Γράφει ο Σχολαστικός
Το αθλιότερο είδος δημόσιας παρουσίας οποιασδήποτε μορφής- δημοσιογραφία, πολιτική κλπ- είναι αυτό που πηγάζει από τα προσωπικά ένστικτα. Ειδικά σε περίοδο στραπατσαρίσματος της αίσθησης “ανωτερότητας” ορισμένων αναρριχητικών τύπων.
Αυτό το είδος παρουσίας με δηλώσεις, κείμενα κλπ. υποκινούμενο πάντα από ταπεινά προσωπικά ελατήρια, εκθέτει και γελοιοποιεί όσους το ασκούν με τον ίδιο τρόπο που το ασκούσαν πάντα: υπέρ κάποιων.
Η απόδειξη βρίσκεται στην απόπειρά τους να μειώσουν την αξία της επίσκεψης Όμπάμα στην Αθήνα. Όχι να την αξιολογήσουν πολιτικά – καλά, για αξιολόγηση από εθνική άποψη δεν το συζητούμε, δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Να την εκμηδενίσουν.
Οι λόγοι αφορούν τα συμπλέγματα τους. Επειδή συμβαίνει με Πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Αν ήταν ο “Κυριάκος τους” θα ήταν επιτυχία. Και αν ήταν ο “Σημίτης ο Θεός” θα ήταν θρίαμβος.
Αυτά τα φαινόμενα εκτός από αθλιότητα περιέχουν και αναίδεια. Το χούι φεύγει τελευταίο. Γόνοι εκ γόνων οι περισσότεροι, αντιπροσωπεύουν τον εκφυλισμό που για δεκαετίες υπήρχε στη χώρα και επιβίωνε, όπως τα τροπικά δάση: τρεφόταν από τη σήψη του.
Όπως κουνούσαν το δάκτυλο όταν νόμιζαν πως βρίσκοντας τον άμβωνα της φαντασιακής τους “ανωτερότητας” και νουθετούσαν τους “κατώτερους” έτσι κάνουν και τώρα χωρίς συναίσθηση ότι δεν υπάρχει πλέον άμβωνας.
Τους φτύνει το σύμπαν αλλά αυτοί νομίζουν είναι από αντιζηλία για την “επιτυχία” τους.Ή από αδυναμία να κατανοηθούν οι υπηρεσίες που προσφέρουν στην κοινωνία.
Την “καλή” κοινωνία στην όποια ανήκουν – σχετιζόμενοι με μιζαδόρους, αρπακτικά, επίορκους και διεφθαρμένους- ντυμένους με σελοφάν. Η προθυμία τους να υπερασπιστούν την κρατικοδίαιτη “αστική τάξη” και τις “αξίες” της τους καθιστά υπηρέτες αφεντάδων.
Όταν σταδιοδρομείς με παρασιτικές μεθόδους όμως δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς. Όταν το καλύτερό σου είναι ο ρόλος του γελωτοποιού του βασιλέως αρνείσαι να πιστέψεις ότι ο βασιλιάς είναι πλέον γυμνός. Ότι τελείωσες μαζί με αυτούς που υπηρετούσες.
Η ανομία, η αυθαιρεσία , η αλαζονεία, ο προσπορισμός του κόπου των άλλων τελειώνουν μπροστά στην πόρτα ενός ανακριτή. Στον οποίο δεν έχουν πια τα παλιά “κονέ” τα αφεντικά.
Αυτές τις ημέρες αναδείχθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι κάποιοι τύποι δεν μπορούν να διανοηθούν τον κόσμο αν δεν τους συμπεριλαμβάνει. Εμετικοί και αλλόφρονες χτίζουν αυτοάμυνες με την προσδοκία ότι το “κακό θα περάσει”.
Εναντιώνονται μικρονοϊκά στις εξελίξεις που τους ξεπερνούν και τους καθιστούν αποσυνάγωγους, προβάλλοντας την πραμάτειας τους. Π.χ. η πολιτική είναι “ολοκληρωτισμός” χωρίς τους ίδιους στους διαδρόμους της. Η τηλεόραση πάσχει από “σκοταδισμό” αν δεν υπάρχουν δάνεια για τους μεγάλους μισθούς τους. Ο Ομπάμα είναι ένα τίποτε αν δεν είναι οι ίδιοι καλεσμένοι στο προεδρικό μέγαρο. Ο Βασίλης Λεβέντης της εκπροσώπησε επαξίως.
Θα δούμε πολλά σπαραξικάρδιες παραστάσεις περασμένων μεγαλείων ακόμη. Ο χορός των τελειωμένων δεν τελείωσε ακόμη. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς η Γη γυρίζει- και χωρίς αυτούς. Και ο καιρός έχει γυρίσματα.
