Η συνήθης επιλεκτική μνήμη του κυρίου Σημίτη, έγινε τώρα πλήρης αμνησία…

Του Γ. Λακόπουλου

Ίσως δεν έχει νόημα πλέον να ασχολείται κανείς με τον Κώστα Σημίτη- έναν σοβαρό πολιτικό με διόλου σοβαρή αντιμετώπιση των υπολείπουν τους οποίος θεωρεί Λωτοφάγους.

Υπουργοί και συνεργάτες του είναι οι καλύτεροι πελάτες  εισαγγελέων και δικαστηρίων και η κοινωνία βοά για τα έργα των ημερών του κι αυτός –συνεπικουρούμενός από μια γνωστή χορωδία αγιογράφων του στα ΜΜΕ της διαπλοκής στην οποία παρέδωσε η πολιτική του το δημόσιο  χρήμα-  όταν δεν μηχανορραφεί για διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να μειώσει το πιστωτικό διαμέτρημα του Ανδρέα Παπανδρέου -ακόμη και με βιβλίο του- κάνει τον.. σχολιαστή σε εφημερίδες-σα να μην έχει καμιά σχέση με τις αιτίες της διαμόρφωσης τους

Ο Πρωθυπουργός που καρατόμησε τον Τάσο Γιαννίτση, ακυρώνοντας την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, κατ’ απαίτηση των συνδικαλιστικών κομματαρχών του. Που παρέδωσε τη χώρα με το βάρος των Ιμίων και με ενάμιση εκατομμύριο θύματα της βίαιης αναδιανομής εισοδήματος μέσω του Χρηματιστηρίου -στο οποιο κατασκευάσθηκε μια νεα κάστα αεριτζήδων που πλούτιζαν σε μία νύχτα.

Ο εκσυγχρονιστής που δεν εκσυγχρόνισε τίποτε- εκτός να  θεωρηθούν εκσυγχρονισμός οι ταυτότητες, αυτός που πήρε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ σε μια αίθουσα συνεδρίου -επειδή το θέλησε η βάση του βάση του Κινήματος και την παρέδωσε σε… ένα διαμέρισμα επειδή το θέλησαν οι .. δημοσκοπήσεις -όπως είπε.

Ο Πρωθυπουργός που πήρε εντολή στις εκλογές του  2000 και το 2004 έστειλε άλλον να αποδώσει λογαριασμό στη θέση του, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που στο βρόμικο 89 συντάχθηκε με όσους ήθελαν να εξοντώσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ή μας δουλεύει ή δεν έχει συναίσθηση των πραγμάτων που τον αφορούν.

Μιλάει μόνο για να ευλογήσει τα γένια του και να ρίξει τις ευθύνες στους άλλους. Ο ίδιος δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Ήταν πάντα σωστός. Και όταν κυβερνούσε με υπουργικά συμβούλια διαμπερή στη διαπλοκή και τη διαφθορά και τώρα που κάνει κηρύγματά του τύπους «η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο». Άρα  οι υπουργοί του που κατηγορούνται πρέπει να γίνουν αντικείμενο σεμιναρίου, και να μην πάνε στο δικαστήριο. Δεδομένου ότι ήταν Πρωθυπουργός, τίποτε δεν είναι  τυχαίο σ’ αυτή τη χωρα.

Για μια ακόμη φορά  διάλεξε την «Καθημερινή» για να κοινοποιήσει την παρουσία του. Διαβάζοντας το άρθρο του κάποιος είναι αδύνατο να φανταστεί, αν δεν το ξέρει ότι  κυβέρνησε και επί της ηγεσίας του η διαφθορά  χτύπησε κόκκινο. Μιλάει για την… «συρρίκνωση της κοινωνικής συνείδησης» σα να είναι φαινόμενο που προέκυψε μόλις τώρα.

Από καθέδρας αναπτύσσει κοινότυπες θερινές του τύπους «με τον όρο κοινωνική συνείδηση αναφερόμαστε στις αρχές συμβίωσης που αποδέχονται οι πολίτες παρά τις διαφορετικές απόψεις και επιδιώξεις τους. Οι αρχές αυτές προκύπτουν από τις κοινωνικές δομές, τις εμπεδωμένες ιαιαδικασίες που καθιστούν δυνατή τη συνύπαρξη, τη συνεννόηση και τη συναλλαγή». Και άλλα ωραία και αμπελοσοφικά. Για να καταλήξει σε μια φοβερή ανακάλυψη:

«Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Οι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, έχουν σχηματίσει την πεποίθηση ότι το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα δεν τους εξασφαλίζει πια ικανοποιητικές συνθήκες ζωής. Αισθάνονται ότι οι όροι λειτουργίας της κοινωνίας συνεχώς χειροτερεύουν. Φοβούνται. Αντιδρούν. Δεν είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια. Επικεντρώνονται στο προσωπικό τους συμφέρον. Αρνούνται τους κανόνες».

