Του Γ. Λακόπουλου
Πριν μιλήσει ο Πρωθυπουργός μίλησε η εικόνα στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ο Αλέξης Τσίπρας και δίπλα ο Πάνος Σκουρλέτης. Μόνο για ανάπτυξη δε προδιαθέτει η παρουσία του –αρμόδιου;- υπουργού που θεωρεί ότι προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η εξόντωση των επενδυτών και τα αντιαναπτυξιακά κηρύγματα.
Αυτή καθ’ αυτή η ομιλία του Πρωθυπουργού δεν θα μπορούσε απλώς να εκφωνηθεί από οποιονδήποτε από τους προκατόχους του, αλλά έχει εκφωνηθεί ήδη από όλους κατά καιρούς. Τα ίδια κλισέ, οι ίδιες αναφορές, οι ίδιες επαναλήψεις, η ίδια επιμονή στην ανάπτυξη των εργολάβων.
Αυτή τη βαρετή επανάληψη για “αποτελεσματικό και φιλικό προς τις επενδύσεις κράτος” και άλλες κοινοτυπίες, δεν διασκέδαζαν ούτε οι “αριστερές” πινελιές που προσέθεσε με το επικοινωνιακό του χάρισμα ο Πρωθυπουργήσιμος .
Αντίθετα την έκαναν ενοχλητική κάποιες ανακρίβειες όπως π.χ. η αναφορά στο “Πακέτο Γιούνκερ” – πως ήδη έχουν εγκριθεί για ένταξη 42 επενδυτικά σχέδια συνολικού ύψους 5,6 δισ. Όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει κανένα “πακέτο” – πλην του Καμμένου που ζητούσε …προκαταβολές- αλλά ένα σχέδιο που προσπαθεί να παρακινήσει επενδυτές προσφέροντας κάποιες εγγυήσεις και ελάχιστη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την Κομισιόν.
Σ’ αυτό σχέδιο δεν έχουν ενταχθεί φυσικά 46 ελληνικά προγράμματα αλλά μόνο δύο και αυτά με το ζόρι. Τα στοιχεία κατατέθηκαν πριν από μια εβδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και είναι απορίας άξιο που δεν τον ενημέρωσαν οι ευρωβουλευτές του.
Εν πάση περίπτωση, πέρα από τα ευχολόγια, τα οράματα, τους στόχους και ό,τι άλλο μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να εντυπωσιάσει το ακροατήριο του όταν μιλάμε για ανάπτυξη εννοούμε ένα πράγμα: επενδύσεις.
Ειδικά για την Ελλάδα για να πάρει μπροστά η μηχανή χρειάζεται να ξεπεράσουν οι ιδιωτικές επενδυτές το 20% του ΑΕΠ, όταν βρίσκονται κάτω από 10% σήμερα.
Αυτές οι επιδόσεις δεν θα προκύψουν φυσικά από τα …..250 εκατ. ευρώ ενίσχυσης του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων ούτε με το χρύσωμα των ίδιων και ίδιων εργολάβων για να “επανεκδώσουν” τα έργα -που έχουν αποσπάσει πανάκριβα -με τις εναρμονισμένες πρακτικές και τα Κάρτερ- και έπρεπε ήδη να έχουν παραδώσει.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύ αμαρτωλή ιστορία στην οποία προσχωρεί με ταχύτητα Σπίρτζη-Φλαμπουράρη η σημερινή κυβέρνηση, αφού ο αρμόδιος υπουργός της μπορεί να κλαίει με τις ιδιωτικοποιήσεις, γελάει όμως με τις εργολαβικοποιήσεις.
Αναπτυξιακές επιδόσεις θα προκύψουν μόνο όταν πραγματικοί επενδυτές βάλουν πραγματικά κεφάλαια σε πραγματικές παραγωγικές δραστηριότητες. Και για να το κάνουν αυτό απαιτούνται οι εξής απαράβατες προϋποθέσεις. Στην πράξη, όχι στα λόγια σαν αυτά που είπε πολύ ωραία στο Μουσείο της Ακρόπολης ο Πρωθυπουργός.
Πρώτο. Διοίκηση που να λειτουργεί και να διεκπεραιώνει άμεσα τις υποθέσεις και πρωτίστως Δικαιοσύνη που να μην χρειάζεται μια δεκαετία για αποφάσεις που πρέπει να βγαίνουν σε ένα μήνα.
Δεύτερο. Σταθερό πάγιο και λιτό φορολογικό σύστημα, για να γνωρίζει ο επενδυτής σε ποιο περιβάλλον θα κινηθεί και να μην εξαρτάται κάθε φορά από τις ερμηνείες των μανδαρίνων με ό,τι σημαίνει αυτό.
Τρίτο. Διαφάνεια για να μην πρέπει να βάλει τον πολιτικό ως συνέταιρο για να προχωρήσει η επένδυση του.
Τέταρτο. Υποδομές που να λειτουργούν και να έχουν προοπτική δια της ανάπτυξής τους.
Πέμπτο. Πολιτική σταθερότητα, όχι μόνο με την έννοια των κυβερνήσεων που μπορούν να κυβερνήσουν για το χρόνο που εξελέγησαν αλλά και της συναντίληψης της μιας με την άλλη. Ώστε να μη αλλάζουν όλα κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση η υπουργός.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που δεν έφτασε προφανώς ως το πρωθυπουργικό γραφείο ακόμη. Ότι επενδυτής δεν είναι μόνο ο ξένος κεφαλαιούχος. Είναι και ο μέσος Έλληνας που θα ήθελε να διαθέσει την αποταμίευσή του για να στήσει μια επιχείρηση ή να κτίσει ένα σπίτι και δεν το κάνει. Γιατί θα τον γδάρουν φόροι, οι μίζες και η γραφειοκρατία. Όταν δεν του ζητούν να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας ….
