Του Γ. Λακόπουλου
Πρώτα τα ιστορικά παραδείγματα, αρχίζοντας από ένα θέμα που διαχειρίστηκε με ιστορική ευθύνη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας: το δημοψήφισμα του 2015.
Στο πολιτικό περιβάλλον που εξελίχθηκε η ψηφοφορία εκείνον το δραματικό Ιούλιο, το “ΟΧΙ” που βγήκε από την κάλπη είχε χαρακτήρα υπόδειξης για έξοδο της -υπό Μνημόνιο- Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Με ιστορική ευθύνη και ευθυκρισία ο τοτε Πρωθυπουργος δεν έλαβε υπόψη του αποτέλεσμα -δεν ήταν υποχρεωμένος άλλωστε από το Σύνταγμα- παρά μόνο στο σημείο που τον διευκόλυνε στη διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Μαζί με την θαρραλέα υπογραφή στη Συμφωνία των Πρεσπών, ήταν οι δύο κορυφαίες πράξεις του- και ας χλευάστηκε για τη μια ως “κολοτούμπα” και έχασε τις εκλογές για την άλλη ως “προδοσία”. Ήταν προσφορά την πατρίδα και το λαό. Έδειξε αντανακλαστικά ηγέτη, που οδηγεί, δεν ακολουθεί.
Να συνεχίσουμε με κάτι μικρότερης σημασίας: τα αποτελέσματα κατατάξεων από κομματικά σώματα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ που αντιμετώπισαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης.
Ο πρώτος είδε να εκτοξεύονται στην κορυφή της κατάταξης σε ένα συνέδριο ο Ν. Αθανασόπουλος και ο Σ. Αποστολόπουλος, ως διωχθέντες στο “σκάνδαλο του Καλαμποκιού” και σε ένα άλλο ο Δημ. Τσοβόλας, ως – αδίκως και εκδικητικά από την Μητσοτάκη στην περίπτωσή του- διωχθείς για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Σε καμία περιπτωση δεν έλαβε υπόψη το αποτέλεσμα στη συγκρότηση του Εκτελεστικού Γραφείου, ή των κυβερνήσεων.
Ο Σημίτης είδε σε ένα από τα συνέδρια που οργάνωσε , να παίρνει την πρώτη θέση ο Α. Τσοχατζόπουλος και σε ένα άλλο ο Κ. Λαλιωτης. Στην πρώτη περίπτωση το παράκαμψε εντελώς και στη δεύτερη έδωσε στον Λαλιώτη τη θέση γραμματέα για μια σύντομη περίοδο και μετά τον ξήλωσε.
Έτσι αντιμετωπίζουν οι ηγέτες τα φαινόμενα συσπειρώσεων των κομματικών μηχανισμών , σε κάποια πρόσωπα των οποίων το προφίλ δεν συνάδει με την πολιτική τους.
Ευλόγως. Οι ίδιοι δεν απευθύνονται στο κόμμα, ούτε αντλούν από αυτό την εξουσία τους από τα κομματικά σώματα. Απευθύνονται την κοινωνία και αντλούν τη δύναμη τους από την αποδοχή τους στο ευρύτερο εκλογικό σώμα.
Αυτό το τελευταίο είναι τόσο νωπό για τον Αλέξη Τσίπρα, ώστε θα είναι αυτοκτονικό να το παρακάμψει.
Θα ακυρώσει το μήνυμα των 150.000 -στη συντριπτική πλειοψηφία τους νέα μέλη, για χάρη του- που επικύρωσαν την προεδρία του για τους πολύ λιγότερους που πήραν στην εκλογή Κεντρικής Επιτροπής και στην πλειοψηφία του προέρχονται από τον παλιό και ξεπερασμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην Κ.Ε. αναδείχθηκαν και περιπτώσεις νέων στελεχών, ή προερχόμενων από τη διεύρυνση.
Η σειρά κατάταξης στις πρώτες θέσεις είναι έργο των μηχανισμών. Για τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας πήρε εντολή από τη μεγάλη κάλπη να απομονώσει και κάθε άλλο παρά να λάβει υπόψη στις αποφάσεις του. Δεν έχει σημασία αν ειναι και <δικοί> του μηχανισμοί.
Είναι προϊόντα της συναλλαγής των ομάδων μεταξύ τους και με μέλη τους. Οι φράξιες όλων των αποχρώσεων έδρασαν εναντίον του “άλλου κομματος” που ανήγγειλε ο ίδιος. Και εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατικής Παράταξης, που ενίσχυσαν με την συμμετοχή τους τον ίδιο.
Αυτοί οι λόγοι και άλλοι εμφανείς και αυτονόητοι οδηγούν στο απλό συμπέρασμα: ο προέδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρωθυπουργός δεν έχει υποχρέωση να λάβει υπόψη του τη σειρά κατάταξης στην ΚΕ στις προτάσεις του για τον νέο γραμματέα, το νέο Πολιτικό Συμβούλιο και τα νέα ψηφοδέλτια. Ακριβώς για να είναι νέα και να απηχούν την εντολή που πήρε και όχι την κομματική γραφειοκρατία.
Σ’ αυτό το πεδίο πρέπει να δείξει ηγετικότητα και διορατικότητα, βούληση ανανέωσης και κυρίως ότι πήρε το μήνυμα αυτής κοινωνίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας ένα καθήκον και μια ιστορική υποχρέωση έχει: να οργανώσει με την πολιτική του και τη δημόσια παρουσία του, την ήττα του συστήματος Μητσοτάκη για να προκύψει προοδευτική κυβέρνηση.
Αυτό τον καθιστά υποψήφιο πρωθυπουργό ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης και όχι επικεφαλής της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Οτι κάποιος ,ή κάποια ΄΄έχει την προτίμηση των περισσότερων κομματικών μελών του παλαιοί ΣΥΡΙΖΑ- γιατί έκανε τις καλύτερες συμφωνίες με τους ομαδάρχες του- δεν σημαίνει τίποτε για την κοινωνία.
Οτι οι φράξιες καταπόντισαν τον επαρκή Τσακαλώτο και άλλους και ανέδειξαν πρόσωπα με επιβαρύνσεις- ή τον ανερμάτιστο Πολάκη- δεν είναι λόγος να επιβραβευθούν οι μεθοδεύσεις τους. Αλλιώς η άνοδος του Τσίπρα θα ισοδυναμεί με πτώση
Αλίμονο αν τους τοποθετήσει ο ίδιος στο ρετιρέ του νέου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς γενικά πολιτικά, αλλά και εκλογικά κριτήρια.
Αυτή τη φορά η επιλογή είναι κρίσιμη: με το 3% και τους αγκυλωμένους στην ιδεοληψία και την μειοψηφική νοοτροπία το, ή με την πλειοψηφία που τον έκανε πρωθυπουργό το 2015 και μπορεί να το επαναλάβει, αν την εκφράσει κατά τα μηνύματα που του έστειλε.
