Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Όταν δεν σου αφήνουν άλλα περιθώρια για λύση και σε εξωθούν σε υποχρεωτικές θέσεις μονόδρομου, τότε αισθάνεσαι το αρρωστημένο, την επικράτηση του συμφεροντολογικού της άποψης και της επιβολής του δίκαιου του ισχυρού. Και μετράς, αν, τα υπέρ και τα κατά σαν κριτήριο ύπαρξης. Σύρεσαι λοιπόν σε αποφάσεις ή θέσεις, που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολλών αλλά των λίγων, με την ελάχιστη δικαίωση τάχα, πως είσαι με την “σωστή” πλευρά της ιστορίας, όπως υπερήφανα σου τονίζουν και βολεύεσαι ηθικά.
Από την μία πλευρά η Σκύλλα και από την άλλη πλευρά η Χάρυβδη και πάρε θέση! Ξεχνώντας όμως τους λαμνοκόπους που μαστιγώνονται άγρια για να περάσουν με τις περισσότερες απώλειες, από την όποια επιλογή θέσης. Δεμένοι με “αλυσίδες” υποχρεώσεων, με ένα και αν πιάτο φαγητού, αναγκασμένοι να ακολουθούν το τύμπανο που δίνει τον ρυθμό επιβίωσης.
Οι λαμνοκόποι που αφήνουν πατρίδα και χαλάσματα πίσω τους και παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, όπως οι τελευταίοι δύστυχοι Ουκρανοί πολίτες. Μία αξιοσημείωτη και ξεχασμένη λεπτομέρεια σε αυτό το σημείο, η “έλλειψη” τότε Σέρβων προσφύγων, που δεν άφησαν ποτέ τον καταστραμμένο τόπο τους! Και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς ποτέ! Ακόμα και η επιλογή μεταξύ “κανονικών” ξανθών λαμνοκόπων και σκούρων “λαθρολαμνοκόπων”, αναδεικνύει τις παράπλευρες απώλειες τόσο της Σκύλλας, όσο και της Χάρυβδης, που είτε τους υποδέχεται ως Ευρωπαϊκός “πολιτισμός”, είτε τους πνίγει σαν παρείσακτους στα νερά της Μεσογείου, ανάλογα την συμφέρουσα “θέση” περί κινούμενης και ευέλικτης δημοκρατίας.
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη θα συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους, όσο οι λαμνοκόποι εξακολουθούν αδιαμαρτύρητα να τραβούν κουπί σκυμμένοι και δεμένοι, υπηρετώντας τις δυο ίδιες πλευρές, προσπαθώντας να διακρίνουν μέσα από τον ιδρώτα, την πείνα και την κούραση, την σωστή πλευρά της ιστορίας. Επιλέγοντας σαδιστικά τα δίδυμα τέρατα που συνήθισε, πεισμένος στην ανάγκη του μύθου τους, αγνοώντας πως η ζωή αρμενίζει σε άλλες θάλασσες, σε μια άλλη πλευρά, την “απόμακρα” σωστή.