Του Νίκου Λακόπουλου
Δέκα μέρα πριν από τις εθνικές εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας από την Δραπετσώνα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάνε την ψήφο μας συμφωνώντας πως η κάλπη της 7ης Ιουλίου και θα γεμίσει από την αρχή -αν και στις ευρωεκλογές ο λαός μίλησε, αποδοκίμασε την κυβέρνηση και έδωσε στη Νέα Δημοκρατία ένα μεγάλο προβάδισμα 9,5 εβδομάδων.
Φαίνεται πως και οι δύο φοβούνται την αποχή, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει πως θα βρει τις 500.000 ψήφους που είναι η διαφορά, θα κερδίσει τις εκλογές –«έστω και με μία ψήφο»- και θα σχηματίσει όπως είπε κυβέρνηση. Δηλαδή να συνεργαστεί με το Κινάλ ή ίσως με ένα άλλο κόμμα που θα μπει στην Βουλή και θα πάρει τις έδρες που θα λείπουν- που όπως φαίνεται δεν μπορεί να είναι άλλο από το κόμμα του …Βαρουφάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επίμονα λέει πως δεν είναι δεδομένη η νίκη του και τις τελευταίες μέρες- αν και έχει πει πολλές φορές ότι θα συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις ακόμα κι αν έχει αυτοδυναμία- έκανε σαφές ότι αν δεν έχει αυτοδυναμία θα πάμε σε νέες εκλογές -που θα γίνουν με απλή αναλογική.
Σε μια τέτοια περίπτωση -αν αυτό συμβεί και δεν είναι απλώς μια …απειλή- δεν σχηματίζεται κυβέρνηση με χωρίς την συμμετοχή και της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ -πιθανόν σε ένα σχήμα κυβέρνησης εθνικής ενότητας, «σωτηρίας» ή οικουμενική.
Είναι το σενάριο στο οποίο προσβλέπει το Κινάλ που θα περιμένει την τρίτη εντολή για να θέσει τους όρους του ως ρυθμιστής του πολιτεύματος αν δεν συμβεί κάτι που απορρίπτουν οι δύο μονομάχοι: μια απευθείας συνεννόηση των δύο μεγάλων κομμάτων που απεύχονται, αλλά περνά από τα χείλη τους -ως κάτι που δεν θέλουν.
Το σενάριο αυτό θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο για τις επόμενες εκλογές ακόμα κι αν η ΝΔ σχηματίσει κυβέρνηση ξεπεράσει το πρόβλημα της εκλογής νέου προέδρου της Δημοκρατίας -που θα μπορεί να εκλεγεί με 151 ψήφους -χάρη στην συνταγματική αναθεώρηση που έφερε -όπως και την απλή αναλογική- ο ΣΥΡΙΖΑ, παραιτούμενος από το όπλο να οδηγήσει την χώρα και πάλι σε εκλογές το 2020.
Αυτές οι εκλογές -οι επόμενες της 7ης Ιουλίου- που ο Μητσοτάκης απειλεί να γίνουν τον Αύγουστο για να εκβιάσει αυτοδυναμία κάποτε θα γίνουν με απλή αναλογική, αν η ΝΔ και το Κινάλ δεν βρουν 200 ψήφους στη Βουλή για να αλλάξουν τον νόμο -που είναι το πιθανότερο.
Εδώ τα φώτα πέφτουν στην ηγεσία του Κινάλ που πρόσφατα διαμήνυσε στον Αλέξη Τσίπρα πως «εσείς φεύγετε και μεις ερχόμαστε». Το κόμμα της Φώφης Γεννηματά θα είναι ο ρυθμιστής αν το πρώτο κόμμα δεν έχει αυτοδυναμία, αλλά έχει ήδη και μια πρόσκληση από τον Μητσοτάκη για συγκυβέρνηση ακόμα κι αν έχει αυτοδυναμία η ΝΔ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον μπλοφάρει. Θα συνεργαστεί λέει με άλλες δυνάμεις- εννοώντας μόνο το Κινάλ κι έχοντας αποκλείσει συνεργασία με τον Βαρουφάκη ή τον Βελόπουλο -αν μπουν στην Βουλή, αλλά θα πάει σε εκλογές αν δεν έχει αυτοδυναμία.
Θέλει να συνεργαστεί -με το Κινάλ- αλλά θα ρισκάρει εκλογές με απλή αναλογική, οπότε αναπόφευκτα θα συνεργαστεί αλλά με τους όρους του Κινάλ: συνταγματική αναθεώρηση, πρόεδρος από την δημοκρατική παράταξη -δηλαδή το Κινάλ- και απλή αναλογική.
