Του Διογένη Λόππα
Η θρυλούμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ο ευσεβής πόθος δηλαδή του Καθεστώτος, έχει λάβει τις τελευταίες εβδομάδες διαστάσεις αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Πιο συγκεκριμένα, ο μιντιακός βραχίονας του μητσοτακισμού έχει προαναγγείλει το ευτυχές γεγονός, το οποίο πλέον δεν παρουσιάζεται ως πιθανότητα, αλλά ως βεβαιότητα που αναμένεται να εκδηλωθεί εντός ημερών.
Στενός σύμμαχος της κυβέρνησης στην προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων στην αντιπολίτευση, δεν είναι μόνο το γνωστό δημοσιογραφικό payroll, που αντί να ασκήσει το λειτούργημά του αρκείται στο να παπαγαλίσει τα πρωινά non paper της υπόγας, σε σημείο που να νομίζεις ότι εκπέμπει η ΥΕΝΕΔ σε δέκα διαφορετικές συχνότητες. Είναι κυρίως η ισχνή μειοψηφία των ιδιοκτητών της αριστεράς, που ξαφνικά βρήκαν βήμα στο κεντρικό σαλόνι της πολιτικής σκηνής.
Κανένας από αυτούς τους πολύπειρους Κουίσλινγκ δεν μπήκε καν στον κόπο να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να προσκαλείται τόσο εύκολα κάθε τρεις και λίγο στα media της Οικογένειας, εκεί που βροντερά ονόματα της πολιτικής, σχηματίζουν ουρά.
Αν δηλαδή για παράδειγμα ο κ. Βούτσης (72 Μαΐων) δεν αναλάμβανε να διευθύνει την επίθεση λάσπης εναντίον του πρόσφατα εκλεγμένου αρχηγού του, δε νομίζω ότι κάποιος δημοσιογράφος θα τον καλούσε στην εκπομπή του για να μας αναλύσει τα εργασιακά ή για να ρωτήσει την άποψή του για το μεταναστευτικό.
Την ίδια ώρα που οι επαγγελματίες υπονομευτές της πρώην και νυν ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιάσει στασίδι στην τηλεόραση, μαθαίνουμε ότι η διάσπαση είναι αναπόφευκτη επειδή 16 ολόκληροι βουλευτές ψήφισαν λευκό. Δεν πειράζει που δεν κατέθεσαν εναλλακτικές προτάσεις, ούτε που σε λίγες μέρες έγιναν μόλις 10. Η διάσπαση να είναι καλά.
Η διάσπαση έχει ήδη αρχίσει, αφού αποχώρησε ολόκληρος Γεροτζιάφας (που δεν ήταν μέλος για να αποχωρήσει από κάπου), ενώ ο σύντροφος Βαλντέν (74 Μαΐων) από τας Βρυξέλλας, μας κατακεραύνωσε όλους με ένα διαπρύσιο κείμενο που ευχαρίστως ανέδειξε ο σύντροφος Κούλογλου (70 Μαΐων). Και αν αυτό δε σας έπεισε ακόμα, τότε τι μπορείτε να πείτε για την καθαίρεση Κασσελάκη που απαίτησε ένας κάποιος Κατσαρός (64 Μαΐων), το πολιτικό βάρος του οποίου θα ζήλευε ενδεχομένως ο θυρωρός της Αυγής, αν τον ήξερε.
Βέβαια, η επικείμενη διάσπαση δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, αλλά πρωτίστως θέμα πολιτικών συσχετισμών και οι συσχετισμοί αυτοί δεν είναι καθόλου ευχάριστοι για το ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα πάντα με το μιντιακό βραχίονα Μητσοτάκη, αφού πρώτον ο Στέφανος πάτωσε στις δημοσκοπήσεις και δεύτερον έχασε τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αυτό που δεν είπαν, είναι ότι ξετίναξαν κάτι δημοσκοπήσεις μία μέρα μετά τις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν την προηγούμενη εβδομάδα ο Κασσελάκης δεχόταν μαζικές αήθεις επιθέσεις, από τα μέσα του καθεστώτος, από αριστερούς και κεντροαριστερούς (!!!) influencers και κυρίως μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Τον είπανε μέχρι και σεξιστή (έλεος).
