Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Όταν θα έχει περάσει η νύχτα της οπαδικής ανάλυσης των αποτελεσμάτων των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών (“ο δικός μας κέρδισε/έσκισε”, “η άλλη εξέφρασε βαθύτερες πλευρές των πραγμάτων”, “το παλιό τελείωσε [και] στην Γαλλία” και ούτω καθεξής) θα χρειαστεί η συζήτηση για τις επιπτώσεις αυτής της αναμέτρησης και των όσων ανέβασε στην επιφάνεια να ενδυθεί λίγην περισσότερη ουσία, να βγάλει από πάνω της το εύκολο των τελευταίων ημερών.
Λοιπόν: εκείνο που μέχρι την τελευταία ώρα της προεκλογικής καμπάνιας γινόταν όλο και πιο εμφανές, είναι το χάσμα που άνοιξε σε μια κοινωνία τόσο “κεντρική” και επεξεργασμένη (ούτε η μια, ούτε η άλλη έννοια έχει για μας αξιολογικό περιεχόμενο) όσο η Γαλλική. Η αντιπαράθεση Μακρόν-Λεπέν είχε βαθύτερα διχαστικό, “εμείς και εσείς” χαρακτήρα.
Δεν θα σταθούμε στην ευκολία του ταξικού, θα ψάχναμε περισσότερο την διάκριση των “εντός” και “εκτός” (συστήματος, παγκοσμιοποίησης, διαδικασιών: ακόμη και η Κοινωνική Ασφάλεια ή η Πρόνοια έχει απαιτήσεις), στην μετάβαση από την κοινωνία των 2/3 σ’ εκείνην του 50-50, καθοδόν προς την κοινωνία του 1/3 όπου οι “επάνω”/”εντός” λειτουργούν βασιζόμενοι στην αποστράτευση των “κάτω”/”εκτός”.
Αυτά “έτρεξαν” και στην Αμερική του Τραμπ-Κλιντον, λιγότερο στην Μεγ. Βρετανία (όπου η Ευρω-αντίθεση πάει πολύ βαθύτερα, στο “ανήκειν” που ποτέ δεν κατασκευάσθηκε να είναι Ευρωπαϊκό όπως κατέληξε/κατάντησε το “Ευρωπαϊκό”). Με αυτά θα βρεθεί αντιμέτωπη και η Γαλλία των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου, απ’ όπου θα χρειαστεί να προκύψει… διακυβέρνηση, εν συνεχεία.
Όμως , άμα δεν γίνει επεξεργασία του τι είναι εκείνο/ποια είναι όλα εκείνα που έκαναν την Γαλλική κοινωνία να διχαστεί όπως διχάστηκε – αν δηλαδή μείνει κανείς στην οπαδική, στην “φιλαθλητική” ανάγνωση – τότε αληθινά οικοδομείται κάτι σκοτεινό. Και, βέβαια, αφού συνειδητοποιηθεί (και γίνει δεκτό στην ουσία του) το τι οδηγεί ένα τόσο μεγάλο τμήμα των κοινωνιών να αισθάνεται “εκτός” , τότε κάτι χρειάζεται να γίνει, όχι;
Επειδή ένα άλλο στοιχείο που έτρεξε στην Γαλλία είναι η κορύφωση της αντισυστημικότητας, δηλαδή το σάρωμα των βαριών δομών κομμάτων η οποία είχαν κυριαρχήσει επί δεκαετίες, αφενός με την σταθερή άνοδο του Εθνικού Μετώπου, με παράλληλη εγκατάλειψη όμως των πιο ακραίων θέσεών του, αφετέρου με την μετεωρική ανάδειξη Μακρόν που όμως είχε πάνω του ό,τι το πιο συστημικό – από Nanterre σε SciencesPo, E.N.A., Inspecteur des Finances, επενδυτική τραπεζική στους Rothschild, σέρπα του Hollande, εμβληματικός υπουργός στην δεξιά στροφή της Κυβέρνησης Valls -θέλει κάποια προσοχή το τι είναι, πλέον, το “αντισυστημικό”.
Το ίδιο, ας μας επιτραπεί να πούμε, το τι είναι το “νέο”: πιο βαθιά παλιό από τα ορμέμφυτα της Γαλλικής Δεξιάς όπως πήγε να το ξεσηκώσει η Λεπέν, ή απο τoυ Γαλλικού αστισμού μέσω Μακρόν, δύσκολα θα βρει κανείς!
Μένει, φυσικά, η “Ευρώπη”. Όμως αυτή αληθινά λειτουργεί σαν την Αλίκη μέσα από τον Καθρέφτη: “Γενικά έδινε στον εαυτό της πολύ σωστές συμβουλές (αν και σπανίως τις ακολουθούσε)” . Καθώς και στον απαράμιλλο διάλογο της Αλίκης με την Γάτα του Τσέσαϊρ; “Προς τα πού θάπρεπε να πάω;” Εξαρτάται απο το πού θέλεις να καταλήξεις”.