Η διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ

Του Νίκου Μουζέλη

1. Ο­ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από ένα μι­κρό κόμ­μα του 4% με ου­το­πι­κή ιδε­ο­λο­γία και μα­ξι­μα­λι­στι­κές θέ­σεις κα­τόρ­θω­σε να γί­νει η «πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά». Για να το κα­τα­φέ­ρει, ανα­γκά­στη­κε να συμ­μα­χή­σει με τους Ανε­ξάρ­τη­τους Ελλη­νες – ένα ακραίο, εθνο­λαϊ­κι­στι­κό κόμ­μα που προ­έ­κυ­ψε από την τότε πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία. Ηταν το πρώ­το βα­σι­κό λά­θος του. Θα έπρε­πε να κά­νει πιο συ­στη­μα­τι­κές προ­σπά­θειες για να βρει έναν πιο κα­τάλ­λη­λο σύμ­μα­χο. Αν δεν τον έβρι­σκε, θα έπρε­πε να ορ­γα­νω­θεί κα­λύ­τε­ρα και να διεκ­δι­κή­σει την εξου­σία αρ­γό­τε­ρα.

2. Από την άλλη με­ριά, μετά τους πρώ­τους έξι μή­νες με αβέ­βαιο βη­μα­τι­σμό, πα­ρα­τη­ρού­με μια σει­ρά από θε­τι­κές εξε­λί­ξεις. Πρώτα την απο­χώ­ρη­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας και αρ­γό­τε­ρα του Γιάνη Βαρου­φά­κη, ο οποί­ος κιν­δύ­νευ­σε να οδη­γή­σει τη χώρα σε Grexit. Ο­ Αλέ­ξης Τσί­πρας κά­νο­ντας έναν επώ­δυ­νο ελιγ­μό κα­τόρ­θω­σε να απο­φύ­γει την έξο­δο από την ΕΕ απο­δε­χό­με­νος ένα εξαι­ρε­τι­κά τμω­ρη­τι­κό Μνη­μό­νιο. Το υλο­ποί­η­σε μέ­χρι τέ­λους. Μια δεύ­τε­ρη ση­μα­ντι­κή στρο­φή του προ­έ­δρου του κόμ­μα­τος ήταν το στα­δια­κό άνοιγ­μα προς τον με­σαίο χώρο που οδή­γη­σε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­-Προ­ο­δευ­τι­κή Συμ­μα­χία. Ενώ μια ση­μα­ντι­κή με­ρί­δα του κόμ­μα­τος αντέ­δρα­σε στην πα­ρα­πά­νω κί­νη­ση, με το επι­χεί­ρη­μα πως με αυτό τον τρό­πο το κόμ­μα θα έχα­νε την ταυ­τό­τη­τά του ως «γνή­σιο» αρι­στε­ρό κόμ­μα, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας κέρ­δι­σε αυτή τη μάχη. Παρά τις δια­φω­νί­ες στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος, το άνοιγ­μα προς το Κέντρο έγι­νε.

3. Στη δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο που δια­νύ­ου­με όπου η αντο­χή των πο­λι­τών εί­ναι στο να­δίρ, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας πρό­τει­νε ένα μο­ρα­τό­ριουμ. Χωρίς να ση­μαί­νει ότι η Βουλή θα στα­μα­τού­σε να νο­μο­θε­τεί, πρό­τει­νε η κυ­βέρ­νη­ση και η αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση να συμ­φω­νή­σουν στην απο­φυ­γή μέ­χρι το τέ­λος της παν­δη­μί­ας ευαί­σθη­των πο­λι­τι­κών θε­μά­των, αντι­κεί­με­νο διε­νέ­ξε­ων που οδη­γούν σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις και κατʼ επέ­κτα­ση σε αύ­ξη­ση των κρου­σμά­των. Η κυ­βέρ­νη­ση του Κυριά­κου Μητσο­τά­κη το αρ­νή­θη­κε. Σε συν­δυα­σμό με την αλ­λο­πρό­σαλ­λη υγειο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, προ­χώ­ρη­σε σε μια σει­ρά από αυ­ταρ­χι­κά μέ­τρα. Ανά­με­σα σε αυτά πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή εί­ναι η εγκα­τά­στα­ση αστυ­νο­μι­κής φρου­ράς στον πα­νε­πι­στη­μια­κό χώρο – φρου­ράς που θα ανα­φέ­ρε­ται στον υπουρ­γό Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη. Με αυτή την από­φα­ση ο Πρω­θυ­πουρ­γός αγνό­η­σε άλ­λους, πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κούς και λι­γό­τε­ρο βί­αιους, τρό­πους επί­λυ­σης των δυ­σλει­τουρ­γιών του πα­νε­πι­στη­μί­ου. Τρό­πους που στή­ρι­ξαν ακό­μη και ση­μα­ντι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες της Ν­Δ. Αυτή η άκαι­ρη αλλά και άστο­χη πο­λι­τι­κή από­φα­ση οδή­γη­σε ανα­πό­φευ­κτα σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις που ούτε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε το Κ­ΚΕ θα μπο­ρού­σαν να στα­μα­τή­σουν. Ανα­πό­φευ­κτα αυ­ξή­θη­κε ο αριθ­μός των κρου­σμά­των.

4. Η διο­γκού­με­νη έντα­ση κο­ρυ­φώ­θη­κε όταν με αφορ­μή τον εορ­τα­σμό της εθνι­κής επε­τεί­ου ο Παύ­λος Πολά­κης, σε μια από τις συ­νη­θι­σμέ­νες αμε­τρο­ε­πείς αντι­δρά­σεις του, κα­τη­γό­ρη­σε τη ΝΔ ως πα­ρά­τα­ξη δω­σί­λο­γων. Ο­ Αλέ­ξης Τσί­πρας αντέ­δρα­σε άμε­σα, δεν υιο­θέ­τη­σε τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό Πολά­κη λέ­γο­ντας ότι «οι πα­ρα­τά­ξεις έχουν την ιστο­ρία τους. Δεν εί­ναι η ΝΔ πα­ρά­τα­ξη δω­σί­λο­γων», εντού­τοις προ­σπά­θη­σε να απα­λύ­νει την αντί­δρα­ση του συ­νερ­γά­τη του υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι αυτά συμ­βαί­νουν στο πλαί­σιο πο­λι­τι­κών διε­νέ­ξε­ων. Ο­ Πολά­κης ωστό­σο αμε­τα­νό­η­τος επέ­μει­νε στην κρι­τι­κή του δη­λώ­νο­ντας «τε­λεία και παύ­λα».

Θα πε­ρί­με­νε κα­νείς πως ο αρ­χη­γός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πε­ριό­ρι­ζε τον ευ­έ­ξα­πτο Κρη­τι­κό, οι πα­ρεμ­βά­σεις του οποί­ου υπο­σκά­πτουν την αξιο­πι­στία του κόμ­μα­τος. Οχι μόνο δεν το έκα­νε αλλά αντʼ αυ­τού τον έβα­λε στην προ­α­να­κρι­τι­κή επι­τρο­πή που εξε­τά­ζει τον ρόλο του Νίκου Παππά στο θέμα της αδειο­δό­τη­σης των Μ­ΜΕ­. Αυτό μάλ­λον δεί­χνει πως θε­ω­ρεί τον στε­νό του φίλο χρή­σι­μο για μια πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή/​επι­θε­τι­κή στρα­τη­γι­κή ενα­ντί­ον της κυ­βέρ­νη­σης. Νομί­ζω πως κά­νει λά­θος. Ο πο­λα­κι­σμός δεν πεί­θει τους ψη­φο­φό­ρους του με­σαί­ου χώ­ρου αλλά ούτε και πολ­λά στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος. Δεν πεί­θει ούτε αυ­τούς που ήδη ψη­φί­ζουν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε αυ­τούς που εί­ναι ανα­πο­φά­σι­στοι.

Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα, η συ­νε­χι­ζό­με­νη ανο­χή στον πο­λα­κι­σμό εί­ναι αντί­θε­τη με τον στό­χο του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να βρει πε­ρισ­σό­τε­ρους συμ­μά­χους στον με­σαίο/​κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό χώρο ακο­λου­θώ­ντας μια σχε­τι­κά με­τριο­πα­θή πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή. Από αυτή τη σκο­πιά, αν ο πο­λα­κι­σμός συ­νε­χί­σει, σε συν­δυα­σμό με άλ­λες εξε­λί­ξεις, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να μην κερ­δί­σει στις επό­με­νες κρί­σι­μες εκλο­γές.

Βέβαια, όποιο και αν εί­ναι το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών, αντί­θε­τα με αυτό που ελ­πί­ζει το ΚΙ­ΝΑ­Λ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα συ­νε­χί­σει να εί­ναι ο δεύ­τε­ρος με­γά­λος πό­λος του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Ομως στην πε­ρί­πτω­ση ήτ­τας, το κόμ­μα θα χά­σει την ευ­και­ρία να γί­νει κυ­βέρ­νη­ση και να υλο­ποι­ή­σει τις προ­ο­δευ­τι­κές αλ­λα­γές που χρειά­ζε­ται η χώρα. Μπο­ρεί να αλ­λά­ξουν πο­λι­τι­κές όπως η τω­ρι­νή στή­ρι­ξη στον Πολά­κη; Ας ελ­πί­σου­με πως ναι. Μια αλ­λα­γή σε αυτό θέμα εί­ναι ακό­μα πι­θα­νή.

Συμπέ­ρα­σμα. Με τη θε­α­μα­τι­κή άνο­δό του ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­χώ­ρη­σε σε μια σει­ρά από ση­μα­ντι­κές κι­νή­σεις. Οδή­γη­σε στην έξο­δο την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και τον Γιάνη Βαρου­φά­κη. Στη συ­νέ­χεια στρά­φη­κε προς τον με­σαίο, κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό χώρο δη­μιουρ­γώ­ντας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­-Προ­ο­δευ­τι­κή Συμ­μα­χία. Κατά­φε­ρε να επι­λύ­σει τη χρο­νί­ζου­σα εκ­κρε­μό­τη­τα του Μακε­δο­νι­κού. Εκανε όμως δύο βα­σι­κά λάθη. Τη συμ­μα­χία με τους Α­ΝΕ­Λ και τη δια­τή­ρη­ση του πα­ρω­χη­μέ­νου πο­λα­κι­σμού. Αντί να στα­μα­τή­σει τις εξαλ­λο­σύ­νες του ευ­έ­ξα­πτου βου­λευ­τή, τον διό­ρι­σε κε­ντρι­κό μέ­λος της προ­α­να­κρι­τι­κής επι­τρο­πής. Με αυ­τόν τον τρό­πο συ­νε­χί­ζει να κά­νει ένα θαυ­μά­σιο δώρο στον Κυριά­κο Μητσο­τά­κη. Είναι και­ρός ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αλ­λά­ξει πο­λι­τι­κή και να βρει έναν τρό­πο να απαλ­λα­γεί από στε­λέ­χη όπως ο Πολά­κης. Αν δεν το κά­νει, το κόμ­μα θα συ­νε­χί­ζει την αυ­το­ϋ­πο­νό­μευ­σή του.

ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