Στις δε εκλογές, του φόρτωσαν μια ήττα που κυρίως συνοψίζεται στην ταπεινωτική επίδοση ενός κάποιου Ζαχαριάδη (που ακόμα δε γνωρίζει κανείς), του οποίου την υποψηφιότητα φύτεψαν οι Ομπρελίστας, στέλνοντας στον αγύριστο την πλειοψηφική απόφαση του κόμματος για υποψηφιότητα Παππά (αυτόν τον ξέρουν όλοι στην Αθήνα), προφανώς για να στείλουν το μήνυμα πρώτον ότι ελέγχουν το κόμμα και δεύτερον ότι μια εκλογική ήττα με αριστερή μάνα είναι προτιμότερη από μια εκλογική νίκη με απολιτίκ πατέρα.
Συνοψίζοντας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τελειωμένος, την άλλη εβδομάδα θα διασπαστεί, ο UFO Κασσελάκης θα φύγει ταπεινωμένος από εκεί που ήρθε και όλοι εμείς οι αφελείς του isyriza θα αυτομαστιγωθούμε δημοσίως, ζητώντας συγγνώμη από τους μανδαρίνους της Κουμουνδούρου επειδή προδώσαμε τους αγώνες του ΚΚΕ εσωτερικού και βέβαια από την κυβέρνηση, επειδή παραδώσαμε κοτζάμ αξιωματική αντιπολίτευση στα χέρια ενός επικίνδυνου λαϊκιστή και θέσαμε σε κίνδυνο την επενδυτική βαθμίδα.
Και τώρα να συστηθούμε
Επιθετική εξαγορά έχουμε όταν ένας οργανισμός σε πτωτική πορεία πέφτει χωρίς να το επιθυμεί, αλλά και χωρίς να μπορεί να το αποτρέψει, στα χέρια ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Όταν η γενική συνέλευση των μετόχων αλλάζει μια διοίκηση που απέτυχε να πετύχει τους στόχους της, αυτό ονομάζεται διάσωση.
Εμείς δεν ήρθαμε ως αλεξιπτωτιστές από άλλους πολιτικούς χώρους για να αλλάξουμε τη φυσιογνωμία ενός αριστερού κόμματος. Ήρθαμε επειδή εσείς μας καλέσατε σε μια ανοιχτή διαδικασία για να επανιδρυθεί μια κυβερνώσα προοδευτική παράταξη. Αυτό το αποφασίσατε με δικές σας πλειοψηφίες, στο δικό σας συνέδριο.
Το όραμά μας συμπίπτει με το δικό σας (ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε και έστω έτσι μας συστήθηκε και η επικεφαλής της τάσης σας), δηλαδή την οργάνωση μιας τιτάνιας προοδευτικής προσπάθειας, που στο τέλος της πορείας της θα γκρεμίσει το μητσοτακισμό.
Πριν τις εσωκομματικές, όλοι οι υποψήφιοι παρουσιάσανε τις πολιτικές τους επιδιώξεις και τους εαυτούς τους. Μας έπεισε τελικά η υποψηφιότητα και η προσωπικότητα Κασσελάκη, επειδή μας άρεσε η φρεσκάδα της παρουσίας του, αλλά και οι καθαρές κουβέντες του ως προς την πορεία της προοδευτικής παράταξης. Η καθαρότητα δηλαδή, χωρίς αστερίσκους, της πολιτικής πρότασης δημιουργίας ενός ευρύτερου κινήματος που θα αγκαλιάσει όλους, όχι μόνο μέλη.
Από όλες τις θέσεις που εξέφρασε η ηγετική του ομάδα, κυρίως μας ενθουσίασε η προοπτική του isyriza, δηλαδή η δημιουργία μιας πολυπληθούς βάσης μελών που θα επιδρά διαδραστικά στην ηγεσία του κόμματος. Δηλαδή θα έχει τη δυνατότητα να παράγει πολιτική και να εγκρίνει ή να απορρίπτει με μαζικό τρόπο προτάσεις της ηγεσίας, με εργαλείο τη συγκεκριμένη ιντερνετική πλατφόρμα.