Τι σοφία! Αλλά και τι υπεκφυγή. Λέει ότι οι πολίτες σήμερα «ασπάζονται στάσεις, όπως τη συστηματική φοροδιαφυγή ή συνεργάζονται σε συντεχνιακές συνδικαλιστικές, πελατειακές σχέσεις που εξασφαλίζουν τις ατομικές τους επιδιώξεις. Η πληθώρα ειδικών ρυθμίσεων που κατοχυρώνονται με διαδικασίες τροπολογιών σε μια απειρία νέων νομοθετικών ή διοικητικών κανόνων είναι η απτή απόδειξη». Το λέει για τη σημερινή κατάσταση όταν αυτό είναι η πιστή φωτογραφία των ημερώ του. Έλεος.

Μετά τα βάζει …με τα κόμματα- σα να είναι ο ίδιος υπερκομματικός και άσχετος με το κομματικό σύστημα. Επικρίνει τη ΝΔ, επειδή ρίχνει ευθύνες για την κρίση στη διακυβέρνησή του – προφανώς εννοώντας τον Καραμανλή και όχι τον Μητσοτάκη που δεν κάνει τέτοια πράγματα. Λέει ότι αύξησε το χρέος -παραλείποντας ότι το αύξησε δανειζόμενος για να πληρώσει τους λογαριασμούς  που εκείνος άφησε, όπως προκύπτει από τις μελέτες των ειδικών.

Ο Πρωθυπουργός που πήρε εντολή στις εκλογές του  2000 και το 2004 έστειλε άλλον να αποδώσει λογαριασμό στη θέση του, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που στο βρόμικο 89 συντάχθηκε με όσους ήθελαν να εξοντώσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ή μας δουλεύει ή δεν έχει συναίσθηση των πραγμάτων που τον αφορούν.

Επικρίνει τον Παπανδρέου που υποστήριξε το 2009 ότι «λεφτά υπάρχουν και ισχυρίστηκε ότι «η μεταπολίτευση αποδείχθηκε καταστροφική σε βάθος «δεκαετιών». Ή γιατί  «κατά τις διαπραγματεύσεις για τα μνημόνια αλλά και κατά την εφαρμογή τους πολλές φορές δεν είχε επεξεργασμένες αντιλήψεις, δεν αξιοποίησε τη διεθνή εμπειρία, δεν είχε πρόγραμμα και σχέδιο. Και φυσικά τα ρίχνει και στον ΣΥΡΙΖΑ, που «όπως ξέρουμε όλοι, υποσχέθηκε, ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια σε μία μέρα».

Έτσι έρχεται στο θέμα του. Τα προηγούμενα ήταν σάλτσες. Πρόλογος για να ισχυριστεί ότι «η σημερινή κυβέρνηση παρουσιάζει ήδη «το τέλος των μνημονίων» το 2018 ως μία νέα αρχή. Η Ελλάδα θα απελευθερωθεί από όλους τους δεσμούς της. Θα μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα την πολιτική της και να δανείζεται ό,τι επιθυμεί από τις αγορές. Πρόκειται για παραμύθι.»

Η συνέχεια είναι κατώτερη και του ιδίου. Προσφεύγοντας σε γνωστά πράγματα όπως ο κανονισμός της Ε.Ε. 472/2013 και οι τελευταίες συμφωνίες με τους δανειστές  υποτιμά την πολιτική ουσία  της κυβερνητικής διακήρυξης, για  έξοδο από το Μνημόνιο, το συμβολισμό αλλά και τις  πρακτικές, τις συνέπειες για να καταλήξει ότι δεν θα αλλάξει τίποτε. Καταφεύγοντας και σεμνά αυθαίρετη πρόβλεψη:

«Βέβαιο είναι, επίσης, ότι η λήξη του δανεισμού και των μνημονίων θα συνδυαστεί με μια «πιστωτική γραμμή» (δανεισμό) από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ώστε η Ελλάδα να μπορεί να ανταποκριθεί στις άμεσες ανάγκες της. Ο δανεισμός αυτός θα συνδέεται με όρους που θα αφορούν την οικονομική πολιτικής της χώρας».

