Είναι πια κάτι σαν εθνική ατραξιόν. Ένα κοινοβουλευτικό χάπενινγκ με το ίδιο αποτέλεσμα: ένας πολιτικός αρχηγός κάνει περίπατο στη Βουλή και ένας άλλος φεύγει μωλωπισμένος. Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης επανέρχεται, παρά την υστέρηση του και στην ουσία της πολιτικής και στην δημόσια παρουσία απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή τη φορά ζήτησε προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την Οικονομία. Και ας μην είχε περάσει ούτε ένα δεκαήμερο από το τελευταίο στραπάτσο του. Σ’ αυτή τη συζήτηση ο Πρωθυπουργός πήρε το λόγο και εξέθεσε τις θέσεις του με νηφαλιότητα, ευπρέπεια και επιχειρήματα. Ανέφερε συγκεκριμένα πράγματα και καταλόγισε συγκεκριμένες ευθύνες. Και έκλεισε με σφοδρό κατηγορητήριο για τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο. Πολιτικό κατηγορητήριο.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με όσα εξέθεσε. Κανείς όμως δεν αντιλέγει ότι ήταν μια εντυπωσιακή κοινοβουλευτική παρουσία, με αμιγώς πολιτικό περιεχόμενο. Ο Τσίπρας ακόμη και όταν ανέβασε τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης ήταν συγκεκριμένος, ευγενής, ήξερε τι έλεγε, μιλούσε πολιτικά και δεν έβρισε κανέναν.
Αρέσει δεν αρέσει, ήταν ένας ολοκληρωμένος πολιτικός λόγος , από έναν επαρκή κοινοβουλευτικό ρήτορα. Και είχε ένα εμφανές αποτέλεσμα: αν πράγματι σε μια προηγουμένη συζήτηση ο Σαμαράς είχε πει ότι “τον μάσησε και τον έφτυσε”- ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη- αυτή τη φορά τον έκανε να φαίνεται για λύπηση.
Ακόμη και αν αυτό επιδίωξε , είναι μέσα στο παιχνίδι της πολιτικής αναμέτρησης. Αλλά η συντριπτική επικράτηση Τσίπρα είναι συνηθισμένη υπόθεση στο Κοινοβούλιο. Αυτό που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη ήταν η αντίδραση Μητσοτάκη. Υπήρξε κατώτερος και του χειρότερου εαυτού του.
Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της συζήτησης ήταν έτσι κι αλλιώς προαναγγελθέν ναυάγιο. Μια παιδική ομιλία, με ρηχές αναφορές, επιδερμικές προσεγγίσεις, αντικοινοτικές αναφορές, προσχεδιασμένες φτηνές κορώνες, αντιφάσεις, εξυπναδούλες καφενείου, άγνοια -δραματικότερη και από τις παπαγαλίες της Γεννηματά- σε συνδυασμό με παραπληροφόρηση και ψευδολογίες. Μια αδύναμη ομιλία όπως πάντα που δεν αντέχει σε κριτική. Και εδώ που τα λέμε κανείς δεν περίμενε κάτι καλύτερο.
Το αδιανόητο ήταν η γένει σκηνική παρουσία Μητσοτάκη. Προφανώς σε σύγχυση. Δεν ήταν δε θέση να απαντήσει στον Πρωθυπουργό σε όσα έθεσε για τις ευθύνες του κόμματός του στη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και για τη δική του απαράδεκτη συμπεριφορά στην Ευρώπη τις τελευταίες μέρες. Και φυσικά για τους σκελετούς στις ντουλάπες, που αυτή τη φορά άνοιξαν για να βγάλουν τις σαμπάνιες με τον Φρουζή.
Είτε από προσωπική επίδειξη, είτε ως αποτέλεσμα υποδείξεων προσπάθησε να βγει από τη δύσκολη θέση, με επιθετική συμπεριφορά. Εύλογο. Μόνο που ξεπέρασε κάθε όριο ευπρέπειας και κοινοβουλευτικής πρακτικής- ξεπερνώντας και τον αντιπρόεδρό του στα κανάλια.
Έδειχνε σαν “νευρόσπαστο” που κοπανιέται στο βήμα για να δημιουργήσει στην αίθουσα οχλαγωγία και και κρυφτεί σ’ αυτήν. Προφανώς οι ίματζ μέηκερς που τον περιβάλλουν δεν του εξήγησαν ότι είναι άλλο να ανεβάζει τους τόνους σε μια πολιτική αντιπαράθεση και άλλο να ωρύεται στο βήμα, χωρίς ειρμό. Ότι το υβρεολόγιο και οι χουλιγκανισμοί δεν υποκαθιστούν τις απαντήσεις όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Άλλο πολιτικός αρχηγός, άλλο Κουταλιανός…
Αντί να μιλήσει πολιτικά και να δώσει απαντήσεις εξετράπη σε αντικοινοβουλευτικό κρεσέντο, με επιθέσεις κατά του Πρωθυπουργού που δεν είχαν βάση, νόημα και λογική. Άλλα αντ’ άλλων. Ο Πρωθυπουργός τον κατήγγειλε για συμπεριφορές του στο εξωτερικό κατά των Ελλήνων συνταξιούχων και της χώρας. Αντί για απάντηση και διάψευση- εξετράπη σε φωνασκίες καταγωγίου.
Ανερμάτιστα, φαιδρά και αδέξια, εμπρηστικά έκανε τη θέση του όλο και πιο αδέξια, αν όχι πιο αστεία και απογοητευτική. Βάζοντας στα θεμέλια του πολιτεύματος εγκαιροφλεγείς βόμβες. Μια βόμβα στο δημόσιο βίο, που λειτουργεί με καύσιμα την απελπισία και την βουλιμία της εξουσίας…
Τα αισθήματα που προκαλούσε στους βουλευτές του καθώς αράδιαζε ό,τι του είχαν υποδείξει ως αντεπίθεση, ήταν φανερό στο βλέμμα και στις εκφράσεις όσων δεν πήγαν στην Βουλή για να κάνουν του κεκράκτες. Ότι ο Μητσοτάκης έφυγε ηττημένος από μια ακόμη αναμέτρηση με τον Τσίπρα είναι το λιγότερο. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό.
Αυτό που προκαλεί θλίψη είναι το επίπεδο εκπροσώπησης του ενός από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας. Η υπερδεξιά ρητορική, η ευτέλεια των αναφορών, το στημένο χιούμορ που δεν αποδίδει, η αυτοικανοποίηση για όσα μεταφέρονται από το γραμμένο κείμενο, δεν ταιριάζει στη ΝΔ. Το βλέπουν οι οπαδοί της κάθε φορά που παίρνει το λόγο στη Βουλή ο σημερινός επικεφαλής της. Και δεν είναι υπερήφανοι γι’ αυτό που βλέπουν.
