτα από μία οδυνηρή βραδιά, οι προοδευτικές δυνάμεις θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο ώστε να επανέλθουν στη συζήτηση περί εξουσίας».
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει την πολυτέλεια να παραιτηθεί αναλαμβάνοντας ολόκληρη την ευθύνη που δεν του ανήκει: δεν ήταν ο μόνος παράγοντας στο θρίαμβο του 35% -από το 4%, ούτε μπορεί να δώσει λύση με την παραίτησή του.
Ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και ο ηγέτης αναδεικνύεται περισσότερο στις δύσκολες ήττες από ό,τι στις εύκολες νίκες.
Την ώρα αυτή ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -πάντα κομματικός- κατευθύνεται προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με ένα βασικό ερώτημα: θα πρέπει να παραιτηθεί ή να ζητήσει την παραίτησή της;
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αναμένουμε νέες εκπλήξεις και να αναμένουμε ραγδαίες εξελίξεις -που μάλλον ο δημοσκόπος δεν μπορεί να προβλέψει, ούτε ο πολιτικός αναλυτής να περιγράψει -αφού ζούμε σε μια μυθιστορηματική χώρα.
