Του Γ. Τεκίδη
Καλά οι νοσταλγοί του Απριλιανού δικτάτορα του 1967, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, μήτε δισταγμό, να εκφράσουν συναισθήματα και να ζητωκραυγάσουν υπέρ των …εθνοσωτήρων εκείνης της αλήστου μνήμης εποχής. Την 21η Απριλίου το 67, τότε που οι …ηρωικοί επίορκοι συνταγματάρχες, έκλεισαν την βουλή, κατήργησαν το μισό Σύνταγμα, έβαλαν κυριολεκτικά στο γύψο ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα, μάζεψαν χιλιάδες αντεθνικώς σκεπτόμενους και δρώντες συμπολίτες μας στέλνοντας τους στις φυλακές και σε τουριστικές περιηγήσεις σε βραχονησίδες του Αιγαίου, και όλα αυτά προς αποτροπή της επί θύρας ….κόκκινης απειλής.
Τώρα περί ποιάς απειλής και ποιού εθνικού κινδύνου, μόνο εκείνοι οι… σωτήρες γνώριζαν και κανείς άλλος στην οικουμένη. Μπορεί όμως να γνώριζαν και να γνωρίζουν επ αυτού, κάτι σημερινά πολιτικά λεβεντόπαιδα, μάλιστα και κυβερνητικά, που η ριμάδα η μνήμη η πρόσφατη, δεν τους αφήνει ήσυχους και όλο και τους θυμίζει το νεώτερο πολιτικό τους παρελθόν. Το ακροδεξιό, πες καλύτερα το νεοφασιστικό τους παρελθόν, το διακηρυγμένο με σθένος και παρρησία από τους ίδιους, όχι μοναχά με λόγια, μα και με έργα.
Αυτά, λοιπόν, τα λεβεντόπαιδα, τα πρώτα βιολιά σήμερα στην κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη, φαν μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια της…θρυλικής δικτατορικής τριάδας ( Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος ), πώς να πανηγυρίσουν φανερά, πώς να υμνήσουν εκείνους τους μεγάλους …πατριώτες, όπως θα κάνουν αύριο οι ανώνυμοι ιδεολογικοί συνοδοιπόροι τους; . Καθότι σήμερα υπουργοί και διαμορφωτές της πολιτικής ατζέντας μιας κυβέρνησης που συστήνεται ως φιλελεύθερη, συντηρητική, με το όνομα ΝΔ, που όμως της έχουν αλλάξει πολιτικά τον αδόξαστο, κατατάσσοντας την στον ακροδεξιό χώρο.
Γιατί δεν είναι δυνατόν ψηφοφόροι συντηρητικοί, με αξιοπρέπεια και πραγματικές φιλελεύθερες πολιτικές καταβολές, να πίστεψαν και να πείστηκαν πως οι Βορίδης, Πλεύρης, Γεωργιάδης και οι ουκ ολίγοι βουλευτές και παρατρεχάμενοι του βαθέως παρακράτους με πρόσφατο και απώτερο ζοφερό πολιτικό παρελθόν, μεταμορφώθηκαν σε πούροι δημοκράτες και υπερασπιστές του κόσμου της εργασίας.
Οι ύμνοι και οι δοξολογίες τους υπέρ των δικτατόρων δεν είναι έπεα πτερόεντα κάποιων φαντασιόπληκτων, ούτε συμβάντα που αφορούν τον περασμένο αιώνα. Η φασίζουσα ακροδεξιά δράση τους είναι ακόμη νωπή, όπως και οι δηλώσεις και η αρθρογραφία τους, όπως και τα κηρύγματα μίσους και διχασμού για όσους απόστρεφαν το πρόσωπό, σταθεροί αντίπαλοι κάθε φασιστικής νοοτροπίας, άποψης και θέσης.
Δύσκολη σήμερα η θέση τους, κι ας καμώνονται τους μετανοημένους, τους ανανήψαντες, αυτούς που δήθεν… απορρίπτουν συλλήβδην το πολιτικό και ιδεολογικό τους παρελθόν. Το θράσος και ο απερίγραπτος κυνισμός, τους οδήγησαν ακόμη και σε γελοίες κατά καιρούς πρωτοβουλίες και ενέργειες που μόνο γέλιο, πικρό γέλιο και αγανάχτηση γέννησαν. Τότε που ο ένας μετά τον άλλο ζητούσαν συγνώμη για τις αντισημιτικές τους γελοιότητες από το Ισραηλιτικό συμβούλια Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζοντας τες ως νεανικές επιπολαιότητες.
Αυτοί, σήμερα είναι οι…υπερασπιστές του κράτους δικαίου στη πατρίδα μας, οι υπερασπιστές της ίδιας της δημοκρατίας που κινδυνεύει από τους Κασιδιαρέους . Τους λογής- λογής Κασιδιαρέους με τους οποίους μεχρι πριν όχι πολύ καιρό, υπήρξαν συνοδοιπόροι και συναγωνιστές για την επικράτηση της δικής τους…δημοκρατίας. Της δημοκρατίας των φαιοχιτώνων, λίγο πριν από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο.
Ασφυκτιούν σίγουρα σήμερα που είναι για αυτούς η λαμπρή επέτειος, να μη μπορούν φανερά να γιορτάσουν και να υμνήσουν δημόσια τους ιδεολογικούς τους προγόνους. Τώρα που ένας ανεκδιήγητος και απερίγραπτα ανεύθυνος πρωθυπουργός τους δικαιώνει. Σίγουρα όμως δεν θα πάει χαμένη η μέρα. Κάτι θα σκαρφιστούν για να γιορτάσουν και να θυμηθούν σελίδες της πρόσφατης …λαμπρής δράσης τους συγκινημένοι και δακρυσμένοι.