Του Παύλου Αλέπη
Μαίνεται ένας βρώμικος πόλεμος που τον λεν παιχνίδι. Ο πόλεμος της δημιουργίας εντυπώσεων που είναι πάντα σκληρός, ύπουλος και μακροχρόνια επώδυνος. Παράδειγμα πρόσφατο, που το υποστήκαμε όλοι. Αντιστέκονται -λέει- οι Έλληνες και τραγουδούν το απαγορευμένο Μακεδονία Ξακουστή.
Το άρπαξαν οι βρώμικες πέννες και του άλλαξαν τα φώτα στην…αντίσταση. Μάταια έλεγαν οι αρμόδιοι, πως ούτε απαγορευμένο ήταν ποτέ, ούτε είχαν λόγο και πρόθεση να το απαγορεύσουν. Τι έμεινε;; Η… εικονική αντίσταση, η εντύπωση και η πιστοποίηση της ανοησίας. Μιας ανοησίας με αβάσταχτη ελαφρότητα, ικανής όμως να αποπροσανατολίσει,γενικώς και ειδικώς.
Ούτε οι σοβαροί κοινωνικοί παρατηρητές δεν ανέλυσαν την ζημιά, ούτε ανέλυσαν τι ακριβώς εθίζεται να προσπερνά ο βομβαρδιζόμενος πολίτης. Το να προσπερνάς με προθυμία την ανύπαρκτη πραγματικότητα δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό,το να συμπαρασύρεσαι από αυτό όμως και να μην ψάχνεις διόλου την αλήθεια, εκεί συνιστά ενίοτε εγκληματική παράλειψη. Και για τις βρώμικες πέννες εκεί είναι η κρυφή δύναμη. Σιγά σιγά και συστηματικά, σου αλλοιώνουν την κρίση.
Ποιος να ψάξει και πού τους ενορχηστρωτές; Ποιος να βουτήξει στα θολά νερά και να αναζητήσει τα αίτια της επιδιωκόμενης παλινόρθωσης; Ποιων; Μα αυτών που διεκδικούν την παλινόρθωση για την παραγραφή των αδικιών που διέπραξαν. Ω σύνθετο σας φαίνεται, ε; Ποιο εύκολο το χιτ της Μακεδονίας Ξακουστής… (Και παρακαλώ, μην προσβάλλεσαι αναγνώστη μου, σκέψου αυτούς που ποτέ δεν διαβάζουν εφημερίδα γνώμης…)
Έτσι επικοινωνιακά και ύπουλα ράφτηκαν κουστουμάκια και κουστουμάκια. Μύθοι και ιδεολογίες υφάνθηκαν αργά, αόρατα και συστηματικά, με εξαγορές συνειδήσεων σε κόσμους ενδιάμεσων, που έσωσαν -ή έτσι νομίζουν- το ατομικό τους δέρμα, που μερικοί το λεν τομάρι…
Οι φοβίες πάντα ξεκινούν από ανεπαρκείς εξηγήσεις. Το άγνωστο βλέπεις… Οι ιδεοληψίες, το προχωρούν ένα βήμα ποιο κάτω και οι ιδεολογίες παγιώνονται όταν πετύχουν μεγάλα ακροατήρια. Τα στρεβλωμένα γεγονότα απλά επιβεβαιώνουν τις εικονικές πραγματικότητες που βιώνουμε ΟΛΟΙ θέλοντας και μη.
Ποιος άραγε θεωρεί απολύτως πληροφορημένο τον εαυτό του; Και για κάθε ζήτημα; Να λοιπόν η ευθύνη των ενδιάμεσων. Όταν όμως αυτοί στρεβλώνουν τα γεγονότα,τίποτα δεν είναι ικανό να μας… ξεμπλέξει.
Έκανα μια τρελή σκέψη, προβολή σε ένα μέλλον επιθυμητό και μαχητικό, επαναστατικό αν θέλετε, μιας εικόνας. Αντί τα κίτρινα γιλέκα, όπως διαμαρτύρονται, στους δρόμους της Γαλλίας, τα δημοσιογραφικά γιλέκα (που ακόμα είναι κάποιας μόδας) να βγαίνανε διεκδικητικά μπροστά.
Ουτοπία σουρεαλιστική θα… κράξετε αμέσως, το γνωρίζω. Όμως αν το σοβαρέψουμε και σας ρωτήσω: Οι δημοσιογράφοι δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να συγχρονίσουν και να διαδώσουν τις κοινωνικές απαιτήσεις;-Τι θα απαντούσατε;
Ό,τι και να μου απαντήσετε ευπρόσδεκτο. Όχι απλά από ευγένεια,αλλά από ανάγκη. Ανάγκη επικοινωνίας….
Όμως να θυμόσαστε πως οι νέες συλλογικότητες δημιουργούνται πάντα από νέες αδικίες….
Αδικίες δεν θα λείψουν ποτέ . Το παιχνίδι θα παίζεται με όλα του τα όπλα….
Οι διαστρεβλωτές κρατούν ισχυρά όπλα, είναι γεγονός. Όμως η αλήθεια είναι πάντα ισχυρότερη.
Πριν βαρεθείτε ολοσχερώς, θα προσθέσω κάτι που με έκανε να συνειδητοποιήσω πρόσφατα, ένας Ιταλός φιλόσοφος. Έκανε μια απλουστευτική παρατήρηση για την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η νέα-τότε -τεχνολογία των Video VHS συνέβαλε στο να καταρρεύσει το ψέμα πως η Δύση υποφέρει πολλά, πως οι δρόμοι των ΗΠΑ είναι γεμάτοι άστεγους, ναρκομανείς, μεθυσμένους και πως η ευημερία με γεμάτα ψυγεία, που …θρυλείται, είναι μέγας μύθος κτλ κτλ –(για να μην βάζω σάλτσα).
Όταν όμως κυκλοφόρησαν οι κασέτες από χέρι σε χέρι διαψεύδοντας κάθε προπαγάνδα, τότε το σαράκι, δυνάμωσε και άλλαξαν όλα. Άλλο τι σου έχουν πει και άλλο τι έχουν δει τα ίδια τα ματάκια σου… Η πληροφορία και η αλήθεια περάσαν όλους και όλα σε άλλη σφαίρα... Το παιχνίδι της επικοινωνίας, έχασε εκείνη την μάχη…