Αν αναρωτιέστε γιατί χάσατε, η απάντηση δεν είναι ούτε η αξιόλογη προσωπικότητα της επικεφαλής σας, ούτε η άρτια πολιτική σας πλατφόρμα, ούτε η σοβαρή σας καμπάνια (έως τον πρώτο γύρο, γιατί μετά έγινε τσίρκο). Η απάντηση είναι η διαφορά αντίληψης περί παραγωγής πολιτικής. Αν δηλαδή αυτή θα παράγεται σε έναν κλειστό κύκλο αρίστων και θα σερβίρεται στα μέλη προς υποστήριξη στην κοινωνία ή αν θα παράγεται από ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία και θα σερβίρεται στην ηγεσία προς αξιολόγηση και νομοθέτηση.
Μπορούμε να συνυπάρξουμε;
Σαφώς. Τα πολιτικά κόμματα είναι ζωντανοί κοινωνικοί οργανισμοί. Για αυτό και εξελίσσονται. Οι βασικές μας αξίες, μιας κυβερνώσας παράταξης που θα νομοθετεί για την ευημερία του καθημερινού ανθρώπου και όχι για πέντε υπέρ – άπληστους ολιγάρχες, είναι κοινές. Ο καθένας δικαιούται να έχει τις επιμέρους θέσεις του, να συμμετέχει στον ανοιχτό διάλογο και στις μαζικές ψηφοφορίες του isyriza και από εκεί και πέρα, σεβόμενος τις συλλογικές αποφάσεις, να προωθεί τις κοινές μας θέσεις στον περίγυρο.
Αν νιώθετε ξένοι προς τη μετεξέλιξη του κόμματος, οι πόρτες είναι ανοιχτές. Υπάρχουν υπέροχοι σχηματισμοί στα αριστερά, που μπορούν να καλύψουν τις ανησυχίες σας. Το ΚΚΕ του συμπαθούς Κουτσούμπα είναι ένας από αυτούς. Αν αισθάνεστε παρωχημένη την κομμουνιστική ιδεολογία, το ΜΕΡΑ25 θα σας καλύψει πλήρως. Είναι ένα καταπληκτικό αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα με καινοτόμες προτάσεις. Και δεν κάνω πλάκα. Απλά εμείς, η πλειοψηφία, αποφασίσαμε περισσότερο (να το θέσω κομψά) ρεαλιστικά, με προοπτική κυβερνησιμότητας.
Είναι πολύ απλό: Κάντε το τεστ. Αν νιώσατε ψυχική ανάταση μετά τη φονικότερη τρομοκρατική επίθεση από τις 11/9, μη μας ταλαιπωρείτε άλλο, βρείτε την επαναστατική θαλπωρή στα αριστερά μας. Και μια απαραίτητη διευκρίνιση: Σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζουμε την ακροδεξιά συμμορία του Bibi και το μετά – απαρτχάιντ των παράνομων εποικισμών. Όμως, δεν πρόκειται ποτέ να ταυτιστούμε με τους ισλαμοναζιστές της Χαμάς, ούτε να συμψηφίσουμε τα απάνθρωπα εγκλήματά τους. Αυτό το αφήνουμε στον Ταγίπ και στους Αγιατολλάδες.
Η προοδευτική παράταξη θα στηρίζει ένα ειρηνικό, ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, στο οποίο θα ηγεμονεύει η ελευθερία και όχι το κοράνι. Ένα κυρίαρχο κράτος που θα συνεργάζεται με την Ευρώπη και όχι ένα υποτελές μόρφωμα που θα χρηματοδοτείται από εμίρηδες και θα εργαλειοποιεί τους υπηκόους του ως ενεργούμενα ολοκληρωτικών ισλαμικών καθεστώτων.
Τι δεν θέλουμε
Η τραγελαφική εικόνα των ηλικιωμένων που περιφέρεται στα πάνελ των κολάκων του Μητσοτάκη και διασύρει τον πρόεδρό μας, το κόμμα μας και τελικά όλους εμάς που πήραμε την απόφαση να τον εμπιστευθούμε, δεν τιμά ούτε εσάς, ούτε τα συγκεκριμένα στελέχη, ούτε την ιστορία τους, ούτε το κοινό καλό.