Εμφανίζεται και πληροφορημένος: «Στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης». Από πού προκύπτουν αυτά;

Μακάρι να ήταν έτσι.Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα υπάρχει δανεισμός και η χώρα πρέπει να χρηματοδοτείται από τις αγορές και την ανάπτυξη της..

Για τον επίλογο επιστρέφει στην «συρρίκνωση της κοινωνικής συνείδησης» που είναι «αποτέλεσμα της ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης», με εξορκίζει ότι «η  εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση παρουσιάζει τις πρωτοβουλίες της ως μια συνεχή πάλη των «άφθαρτων» κατά των «διεφθαρμένων» που κυβερνούσαν μέχρι τώρα την Ελλάδα.Τόσο συκοφάντης.

Και  φτάνει στην  σπουδαία ανακάλυψη: «Η κοινωνία έχει διαχωριστεί σε φίλους, τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, και σε εχθρούς, στους οποίους ανήκουν όλοι όσοι την αμφισβητούν». Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό για τη λογική του.

Σα να μας κάνει πλάκα, λέει ότι: «Οι άλλοτε «πελατειακές πρακτικές της Δεξιάς» εφαρμόζονται υπερήφανα και χωρίς δισταγμό»-  ενώ για τις πελατειακές σχέσεις των ημερών του και επί των ηγετών του ΠΑΣΟΚ γενικότερα ούτε λέξη. Τόσο αντικειμενικός. Και τόσο ανακριβής. Λέει ότι «ο ρόλος του ΑΣΕΠ περιορίστηκε στο ελάχιστο δυνατό»  ξεχνώντας ότι ο ίδιος είχε  αντιδικήσει με τον Πεπονή για το ΑΣΕΠ, επί των ημερών του το πεδίο εφαρμογής του νόμου για τις προσλήψεις περιορίσθηκε, ενώ σήμερα  προσλήψεις γίνονται μόνο από το ΑΣΕΠ.

Και πάμε στο κερασάκι. «Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής εξετάζουν τα σκάνδαλα του παρελθόντος με διαδικασίες τηλεδίκης, απαλλαγμένες από ορθολογικές έρευνες. Αρνητικές πληροφορίες, ανοησίες και κακοήθειες όταν αφορούν τους αμφισβητίες κινητοποιούν άμεσα εισαγγελείς για να εκτοξευθούν κατηγορίες». Ας μην υποψιαστεί κανείς ότι εννοεί υποθέσεις τύπου  Παπαντωνίου , συζύγου Στουρνάρα κλπ…

Για τον επίλογο έχει το εξής κήρυγμα: «Το μάθημα που συνάγουν οι πολίτες είναι ότι η ασφάλεια του κράτους δικαίου είναι επιλεκτική. Επηρεάζεται από διάφορους μη προσδιορισμούς παράγοντες»..

Άκουσον, άκουσον, χάλασε ο κόσμος. Πού είναι οι εποχές που ο Γιαννής Καψής  του μιλούσε σε συνεδρίαση ης Κεντρικής Επιτροπής για υπόθεση διαφθοράς που είχε υπόψη του και του απαντούσε «να πας στον εισαγγελέα». Πού πήγε η ευαισθησία που όταν ο Πάγκαλος μιλούσε για διαφθορά στο Εκτελεστικό Γραφείο και αυτός ενοχλούνταν –επειδή το έλεγε, όχι επειδή υπήρχε, καθώς αποκάλυψε ο Πάγκαλος.

Πού πήγαν τα χρόνια που πρώην πρωθυπουργός όταν αποκαλύπτονταν υποθέσεις σκανδάλων με συνεργάτες του  περιορίζονται με μια δήλωση δυο γραμμών με νόημα: «Μπα, γίνονταν τέτοια πράγματα επί εκσυγχρονισμού;»

Η κατάληξη είναι θριαμβευτική: «Η προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας δεν σχετίζεται μόνο με επενδύσεις. Εξαρτάται και από μια πολιτική που με τον λόγο και την πράξη της ενδυναμώνει την κοινωνική συνείδηση. Απαραίτητη είναι η πληροφόρηση – ο κόσμος πρέπει να μαθαίνει τι πραγματικά σύμβαινε». Όπως στον στην εποχή του προφανώς….

Συμπέρασμα; Αυτή είναι η συμβολή του στη χώρα και στο δημόσιο διάλογο, ως πρώην πρωθυπουργού. Τι να πει κανείς. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος… Το χούι φεύγει τελευταίο.