Του Παναγιώτη Τζανετή
Η υποκατάσταση στην ελληνική ατζέντα της απειλής των Τούρκων κομάντος απέναντι από το Καστελόριζο, δια της αυτιστικής ενασχόλησης της ελληνικής Βουλής με το πως δεν θα έρθει ποτέ ξανά η αριστερά, συνιστά παραδοξότητα. Την χώρα, ως γνωστόν, κυβερνά η τρικέφαλος ΝΔ ή για την ακρίβεια ο άτυπος συνασπισμός τριών κομμάτων και τριών συγκατοίκων ηγετών, ο καθένας με την αυλή του και όπως φαίνεται ο καθένας με τις αρμοδιότητες του. Ας δούμε πως λειτούργησε η κάθε κεφαλή στο θέμα:
ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΕΦΑΛΗ: Η κα Μέρκελ υποτίθεται ότι έδινε σκληρή μάχη υπέρ μας όσο ο ηγέτης άκουγε μουσική στον Ωρωπό. «Αναλυτές» (των 20 εκατομμυρίων) ερμήνευσαν ήδη την αποχώρηση των Τούρκων ως νίκη του, οφειλόμενη στην καλή γνώση της γερμανικής (γλώσσης, πολιτικής, οικονομίας και …καφετιέρας Siemens;). Πρόκειται περί ενός ακόμη θαύματος της Παλαιάς Διαθήκης, όπου κρινόταν οι μάχες ενώ έπαιζαν τα πνευστά! Η μεν «αποχώρηση των Τούρκων» διαψεύστηκε αρμοδίως, η δε μετά-ανάλυση του «θριάμβου» μας έμεινε ως παρακαταθήκη. Δεν γνωρίζω αν οι μάχες της Ανατολικής Μεσογείου κρίνονται στα γερμανικά και μάλιστα υπέρ ημών, αλλά ο ηγέτης δείχνει ψύχραιμος. Ελπίζω όχι ταπί και ψύχραιμος!
Με την ανωτερότητα του γλωσσομαθούς φέρεται λοιπόν να κυριαρχεί, μιας και ο κ Ερντογάν μιλάει μόνο τούρκικα, ο καημένος. Γιατί όμως στις συναντήσεις της κα Μέρκελ, τέως κομμουνίστριας της Ανατολικής Γερμανίας και ομιλούσας την ρωσική φαρσί με τον κ Πούτιν, τον επί μακρόν πράκτορα της KGB στη Γερμανία και επίσης φαρσί γνωρίζοντα την γερμανική, ομιλούν με μεταφραστές στην γλώσσα του ο καθένας; Τα περί γλωσσομάθειας αποτελούν εγγύηση καλής γραμματειακής υποστήριξης, όχι ηγεσίας.
Ο κ Μητσοτάκης κράτησε επίσης απόσταση, με κάποιο αδιόρατο σνομπισμό, κι από όσους επανέφεραν διχαστικά τη συζήτηση …. στα παλιά. Ως Πόντιος Πιλάτος ένιψε τα χέρια του, πολύ προσεκτικά! Παρά την όξυνση στο Αιγαίο δεν προσήλθε καν στην Βουλή περί Παπαγγελόπουλου, παίζοντας πάλι τον κ. Τσίπρα με τα δεύτερα. Είπαμε, η ανωτερότητα είναι το έμβλημα του!
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΕΦΑΛΗ: Αυτή την φορά, ο «αντ’ αυτού» δεν ήταν ο δοτός κ. Γεραπετρίτης αλλά ο φλογερός ιδεολόγος Αντ. Σαμαράς και πίσω του ο Άδωνις, σε ένα δίδυμο Δον Κιχώτη και Πάντσο. Πριν λίγα χρόνια ο λόγος του Αδώνιδος θα ήταν κατάλληλος μόνο για αγόρευση σε ταξί αλλά σήμερα εκτιμάται δεόντως από τον δισέγγονο της Πηνελόπης Δέλτα, τον άνθρωπο που κάποτε.. έπειθε τον Οδυσσέα Ελύτη!
Βέβαια όταν υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του το κάνει με ότι μέσο έχει διαθέσιμο. Αυτό είναι σωστό, γιατί η υπόθεση Παπαγγελόπουλου παραμένει η υπόθεση Novartis, ανεστραμμένη. Μια τρίτη χώρα θα λάβει σχεδόν μισό δις, για όσα ομολόγησε η εταιρεία ότι έγιναν στην δική μας χώρα κατά την πρωθυπουργία του ανωτέρω, με το εύλογο επιχείρημα ότι ζημιώθηκαν αμερικανικές εταιρείες επειδή κάποιος σημάδεψε την τράπουλα. Τώρα πρέπει να πείσει κανείς ότι τελικώς έφταιγε η τράπουλα που σημαδεύτηκε μόνη της οπότε καταφεύγει αναγκαστικά στην «ταριφοποίηση» του πολιτικού λόγου προκειμένου να κάνει την νύχτα-μέρα.
