Του Γιάννη Τεκίδη
Είπε, λέει, θα σκίσει το μνημόνιο, θα δώσει την 13η σύνταξη, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις, αθέτησε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και για όλα αυτά πρέπει να τιμωρηθεί. Ποιος; Μα ο Τσίπρας και ο Σύριζα. Θυμός, λοιπόν, και τιμωρητική διάθεση εναντίον ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που κλήθηκε την ύστατη ώρα, όταν η χώρα πελαγοδρομούσε μεταξύ ζωής και θανάτου στην κυριολεξία, για να σώσει αυτά που με τίποτα δεν σώζονται.
Είναι από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, μεταξύ των άλλων και το μικρό μπόι της μνήμης μας. Γιατί καλά ο κάθε καραδεξιός, κάθε πονηρούλης πολιτευτάκος είτε του ΚΙΝΑΛ είτε όποιου άλλου πολιτικού μορφώματος που παριστάνει την πολιτική συλλογικότητα, να υποδύεται τον εξαπατημένο πολιτικά, τον θυμωμένο και αποφασισμένο να τιμωρήσει αυτούς που τον…ξεγέλασαν, όμως οι άλλοι οι δημοκράτες, οι προοδευτικοί πολίτες που βίωσαν στο πρόσφατο η και το απώτερο παρελθόν το κράτος της δεξιάς σε όλες τις εκδοχές του;
Γιατί ξεχνά αυτή η δεύτερη μερίδα των συμπολιτών μας, ότι η χώρα στην οποία κλήθηκε να κάνει κουμάντο το 2015 ο Τσίπρας και οι σύντροφοι του, ήταν ένα χρεοκοπημένο προτεκτοράτο, ένας παρίας της Ευρώπης με τον οποίο κάνανε πλάκα και μάλιστα μαύρη πλάκα οι – ο Θεός να τους κάνει- εταίροι και δανειστές μας με επικεφαλής τον περιβόητο Σόϊμπλε και τις ορντινάτζες του, του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Πώς μπορούμε να ξεχνάμε τον απίστευτο κυνισμό, την χυδαία προσβλητική και απαξιωτική τους συμπεριφορά, τους μαφιόζικους εκβιασμούς και τις προτροπές για έξοδο από την ΕΕ; Δεν ήξερε τι θα συναντούσε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες η υπήρξε αφελής και ονειροπόλος, οδεύοντας σε μια αρένα όπου το δόγμα που βασίλευε εκείνη ειδικά την περίοδο ήταν “ο θάνατος σου, η ζωή μου”. Ένα εύλογο και ειλικρινές ερώτημα στο οποίο ο νυν πρωθυπουργός έχει απαντήσει με παρρησία, μη υπολογίζοντας το οιοδήποτε προσωπικό και πολιτικό κόστος, παραδεχόμενος με γνήσια αυτοκριτική διάθεση, για την αφέλεια που έτρεφε ότι τα δίκιο μας και τα πλήρως στοιχειοθετημένα επιχειρήματα μας θα υπερίσχυαν.
Και ενώ αυτή η κυβέρνηση δεν είχε να παλέψει μόνο την κόλαση των Βρυξελλών, αλλά και την κόλαση του μαύρου εγχώριου πολιτικοοικονομικού μετώπου που τέσσερα τώρα χρόνια έχει στήσει με την αμέριστη αρωγή του γραβατωμένου κρατικοδίαιτου λόμπι επιχειρηματιών, υπόδικων λαθρέμπορων, ναρκέμπορων και άλλων…επιφανών της κοινωνίας των αρίστων κατά τον Κυρ. Μητσοτάκη. Μια κόλαση προπαγανδιστική και επικοινωνιακή που θα ζήλευε και ο μέντορας της πιο μαύρης προπαγάνδας που γνώρισε η ανθρωπότητα, ο Γκέμπελς.
