Του Στέφανου Τζουμάκα*
Τον Ιούλιο του 1974 η Χούντα ανέτρεψε τον Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο με την υποστήριξη της ηγεσίας των ΗΠΑ. Η στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή ήταν ο διαμελισμός της Κύπρου καθώς θεωρούσε ότι με αυτή την επιλογή εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της στην Αν. Μεσόγειο.
Η προδοσία αυτή της Χούντας των Αθηνών είχε διεθνείς συνέπειες, καθότι με βάση τις διεθνείς συνθήκες δεν ήταν η Ελλάδα η μόνη εγγυήτρια δύναμη για την ακεραιότητα της Κύπρου. Η τουρκική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και με την υποστήριξη των ΗΠΑ και την ανοχή της Μ. Βρετανίας εισέβαλε στην Κύπρο, καταλύοντας την κυριαρχία και επιβάλλοντας καθεστώς κατοχής.
Έκτοτε το Κυπριακό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, δημιούργημα της ελληνικής Ακροδεξιάς και των συμμάχων της.
Η μεταπολίτευση στη χώρα σημαδεύτηκε από αυτή την εθνική τραγωδία
Οι επαγγελματίες εθνικόφρονες ετράπησαν εις άτακτον φυγή, κατέρρευσαν και ένας νέος συμβιβασμός δημιουργήθηκε ανάμεσα σε δυνάμεις του πολιτικού συστήματος πριν τη δικτατορία με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή και τη Χούντα.
Ο συμβιβασμός του 1974
Η μεταπολίτευση ήταν ένας συμβιβασμός σε βάρος των προοδευτικών δυνάμεων και του αντιδικτατορικού κινήματος που με την εξέγερση στο Πολυτεχνείο απέτρεψε την εδραίωση του στρατού ως πολιτικής δύναμης στη χώρα, μοντέλο που ίσχυε στην Τουρκία για πολλές δεκαετίες.
Η μεταπολίτευση αποτέλεσε τον συμβιβασμό ανάμεσα στη κοινοβουλευτική Δεξιά και την Ακροδεξιά, με επιδιαιτητές τις ΗΠΑ και κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών.
Οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις υποχρεώθηκαν σε ένα νέο σύνταγμα, που έδινε τη δυνατότητα της έκφρασης και της οργάνωσης, ο λαός με δημοψήφισμα απάλλαξε τη χώρα από τη δυναστεία των Γλιξμπουργκ και ώς ένα βαθμό ασκήθηκαν διώξεις, δίκες και καταδίκες στους πρωταίτιους της Χούντας και τους βασανιστές.
Δυνάμεις της Αριστεράς ανέπτυξαν δράση και έκφραση στο Κοινοβούλιο ύστερα από δεκαετίες παρανομίας και νέα πολιτικά κόμματα ιδρύθηκαν στον προοδευτικό χώρο, με καθοριστική την επίδραση του ΠΑΣΟΚ και των δημοκρατικών και κοινωνικών αλλαγών που επέφερε μετά το 1980.
Η δικτατορία είχε πετύχει την ανοχή τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας αλλά δεν απέκτησε λαϊκή βάση, γεγονός που, για παράδειγμα, είχε πετύχει η δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία.
Μετά την κρίση του 2010
Με την κρίση του 2010, ο εσμός της Ακροδεξιάς, σαρξ εκ της σαρκός της Δεξιάς στην Ελλάδα αλλά και σε μια σειρά από άλλες χώρες, ενώ αποτελούν τους στυλοβάτες του συστήματος και είναι υποταγμένοι στα αφεντικά τους, εμφανίζονται ως δήθεν αντισυστημικοί. Καλλιεργούν την ξενοφοβία με επιθέσεις κατά των μεταναστών και αγωνιστών, υπερασπιζόμενοι δήθεν τους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα πρωτοστατούν στην κατάλυση ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Διήλθε σχεδόν μισός αιώνας και οργανωμένα πολυεθνικά συμφέροντα πλουτοπαραγωγικών πόρων υποθάλπουν τον ισλαμικό εθνικισμό αλλά και άλλους εθνικισμούς στην περιοχή μας.
Τα παραπάνω συνιστούν έναν επιπλέον κρίσιμο λόγο, πέρα από την οικονομική και κοινωνική κρίση, που καθιστά αναγκαία μια εθνική στρατηγική και εναλλακτική λύση σε προοδευτική και δημιουργική κατεύθυνση για τη χώρα.
Υστερόγραφο: Με την αντιδικτατορική πάλη και την κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου οδηγήσαμε τη δικτατορία στο τέλος της. Και αποτρέψαμε την πολιτική διοίκηση από τον στρατό. Αποτρέψαμε τη δημιουργία ενός καθεστώτος δίωξης πολιτικών αντιπάλων και ενός βαθέος κράτους στην υπηρεσία συμφερόντων ολιγαρχικών και τρίτων χωρών. Ωστόσο, ως γενιά συνολικής ρήξης και αντίστασης και όχι αντιπολίτευσης, ορισμένοι γυρίσαμε στις επιμέρους ρήξεις.
Ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε με τη ρήξη και όχι με την ενσωμάτωση, με την αντίσταση και όχι μόνο με την αντιπολίτευση, αλλά αυτά δεν αρκούν για την περίοδο που διανύουμε.
Χρειαζόμαστε ως προοδευτικό κίνημα τη συγκρότηση νέων πολιτικών και κοινωνικών πλειοψηφιών για να αποτελούμε την εναλλακτική λύση απέναντι στη Δεξιά και το σύστημα.
* Ο Στέφανος Τζουμάκας είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, πρώην υπουργός
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