Του Τάκη Ψαρίδη
Είμαι λάτρης του σουρεαλισμού ως κινήματος τέχνης και ειδικά στον κινηματογράφο. Όμως ο πολιτικός σουρεαλισμός όπου ένας νέος και ωραίος επιχειρηματίας εξ Αμερικής, που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα και δεν έχει φέρει ακόμα τα χειμωνιάτικα του, που μέχρι πριν 3 μήνες ήταν παντελώς άγνωστος στην χώρα, που δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά και μέσα σε 20 μέρες αλώνει το μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς και την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, αυτό ξεπερνάει και την «Κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας» του μεγάλου Λουίς Μπουνουέλ..
Τί γοήτευσε λοιπόν τους ψηφοφόρους στον «μπουρζουά» Κασσελάκη και τον έκαναν αρχηγό της αριστεράς; Οι αναλύσεις για το παγκόσμιο φαινόμενο είναι πολλές και ήδη αρκούντος γνωστές. Μεταπολιτική, μίντια, κομματικό κατεστημένο κλπ. Κοινή συνισταμένη ότι οι ψηφοφόροι ήταν ήδη βαθιά απογοητευμένοι και ποθούσαν το καινούργιο. Και δεν έχουν άδικο σε αυτό.
Όμως, όταν τους θέσεις το λογικό ερώτημα, μήπως πρέπει να αναστοχαστούν λίγο, τι το καινούργιο κομίζει ο Κασσελάκης μαζί με τον Πολάκη, εκτός από το γοητευτικό θέαμα του πρώτου και το παλιό και πασίγνωστο θέαμα του δεύτερου, οι οπαδοί του κου Πολάκη απαντούν με ύβρεις και απειλές.
Ο κος Πολάκης μάλιστα απείλησε και τον καθηγητή Γεροτζιάφα να προσέξει «μην πάρει τα βουνά». Ποιόν; Τον Γεροτζιάφα! Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο από τις ύβρεις και τις απειλές. Είναι μια απάντηση τους που ουσιαστικά είναι ίδια με του κου Μητσοτάκη. Ο λαός μίλησε με 41% και βουλώστε το, λέει ο κος Μητσοτάκης, ο Σύριζα μίλησε με 56% και βουλώστε το λένε και αυτοί.
