Του Γ. Λακόπουλου
Ο μακαρίτης Βασίλης Αυλωνίτης θα το έλεγε απλά: «Πού πάμε, ρε, πού πάμε;». Ο άλλος μακαρίτης Διονύσης Παπαγιαννόπουλος θα έλεγε: «Αμέρικαν μπαρ γίναμε». Ατάκες για να γελάσουμε. Μόνο τα πράγματα σε κάποιους τομείς της σημερινής Ελλάδας εξελίσσονται με τρόπο που μόνο για γέλια δεν είναι.
Πριν από μερικούς μήνες ο πρώην βουλευτής της ΝΔ Ανδρέας Ψυχάρης έγραψε στο Βήμα ότι βουλευτές χρηματίζονται από επιχειρηματίες για να καταθέτουν ερωτήσεις. Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Ούτε ο Πρόεδρος της Βουλής, ούτε ο εισαγγελέας τον κάλεσαν για εξηγήσεις. Ίσως φταίει το όνομα. Αλλά ο άνθρωπος μίλησε υπεύθυνα, δημόσια και με την υπογραφή του. Συνεπώς και ήξερε.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι ήταν αυτό. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας φοβάμαι να αντικρίσει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Τώρα η καταγγελία είναι βαρύτερη από απολύτως επίσημο φορέα. Ο επικεφαλής μιας Ανεξάρτητης Αρχής – της Επιτροπής Ανταγωνισμού –Δημήτρης Κυριακάκης , ακέραιος πρώην δικαστικός, κατήγγειλε ευθέως ότι βουλευτές καταθέτουν ερωτήσεις στην Βουλή σε συνεννόηση με δικηγορικό γραφείο για να ασκήσουν πιέσεις στην επιτροπή υπέρ συμφερόντων. Προφανώς με το αζημίωτο. Μέχρι στιγμής αυτός το είπε, αυτός το άκουσε.
Ο Νίκος Βούτσης δείχνει να μην έχει συνείδηση του ρόλου του και η κραυγή ενός πρώην δικαστικού δεν συγκινεί ούτε καν τους πρώην συναδέλφους του. Ότι στη Βουλή το θέμα φτάνει με πρωτοβουλία ενός περιθωριακού βουλευτή κάνει τη στάση του προέδρου χειρότερη.
Δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις καταγγελιών για άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου κατόπιν… εντολής οικονομικών συμφερόντων. Λίγα είχε αναφέρει επί των ημερών του ο Λέανδρος Ρακιτζής ως επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης;
Περισσότερα από όσα καταγράφονται είναι αυτά που ακούγονται. Σα να έχει εγκαταστήσει παράρτημα στο κοινοβούλιο ο υπόκοσμος και κάνεις δουλειές. Ο κοινοβουλευτισμός τρώει τις σάρκες του και κανείς δεν δίνει δεκάρα. Ούτε όσοι έχουν την αρμοδιότητα να τον προφυλάξουν.
Δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο η παραδοσιακή λειτουργία υποκαθίσταται ή και αντικαθίσταται κανονικά από ύποπτες μεθόδους υπόπτων προσώπων. Στα ΜΜΕ βοά ο κόσμος για το «ποιον» κάποιων παραγόντων.
Κάποτε η κοινή γνώμη δυσφορούσε για την εξουσία που είχαν, δια του Τύπου, ο Λαμπράκης, η Βλάχου και άλλοι παραδοσιακοί εκδότες. Αν δούμε ποιοι τους αντικατέστησαν θα φρίξουμε.
Σήμερα ένα μέρος της ενημέρωσης περνάει σε ανυπόληπτα πρόσωπα, που έχουν εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη, χρησιμοποιούν παρακρατικές μεθόδους ειδικά στις μεταξύ τους σχέσεις και βαρύνονται με ποικίλες ανομίες και πολύ περισσότερες υπόνοιες. Αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρεται κανείς.
Από τους κανονικούς παραδοσιακοί εκδότες περάσαμε στις «νταβατζήδες» και από εκεί φτάνουμε στους «νονούς» και δεν τρέχει τίποτε. Μπράβοι, πρακτικές μαφίας, τσαμπουκάδες και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών εμφανίζονται επι -της πολιτικής- σκηνής πλέον, με το περίβλημα δραστηριοτήτων και ρόλων που κάποτε είχαν χαρακτηριστικά ταγών και το σεβασμό της κοινωνίας. Άκρα του τάφου σιωπή από την Πολιτεία.
Στοιχεία του υποκόσμου και τυχοδιώκτες έχουν εισβάλλει και στο διαδίκτυο και- πέρα από την ελεεινότητα που διακρίνει τις «αναρτήσεις» τους. Διακινούνται απίστευτες ιστορίες για τις εκβιαστικές μεθόδους τους, μπροστά τις οποίες η δραστηριότητα του γνωστού «κυκλώματος των εκβιαστών δημοσιογράφων» να μοιάζει με παιδικό «μπούλινγκ». Αδίστακτα πρόσωπα αποκτούν εξουσία να διαμορφώνουν το κλίμα στην πολιτική, την ενημέρωσης και την κοινωνία. Ανεξήγητο χρήμα διατίθεται για σκοπούς επίσης ανεξήγητους.
Ποτέ δεν ήταν αγγελικός ο κόσμος της ενημέρωσης, της πολιτικής και της (παρα)οικονομίας, ειδικά στα σημεία που συναντώνται. Αλλά σταδιακά διαμορφώνεται ένα σύστημα με χαρακτηριστικά Κολομβίας, το οποίο εισβάλλει στα ΜΜΕ, στο Ιντερνέτ, στη Βουλή, στην Οικονομία και κατατρώει τη θεσμική λειτουργία της χώρας. Η πολιτεία αδρανεί, τα κόμματα σφυρίζουν αδιάφορα, αν δε συνεργάζονται κιόλας σε μερικές περιπτώσεις. Η Βουλή κοιμάται τον ύπνο του δίκαιου. Η εξουσία παραδίδεται στην ανομία και κανείς δεν ανησυχεί. Προφανώς μωραίνει Κύριος…