Το Κινάλ φαίνεται να επιδιώκει την κατάργηση της απλής αναλογικής που το ευνοεί με ένα μαζοχιστικό τρόπο. Επιπλέον φροντίζει να μειώσει τα ποσοστά του στέλνοντας ψήφους στη Νέα Δημοκρατία κι αδυνατώντας να αποσπάσει άλλους από τον ΣΥΡΙΖΑ -του οποίου επιδιώκει την στρατηγική ήττα περισσότερο από την αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας.
Η αυτοδυναμία της ΝΔ περνά μέσα από την αποτυχία του Κινάλ να πάρει ένα διψήφιο ποσοστό και ένα μεγάλο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ -κοντά στο 30%- μάλλον θα θέσει τον ρυθμιστικό ρόλο του «τρίτου κόμματος» σε κίνδυνο και θα το θέσει μπροστά σε ταυτοτικά και υπαρξιακά διλήμματα.
Η επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι η αρχή εξελίξεων που άρχισαν με ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, κλόνισαν τα δύο μεγάλα κόμματα κι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με 35%. Η Νέα Δημοκρατία επανέκαμψε, αλλά το ΠΑΣΟΚ ποτέ.
Αθροίζοντας τα ποσοστά τον ΣΥΡΙΖΑ και Κινάλ στις ευρωεκλογές βλέπουμε πως ένα μεγάλο κομμάτι της δημοκρατικής παράταξης λείπει από το πολιτικό σύστημα. Και είναι αυτό το κομμάτι -μια δύναμη με ποσοστά 15-20%- που θα κρίνει στο μέλλον τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς κι όχι το Κινάλ.
Από αυτή την πλευρά στο μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ ή μια Προοδευτική Συμμαχία που θα πάρει σάρκα και οστά- θα σχηματίσει κάποτε, όπως φαίνεται, κυβέρνηση -συμμαχική όπως απαιτεί η απλή αναλογική. Και μένει να μάθουμε στις εκλογές -και κυρίως μετά από αυτές- με ποιους.
Κατά τα άλλα το παιχνίδι δεν είναι αναστρέψιμο κι ας κλαίγεται ο Μητσοτάκης μήπως δεν θάχει αυτοδυναμία κι αναγκαστεί να εξαρτάται από την Φώφη. Μερικοί υπουργοί έχουν πάρει την θέση τους στην αντιπολίτευση και το ερώτημα είναι πόσο θα μείνει στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης -δηλαδή, πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος Δημοκρατίας και πόσο ισχυρός θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεγάλη μάχη δόθηκε μέσα στην «δημοκρατική» παράταξη με κόμματα που όχι μόνο δεν είχαν συνείδηση ενότητας, αλλά επέλεξαν κόμματα μικρότερα, αλλά δικά τους. Αναπόφευκτα αυτή η διάσταση, ένα σχίσμα που μπορεί να είναι αρχαίο, φέρνει τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση -χάρη στο μπόνους των 50 εδρών.
Δεν είναι δίκαιο, αλλά γίνεται πράξη. Ο μόνος χαμένος δεν είναι οι ηγεσίες, που θα βρουν λόγια να μιλήσουν για νίκη ή έστω για …ζωογόνο ήττα. Είναι ο περιπλανωμένος πολιτικά ανώνυμος δημοκράτης που δεν θέλει τον Μητσοτάκη, αλλά δεν τον εκφράζει ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Φώφη με το μικρό κόμμα της που νομίζει πως είναι “παράταξη”.
Αν το θέμα που τέθηκε στις εκλογές ήταν αυτή η ενωμένη δημοκρατική παράταξη που θα μπορούσε να νικήσει τον Μητσοτάκη, την επόμενη μέρα θα ξαναμπεί επιτακτικά και οι ηγεσίες θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Ο φόβος της Δεξιάς δεν λειτούργησε για να ενώσει την προοδευτική παράταξη”. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα την ενώσει και το ερώτημα είναι αν αυτό αφορά συνεργασία κομμάτων ή ένα νέο πολιτικό φορέα- αφού άλλωστε το Κινάλ δεν θα είναι ένα ενιαίο κόμμα σε κάθε περίτωση και ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει κατ΄επανάληψη πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 και του 2015 δεν υπάρχει πλέον.