Η πραξικοπηματική αμφισβήτηση της πλειοψηφίας, που εσείς οι ίδιοι προσκαλέσατε για να συμμετάσχει στην επανίδρυση του προοδευτικού κινήματος, μοιάζει εκτός λογικής και τελικά διασύρει εσάς τους ίδιους, όχι στο κοινό του Μητσοτάκη που σας παρακολουθεί και τρίβει τα χέρια του από χαρά, αλλά εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο και ιδιαίτερα στο σύγχρονο καφενείο των social media, όπου και τελικά θα δοθεί η πραγματική μάχη.
Επιπροσθέτως είναι και ζήτημα τάξης: Η επιχορήγηση των κομμάτων βαρύνει τον φορολογούμενο πολίτη. Συνεπώς, ο μη σεβασμός της πλειοψηφίας δεν είναι μόνο ένα ιδεοληπτικό βίτσιο, αλλά και ένα φτύσιμο στο μέσο πολίτη, ο οποίος πληρώνει για ΣΥΡΙΖΑ των μελών και του εμφανίζεται πραξικοπηματικά ένα κονκλάβιο αειθαλών δημογερόντων, που θέλει να επιβληθεί στη βάση, στο όνομα κάποιων προνομίων φασιστικής κοπής, που μόνο προοδευτικό κίνημα δε θυμίζουν.
Η άρνηση (ευτυχώς όλο και λιγότερων) στελεχών σας να συνδράμουν στη βούληση της πλειοψηφίας, προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στο κοινό όραμα που υπηρετούμε. Η στάση σας αυτή, αλλά και η επιμονή σας να τρέφετε το μητσοτακισμό με αντι ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήματα, πληγώνει βαθιά το κόμμα και συντηρεί το μύθο ενός άτρωτου πρωθυπουργού και μιας αδρανούς αντιπολίτευσης.
Ξέρω ότι νιώθετε την πεποίθηση ότι έχετε ακόμα τον έλεγχο των θρυλικών ”οργάνων” και ότι θεωρείτε πως θα δώσετε κάποιου είδους δονκιχωτική μάχη που ίσως κερδίσετε στο νήμα. Όπως όμως θα σας αποδείξω παρακάτω, τη μάχη αυτή, αν ποτέ δοθεί, δεν έχετε καμία ελπίδα να την κερδίσετε. Θα ήταν λοιπόν πιο τίμιο, είτε να θέσετε τις (πολύτιμες, είναι αλήθεια) γνώσεις και εμπειρίες σας στη διάθεση του προέδρου μας, είτε, αν δε σας εκφράζει στο ελάχιστο το μαζικό κίνημα που σχεδιάζουμε, να αποχωρήσετε με το κεφάλι ψηλά. Από την πλευρά μας θα εκτιμήσουμε στο ακέραιο τη στάση σας και θα ανταποδώσουμε, στηρίζοντας στις ψηφοφορίες ιδέες και πρόσωπα.
Ποιος είναι ο στόχος μας
Υπολογίζουμε τη σημερινή δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπου 22% του εκλογικού σώματος, με μικρές τάσεις ανόδου. Οπωσδήποτε θα υπάρξουν μετακινήσεις στα αριστερά, οι οποίες όμως θα υπερκαλυφθούν από τις προσχωρήσεις που είδη παρατηρούνται.
Το ΠΑΣΟΚ, ο όμορος χώρος μας, κινείται στο 12% με σταθεροποιητικές τάσεις. Το 4% περίπου, ανήκει ιδεολογικά στο μητοτακισμό και αναμένεται σταδιακά να μετακινηθεί προς τα εκεί, αν και σε αυτή τη φάση το εμποδίζουν τα τοξικά ακροδεξιά στοιχεία, που δεν είναι και λίγα. Το 8% που έχει προοδευτικές καταβολές, θα αποτελέσει τον κύριο στόχο μας σε πρώτη φάση.