Η είδηση δεν είναι η υπεργολαβική εκχώρηση της Προανακριτικής στους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά ότι ο φλογερός πατριώτης είπε για το Καστελόριζο λιγότερα και από τους δημοσιογράφους του συγκροτήματος Μαρινάκη. Ο κ Πρετεντέρης χαρακτήρισε νέο Νέβιλ Τσάμπερλεν τον Πρωθυπουργό αναφερόμενος σε αποτυχημένη πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ και βρίσκοντας ομοιότητες ανάμεσα στη διπλωματία του Βερολίνου 2020 και του Μονάχου 1938. Η διαφορά εντοπίστηκε στην κρυφή διπλωματία!
Το τάχα επαπειλούμενο «πατριωτικό κόμμα» αποδέχθηκε την συναλλαγή των υποθέσεων Παπαγγελόπουλου- Καστελόριζου, επ’ αμοιβαία ωφελεία; Πάντως οι «ανένδοτοι» διαφοροποιήθηκαν λιγότερο κι από την χολωθείσα Θεοδώρα! Στον καταμερισμό φαίνεται να έχουν εκχωρήσει το καζάν-καζάν της συνεκμετάλλευσης με ανταλλάγματα στον ανασχηματισμό και την Προανακριτική. Σκύλο που γαυγίζει μην τον φοβάσαι, λένε!
Η ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΕΦΑΛΗ, των καραμανλικών, ευτελίζει σταθερά την παράδοση που οικοδομήθηκε κατά τα τελευταία 45 χρόνια. Συμμετείχε σε μια έωλη διαδικασία εναντίον παλιών της φίλων. Μετά την προσβολή της αντικατάστασης Παυλόπουλου, ήρθε τώρα κι η ποινικοποίηση όχι μόνον του τ. υπουργού αλλά και φιλικών προς αυτήν εκδοτών και δημοσιογράφων. Όποιος δεν ομοφωνεί στους ύμνους του Μωυσέως, εξοβελίζεται. Παραμένει επίκαιρο μετά εικοσαετία το άρθρο του κ Ξαρχάκου για τη σχέση εξουσίας-ΜΜΕ, δημοσιευμένο στον τόμο “ΠΕΡΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ” του Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής (σελ. 477 «Φιλελευθερισμός, πολιτικός πολιτισμός και λαϊκή υποκουλτούρα»).
Όσο για τον κ. Παπαγγελόπουλο ίσως δεν χρειαζόταν να προσφύγει στον Κάφκα. Ο στρατηγός Αναστάσιος Παπούλας, υπήρξε αρχιστράτηγος της Μικρασιατικής Εκστρατείας μετά την ήττα Βενιζέλου (1920) και έμπιστος του Βασιλέα Κων/νου. Αντικαταστάθηκε ωστόσο προ της καταστροφής από τον Χατζανέστη, ο οποίος εντέλει παραπέμφθηκε και εκτελέστηκε κατά την δίκη των Έξι. Μάρτυρας όμως κατηγορίας σε βάρος του υπήρξε ο προκάτοχος Παπούλας, πράγμα που ποτέ δεν του συγχωρέθηκε από την παράταξη στην οποία ανήκαν.
Πέρασαν 13 χρόνια και το 1935 ο απόστρατος Αρχηγός ήταν πλέον σε προχωρημένο γήρας. Ωστόσο, μετά το αποτυχημένο (βενιζελικό) πραξικόπημα Πλαστήρα, ο γέρων αυτός με την μηδενική συμμετοχή, συνελήφθη ως κρυφός τάχα αρχηγός του κινήματος και εκτελέσθηκε. Η παράταξη δεν ξεχνά όσους την εγκατέλειψαν και τους εκδικείται με διπλή σκληρότητα. Ο Παπούλας ούτε τα τρία άκυρα δεν συγκέντρωσε …
ΟΙ τρείς κεφαλές πάλι συνεργάστηκαν επικοινωνιακώς, καλά. Φυσικά, η ηγεμονία της πρώτης δεν αμφισβητείται λόγω ενοχών της δεύτερης και ιδιοτελούς υποταγής της τρίτης. Το μόνο πρόβλημα που διακρίνω είναι ότι η νήσος συνεχίζει να καλείται Καστελόριζο κι όχι Παπαγγελόριζο.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS