Του Νίκου Λακόπουλου
Μετά τον πολιτικό σεισμό των τελευταίων εκλογών το άθροισμα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν φτάνει ούτε το 32% πράγμα που σημαίνει πως η προοδευτική κυβέρνηση στην οποία στόχευε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θα υπάρξει για πολλά από τα επόμενα χρόνια.
Για πρώτη φορά από το 1981 η δημοκρατική παράταξη παίρνει χαμηλότερα ποσοστά από την δεξιά και τα διάσπαρτα κόμματα της ακροδεξιάς αθροίζουν ένα ποσοστό που μπορεί να έρχεται από το μέλλον.
Τα σημάδια της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έγινε ποτέ ένα κόμμα που θα εξέφραζε πλειοψηφικά την «δημοκρατική παράταξη» υπήρχαν όταν δεν κατάφερε ποτέ να υπάρξει δυναμικά στα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση και το πανεπιστήμιο.
Το 20% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ στις εκλογές δείχνει θυμό και οργή ενός εκλογικού σώματος που υποστήριξε τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά έβλεπε στην Κεντρική Επιτροπή μια κομματική γραφειοκρατία που απαιτούσε οι ψηφοφόροι να την ψηφίζουν κι αυτή να αποφασίζει.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια και ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε προσωπικά ένα πλήγμα με την δημοτικότητά του να καταρρέει, ενώ το ερώτημα που θα τεθεί στις νέες εκλογές αν το κόμμα του είναι ακόμα κόμμα εξουσίας καθώς ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που επαγγέλθηκε δεν υπήρξε ποτέ.
Αν το εκλογικό σώμα δεν «διορθώσει» στις εκλογές τον καταποντισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης η Ελλάδα περνάει στα χέρια ενός «Κυβερνήτη» χωρίς αντιπολίτευση καθώς ο θρίαμβος του Μητσοτάκη είναι απλά η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κομμάτι της δημοκρατικής παράταξης που λείπει
Μια νέα πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και άνοδος των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να οδηγήσει στην παραίτηση και αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και ένα ντόμινο εξελίξεων με ένα πανίσχυρο κόμμα στην κυβέρνηση και δύο μικρομεσαία κόμματα στην αντιπολίτευση που το ένα θα επιδιώκει τον θάνατο του άλλου.
Προφανώς η διεκδίκηση της κυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα με το ίδιο κόμμα και τα ίδια πρόσωπα θα έχει ως αποτέλεσμανέα καθίζηση και η μόνη λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η επανίδρυσή του καθώς η αλλαγή και μετεξέλιξη του σε ανοιχτό σύγχρονο κόμμα φράκαρε στην “πόρτα” με το facecontrol μιας γραφειοκρατίας που είχε δεν αντί να διδαχθεί επιχείρησε να διδάξει το λαό με το ζόρι.
Πριν την πολιτική συμμαχία με άλλα κόμματα που αποδείχτηκε ανέφικτη απαιτείται μια ταξική συμμαχία που δεν μπορεί να πετύχει ένα κόμμα με το σύνδρομο του δεύτερου, αλλά αριστερού, κόμματος που με τον φόβο της δεξιάς επιχείρησε έναν πολιτικό εκβιασμό στον οποίο δεν υπέκυψαν οι ψηφοφόροι.
Αθροίζοντας τους ψήφους των κομμάτων της “δημοκρατικής παράταξης” -που δεν υπάρχει πια, αν ποτέ υπήρξε στα αλήθεια- λείπει ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που δεν πήγε στη Νέα Δημοκρατία, ούτε επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ.
Ένα πλήθος που δεν έχει πολιτική έκφραση, απέχει από τις εκλογές ή συμπεριφέρεται σαν πολιτικός πρόσφυγας, εκλογικός μετανάστης, όμηρος κομματικών γραφειοκρατιών.
Νέοι καιροί, νέα ήθη, νέες πολιτικές
Οι νέες συνθήκες απαιτούν νέες πολιτικές και νέα πολιτικά κόμματα με νέες ιδέες και νέα πρόσωπα: δεν ηττήθηκε η στρατηγική, ούτε η τακτική ενός κόμματος, αλλά η ήττα της δημοκρατικής παράταξης και βασικά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτική και ιδεολογική.
Προφανώς δεν μπορούν να εκφράσουν τις νέες ανάγκες του προοδευτικού κόσμου κόμματα του παρελθόντος με σκουριασμένες ιδέες και δανεικά οράματα που ονειρεύονται επιστροφές και παλιά μεγαλεία.
Τα εκλογικά αποτελέσματα στις λαϊκές γειτονιές έδειξαν πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αν προέρχονταν από αυτές τις γειτονιές μετά τον θρίαμβο του 2015 και την ανάληψη κυβερνητικών θέσεων και την ήττα του 2019 ξέχασαν να γυρίσουν πίσω.
Δέκα χρόνια μετά αν ξαναγυρίσουν πίσω με το μαντηλάκι του πρώην υπουργού μπορεί να διαπιστώσουν πως η παλιά γειτονιά δεν υπάρχει πια και το ραντεβού με την Ιστορία -αν υπήρξε- έχει πια ακυρωθεί. Πάμε παρακάτω.