Πρόκειται για ένα εγκλωβισμένο κοινό, ανάμεσα σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εκφέρουν απροκάλυπτα δεξιό λόγο και σε μια ανεπαρκέστατη ηγεσία, με μετριότατη δημόσια παρουσία, που αποτελείται κυρίως από τη ”σέχτα της Θράκης”’ και αποφασίζει κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς ο μέσος υποστηρικτής να αντιλαμβάνεται το παραμικρό.
Θεωρούμε ότι με τη σταδιακή ενεργοποίηση του isyriza και των ανοιχτών ψηφοφοριών, που θα απευθύνονται σε ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο, αυτό το 8% θα μετακινηθεί αυτούσιο στο κόμμα με τον καθαρό λόγο, τις ανοιχτές διαδικασίες και τη χαρισματική του διαδραστική ηγεσία.
Θα περιγράψω ένα παράδειγμα, που παράλληλα αποτελεί και μια πρόσκληση για δράση προς την ηγεσία:
Ήδη υπό την ηγεσία Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελισσόταν αργά προς ένα σοσιαλιστικό κόμμα, απομακρυνόμενο από τις ιδεοληψίες της ριζοσπαστικής αριστεράς. Σε αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο, τόσο η μαζική εισροή υποστηρικτών από το κανονικό ΠΑΣΟΚ, όσο και η διάσπαση του κόμματος μετά το δημοψήφισμα και η μετέπειτα προσήλωσή του σε πολιτικές συμβατές με τη διεθνή θέση της χώρας και το γεωπολιτικό γίγνεσθαι.
Αυτή η στροφή στον ρεαλισμό, άρχισε να προκαλεί από τη μία τριγμούς στις σχέσεις με την ευρωομάδα της αριστεράς και από την άλλη επίσημες προσκλήσεις από τους ευρωσοσιαλιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Αλέξης συμμετείχε πάντα στις συνόδους των ευρωσοσιαλιστών ως παρατηρητής.
Σήμερα εικάζεται ότι η πλειοψηφία των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς βέβαια και το κόμμα οδεύει προς μια ρηξικέλευθη μετεξέλιξη, επιθυμεί την επιτέλους ένταξη των ευρωβουλευτών στους σοσιαλιστές.
Ξέρετε, η ευρωομάδα της αριστεράς είναι πολύ σπάνιο πολιτικό ζώο. Οι άνθρωποι είναι τόσο χαμένοι στο παρελθόν, που θα μπορούσαν (όσο γράφονται αυτές οι γραμμές μπορεί να έχει ήδη γίνει) να εκδώσουν ψήφισμα υπέρ της Χαμάς. Αυτού του είδους η επαναστατική γυμναστική είναι εντελώς ασύμβατη με τη νέα θέση του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως με την επιθυμία του να εξελιχθεί σε μαζικό προοδευτικό κίνημα έτοιμο να κυβερνήσει.
Φυσικά, οι γνωστοί φρουροί της επανάστασης και οι θεματοφύλακες της αριστεροσύνης, τρέμουν σε μια τέτοια ιδέα. Είναι όμως μια καταπληκτική αφορμή αφενός για να (επανα)μετρηθούμε μεταξύ μας και αφετέρου για να βάλουμε σε λειτουργία τον isyriza.
Θα θέσουμε λοιπόν το θέμα σε δημόσια διαβούλευση με αποδέκτες όλους τους προοδευτικούς Έλληνες και θα καλέσουμε σε ηλεκτρονική ψηφοφορία σε ένα μήνα όλα τα μέλη και όλους όσους εγγραφούν για τον σκοπό αυτό στον isyriza.
Αυτή η ανοιχτή διαδικασία, σε βάθος χρόνου, αρχικά με το ερώτημα του σε ποια ομάδα πρέπει να ανήκουν οι ευρωβουλευτές του κόμματος και αργότερα σε πολλά άλλα παρεμφερή θέματα, θα σηκώσει αργά και σταθερά ένα νέο κύμα που μοιραία θα κατευθυνθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, ελλείψει άλλης εναλλακτικής. Εκεί ο ενεργός προοδευτικός πολίτης της χώρας αυτής θα βρει φιλόξενα νερά και την για πρώτη επιτέλους φορά ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, μακριά από κλειστές κομματικές πόρτες και ανταλλάγματα κάτω από το τραπέζι.