Γιατί ξεχνάμε εύκολα τι άφησε πίσω της η καταστροφική για τη χώρα πολιτική των Σαμαροβενιζέλων, μια πολιτική που υπόσχονται να επαναφέρουν οι σημερινοί αντικαταστάτες τους, Μητσοτάκης και Γεννηματά, αφήνοντας κατά μέρος τα όποια προσχήματα. Ας θυμηθούμε λοιπόν την ανεργία στο 27% το 2014, και αυτή των νέων στο 60%. Ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας είχαν χαθεί την περίοδο 2010-2014. Ο κατώτατος μισθός περικομμένος κατά 22% και κατά 32% για τους νέους, με παράλληλη θέσπιση του υποκατώτατου μισθού. Όσο για συλλογικές συμβάσεις, προστασία της εργασίας, αδήλωτη εργασία και τα παρεμφερή άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Σήμερα ποιος καλής πίστης πολίτης και αντικειμενικός παρατηρητής δεν αναγνωρίζει ότι η χώρα μπορεί να μην πλέει σε πελάγη ανάπτυξης και κοινωνικής ευτυχίας, όμως ότι τα σημάδια ανάκαμψης είναι πλέον ορατά. Ότι η οικονομία και η χώρα μπαίνουν αργά αλλά σταθερά σε μια νέα κοινωνική και οικονομική κανονικότητα. Ότι τα μνημόνια από τον Αύγουστο του 2018 είναι παρελθόν, ότι η χώρα δανείζεται από τις αγορές με επιτόκια που ίσχυαν πριν του 2008, ότι ψηφίστηκαν νόμοι προστασίας του κόσμου της εργασίας, ότι επανήλθε ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων, μειώθηκε η ανεργία κατά εννέα μονάδες και από το 27% πήγε στο 18%.
Ότι παρά την μεμψιμοιρία, την γκρίνια, την αφόρητη μιζέρια και μικροψυχία ορισμένες φορές φίλων και συντρόφων, γιατί μέσα σε τέσσερα χρόνια δεν καταφέραμε να μετατρέψουμε αυτή την χιλιοπληγωμένη και καθημαγμένη από τις δεξιές και ακροδεξιές πολιτικές χώρα για δεκαετίες τώρα, σε επίγειο παράδεισο, έγιναν όμως πράγματα και βήματα προόδου μέσα σε φοβερά δύσκολες συνθήκες.
Στο διάβα αυτού του ανελέητου αγώνα για ανάσα και ζωή αυτού του τόπου, έγιναν και θα γίνουν και λάθη, και παραλείψεις και συμπεριφορές που πληγώνουν όχι μόνο τον δημοκρατικό κόσμο, μα και το αξιακό και πολύτιμο ηθικό φορτίο που κουβαλά διαχρονικά στις πλάτες της η αριστερά.
Όλα αυτά όμως δεν μπορούν και δεν πρέπει να σταθούν τροχοπέδη και πηγή υιοθέτησης αρνητικών θεωρήσεων και αποφάσεων καταδικαστικών για την σημερινή κυβέρνηση στην κάλπη. Η μεγαθυμία και η κατανόηση των δυσκολιών του αγώνα απέναντι σε ένα πάνοπλο και δόλιο πολιτικό αντίπαλο όπως η δεξιά, του κόσμου της μεγάλης δημοκρατικής αριστεράς είναι δεδομένη και θα καταδειχθεί στις επερχόμενες κρίσιμες για τη ζωή μας εθνικές εκλογές.
Ο θυμός και το θυμικό ποτέ δεν οδήγησαν στη σωστή απόφαση, ποτέ στην απόδοση δικαιοσύνης. Η πρόσκαιρη ικανοποίηση μιας άδικης εκδικητικής απόφασης και πράξης, πολύ σύντομα συνήθως δίνει τη θέση της στη μετάνοια και στην παραδοχή του λάθους που διαπράξαμε . Μόνο που μερικές φορές είναι πια πολύ αργά.
Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, γιατί στη περίπτωση μας είναι επίκαιρη και η παροιμία “θύμωσε ο Αλή και για να εκδικηθεί τους άλλους, έκοψε το δικό του το λιλi’’.
Υ.Γ. Αλήθεια αξιότιμοι κ.κ Άριστοι της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, εκείνα τα 250 εκατομ. ευρώ που πήρατε έκαστος, δανεικά και αγύριστα από τις εγχώριες τράπεζες με εγγυήσεις βαρδαρίσιου αέρα, πότε τελικά θα τα επιστρέψετε αν ποτέ τα επιστρέψετε; Εκτός και αν ως αυριανοί μετεκλογικοί συγκυβερνήτες, εφόσον ο Ελληνικός λαός αποφασίσει να αυτοκτονήσει μεθαύριο στις κάλπες, τα διαγράψετε εις υγεία των μόνιμων διαχρονικά κορόιδων. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε φυσικά πρόσωπα ως καταχραστές του δημόσιου χρήματος. Να που τώρα βιώνουμε και κόμματα μπαταχτσήδες, κόμματα πολιτικής απάτης μεγάλης ολκής.