Του Γ. Λακόπουλου
Τελευταίες ειδήσεις. «Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσιπρας ενημέρωσε με επιστολή του τον πρόεδρο της Βουλής Κ. Τασούλα, ότι ο βουλευτής Χανίων Παύλος Πολάκης δεν ανήκει στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του». Από έγκυρες πηγές έγινε γνωστό ότι σε δημοσκόπηση που ακολουθήσε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κέρδισε πέντε ποσοστιαίες μονάδες».
Και μετά ξυπνήσαμε. Αυτά δεν συνέβησαν ποτέ. Η προκλητική ανάρτηση και η ανάρμοστη συνέχεια του Παύλου Πολάκη΄- για ένα τραπέζωμα χωρίς προφυλάξεις- -που υπονόμευε ευθέως την τηλεοπτική εμφάνιση Τσίπρα την ίδια μέρα, όπως υπονομεύει γενικά την αντιπολιτευτική δράστη του κόμματος σε βαθμό προβοκάτσιας – έμεινε ατιμώρητη.
Υποτίθεται ότι το ανέλαβαν γραμματείς Όλγα Γεροβασίλη και Δημ Τζανακόπουλος. Αποδείχθηκε τρικ προς εκτόνωση. Άλλωστε τι δουλειά είχαν οι γραμματείς σε μια υπόθεση αποκλειστικής προεδρικής αρμοδιότητας;
Ο Ν. Παππάς είχε προαναγγείλει την κοροϊδία: και γιατί να παραπεμφθεί, ο Πολάκης; Δεν παραπέμφθηκε. Έγινε μία τριμερής «συνάντηση» που δεν κατέληξε καν σε επίπληξη.
Η «ειλικρινής συζήτηση»με τους γραμματείς μετατράπηκε από το πληκτρολόγιο του Πολάκη σε «όλα πρίμα». Ενημέρωση προς τα «τσογλάνια» που «τα έχει και δεν τον έχουν».
Επιμένει πως παίρνει μηνύματα υποστήριξης. Έτσι νομίζει. Στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διαμορφώνεται ήδη το δίλημμα: ή εμείς ή αυτός.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι σε μια κοινωνική συναναστροφή δεν φορούσε μάσκα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Πριν από αυτόν το έκανε ο Μητσοτάκης και ο Χαρδαλιάς και ένα μάτσο υπουργοί . Δεν είναι καν ότι την κοινοποίησε με το γνωστό ύφος του.
Το πρόβλημα είναι η εν γένει παρουσία του στο δημόσιο βίο. Το λεξιλόγιο του και ακόμη χειρότερα η αντίληψη που αποπνέει. Προβάλει ότι μπορεί να κάνει ό,τι του γουστάρει. Να λέει ό,τι θέλει. Να τους έχει όλους γραμμένους. Να βρίζει όποιον θέλει και λογαριασμό να μην δίνει. Γιατί είναι ο Πολάκης, ο «αγωνιστής», ο «μαυροπουκαμισάς».
Αν ο ίδιος ο Πολάκης σέβονταν το κόμμα του και κυρίως των αγώνα των απλών ανθρώπων, απέναντι στη Δεξιά θα είχε παραιτηθεί ο ίδιος από τη Βουλή, αφού δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο τον εαυτό του. Δεν υπάρχει κανείς να του εξηγήσει ότι μόνο ζημιά κάνει;
Δεν ξέρουμε πώς σκέφτονται στο κόμμα του Πολάκη. Αλλά η Δημοκρατική Παράταξη που το αιμοδοτεί τα τελευταία χρόνια, δεν χρειάζεται «τρελούς του χωριού», κατ’ εθισμό προβοκάτορες, ξεσαλωμένους και ανάγωγους που δεν σέβονται κανένα και τίποτε, με το πρόσχημα της πολιτικής σύγκρουσης.
Επιτέλους, τέλος. Η συντριπτική πλειοψηφία της Παράταξης δεν εκπροσωπείται από τον Πολάκη. Αντίθετα βρίσκει απεχθή τη συμπεριφορά του. Η σκηνοθεσία με την τάχα απολογία του είναι προκλητική.
Του έδωσαν κι άλλο αέρα στα πανιά του. Μόνο που κάνουν λάθος. Στο τέλος θα μείνουν με τον Πολάκη, να απειλεί με γκεμπελίζουσα φρασεολογία: «Την άλλη φορά θα είναι αλλιώς».
Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ο Πολάκης- και δυο τρεις άλλοι- σέρνει τον Τσίπρα στον όλεθρο. Δικαίωμα του πρώην Πρωθυπουργού να το δέχεται. Αλλά και δικαίωμα του 32% να διαχωρίζει τη θέση του.
Πολιτική, αντιπολίτευση και θεμελίωση επιστροφής στην κυβέρνηση με τον Πολάκη, με ημίτρελους, αγροίκους και με εκτεθειμένους στη συνείδηση της δημοκρατικής κοινής γνώμης δεν νοείται.
Ενδεχομένως για κάποιους ο Πολάκης είναι αυτό που γράφει στο ΑΠ αναγνώστης: « Αδικείτε έναν άνθρωπο, έντιμο, επιστήμονα, αυτοδημιούργητο αγωνιστή, όταν τον λέτε προβοκάτορα! Πιστεύω ότι τον πολεμούν( με τα όποια λάθη επικοινωνιακά που κάνει) γιατί σταμάτησε , στον καιρό του, το μεγάλο φαγοπότι στην υγεία».
Προφανώς είναι και έντιμος και αγωνιστής και αυτοδημιούργητος. Αλλά για στέλεχος και βουλευτής κυβερνώσας πολιτικής παράταξης δεν κάνει.
Για τον μέσο δημοκράτη, είναι αναιδής, ασύδοτος, με φτηνιάρικο λεξιλόγιο, που περιφέρει την αντιαισθητική πολιτική παρουσία του και προσφέρει συστηματική υπηρεσία της ΝΔ, που περιμένει πως και πως τις εξάρσεις του.
Η όποια αναγνώρισή του από τον σκληρό πυρήνα των Συριζαίων δεν τον νομιμοποιεί. Βλάπτει την παράταξη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980- πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Μένιος Κουτσόγιωργας κυκλοφορούσε στο δρόμο και γύρω του φώναζαν: «Πες τα, Μένιο».
Αργότερα το ΠΑΣΟΚ αυτοδιασύρονταν με τον μακαρίτη Βαγγέλη Γιαννόπουλο να «καταχερίζει» όποιον του κατέβαινε. Στο τέλος και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως.. πορτ παρόλ του Σημίτη.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να επιστρέψει σ’ αυτά τα μοντέλα στελεχών ας το πει. Αλλά να συνεννοούμαστε: πακέτο Τσίπρα-Πολάκη δεν υπάρχει…
ΥΓ: Υπάρχουν Κρητικοί και Κρητικοί. Ας πάμε λίγο στα παλιά. Το 1975, ανέκυψε η γνωστή υπόθεση Βαλυράκη-Κουρή στους οποίους αποδόθηκε η μεταφορά οπλών στην Κύπρο. Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ο φόβος ότι η κυβέρνηση Καραμανλή θα στείλει την αστυνομία στα γραφεία του -στην Πανεπιστημίου 57 τότε-, αναζητώντας στοιχεία για προετοιμασία… ένοπλης εξέγερσης. Όλοι ειδοποιήθηκαν να έχουν το νου τους.
Το κυλικείο του κόμματος κρατούσε ένας πραγματικά λεβέντης Κρητικός, ο Μιχάλης Γιαννακάς, που έχει στο συρτάρι του ένα παλιό κουμπούρι. Καλού κακού ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου να τον πείσει να το κρύψει.
Τον κάλεσε λοιπόν στο γραφείο και του είπε. «Ρε Μιχάλη, μήπως σου βρίσκεται κανέναν πιστόλι;». Με υπερηφάνεια ο Μιχάλης απάντησε:» Σε μισή ώρα θα σου βρω σίλια (1000), σύντροφε πρόεδρε»...
Ο Παπανδρέου γέλασε και δεν έδωσε συνέχεια. Βγαίνοντας από το γραφείο του ο Μανώλης έπεσε πάνω στον Στεφ. Τζουμάκα και τον Ανδρέα Φούρα που περίμεναν το αποτέλεσμα της προεδρικής μεσολάβησης. Αγέρωχος και πανέξυπνος ο Κρητικός τους είπε: «Την εχάσατε τη δίτση» (δίκη)…
Ωραίες εποχές….