Αυτή η τακτική, μαζί με την ευρύτερη κοινοβουλευτική παρουσία και βέβαια με την καταιγίδα Στέφανος να σαρώνει την πραγματική κοινωνία και τα social media, θα μας φέρει αργά και σταθερά κοντά σε ένα συμπαγές 30%. Εκεί ότι θα έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ θα απορροφηθεί σταδιακά από τη ΝΔ, ενώ τα αριστερά κόμματα θα πιέζονται επίσης, λόγω της προοπτικής κυβερνησιμότητας και της απειλής της χαμένης ψήφου. Όμως αυτό δε φτάνει.
Πάρτε το πληκτρολόγιο από τον Πολάκη χθες
Η νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ένα πράγμα. Άλλο να επαναφέρεις ένα ήδη μεγάλο κόμμα στη θέση μιας κανονικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι απολύτως εφικτό με τους σημερινούς συσχετισμούς, και άλλο να το κάνεις κυβέρνηση.
Ο Παύλος Πολάκης είναι ένας τίμιος εργάτης του προοδευτικού χώρου, με σπουδαίο έργο και συνείδηση προσφοράς στον τόπο και την παράταξη. Οφείλουμε όμως όλοι να αντιληφθούμε το συντομότερο δυνατόν, ότι μόλις πάμε να απευθυνθούμε στο χώρο πέραν του συμπαγούς 30%, για να κυβερνήσουμε, θα απευθυνθούμε σε νοικοκυραίους και συντηρητικά κοινά. Κοινά με συγκεκριμένες ευαισθησίες και αισθητική σοβαρής, ρεαλιστικής διακυβέρνησης και όχι εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα.
Ασφαλώς όλοι κατανοούμε τους συναισθητικούς δεσμούς του Στέφανου με τον αψύ Σφακιανό και αντίστοιχα τον αγώνα του Παύλου να γνωρίσει στην κοινωνία αυτόν τον ταλαντούχο νέο άνθρωπο που κανείς μέχρι τότε δε γνώριζε. Και τον ευχαριστούμε για αυτό.
Αν τώρα ο Στέφανος επιμένει ότι ο Πολάκης πρέπει πράγματι να έχει ηγετικό ρόλο μέσα στο κόμμα, θα μπορούσαμε να το δεχθούμε ως προεδρικό προνόμιο. Εδώ στον Ανδρέα συγχωρήσαμε τόσα και τόσα, δε θα κολλήσουμε σε αυτό. Αν όμως ο τοξικός αυτός άνθρωπος παραμείνει εκεί που είναι, θα πρέπει κάποιος με λίγα δράμια εγκέφαλο, τουλάχιστον να του πάρει το πληκτρολόγιο.
Κανένας όμως δεν μπορεί είναι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει ότι με τις χοντράδες του Πολάκη και τις περιθωριακές υβριστικές επιθέσεις επί δικαίων και αδίκων, θα μπορέσει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ έστω να ξεκολλήσει από τα εκλογικά χαμηλά.
Συμπερασματικά, για μια και μόνο φορά, θα συμφωνήσω με την αυλή του Μητσοτάκη. Πράγματι, μπορώ να δω και τη διάσπαση και το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε και όπως είχαν μάθει να τον αντιμετωπίζουν στο Μαξίμου.
Μπορώ επίσης να δω την αυγή του isyriza και την επακόλουθη ολοκληρωτική κυριαρχία του Στέφανου στο κόμμα.
Και κάτι τελευταίο, ως συμβουλή στους επικριτές του Κασσελάκη και ιδιαίτερα τους καναλάρχες, που επιμένουν αλαζονικά στο unfair με συνεχή χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, ειρωνείες, υποτίμηση, ακόμα και ομοφοβικό ρατσισμό.
Μου είπε κάποτε ο Μανάρας, θρυλικός ρεμπέτης (για τους γνώστες):
”Αν μία στις χίλιες οι παπάδες έχουν δίκιο, την έχουμε γ@%£#^ι.”
Ο νοών νοείτω.
