Του Γ. Τεκίδη
Αυτό μάλλον θα βάρυνε στην μοιραία απόφαση του 26χρονου Αφγανού πρόσφυγα που έβαλε τέλος στην άθλια ζωή του προχθές ,στη δομή “φιλοξενίας” στο Σχιστό. Τρίτη αίτηση παροχής ασύλου, τρίτη και τελεσίδικη απόρριψη, συνοδευόμενη αυτή τη φορά με την απέλαση που στη ψυχή του αδικοχαμένου πρόσφυγα, μεταφράστηκε ως εισιτήριο θανάτου. Αναγκαστική επιστροφή με συνοπτικές διαδικασίες σε θεωρούμενη ” ασφαλή” χώρα, όπως η Τουρκία του φιλεύσπλαχνου … ανθρωπιστή και βαθειά θρησκευόμενου Σουλτάνου, ο οποίος με τη σειρά του αφού παραλάβει τα απολωλότα και διαγραμμένα από τον παγκόσμιο χάρτη, πρόβατα, τα προωθεί στις χώρες καταγωγής τους για τα περαιτέρω.
Στις χώρες καταγωγής όλων αυτών των καταδικασμένων στο γενέθλιο τόπο τους, να πεθαίνουν κάθε μέρα με τον ίδιο μαρτυρικό τρόπο. Το έγκλημα τους, η απαίτηση να ζήσουν, το έγκλημα τους η απαίτηση για αξιοπρέπεια, εργασία, σεβασμό στην ιδιαιτερότητα. Το έγκλημα τους, να αναζητήσουν διαφυγή από την ντροπιαστική, την κτηνώδη φτώχεια. Το έγκλημα τους να δοκιμάσουν να γευτούν το γέλιο, την ξεγνοιασιά, την υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο. Καταδιωκόμενοι από τις μητριές πατρίδες τους, πήραν τους δρόμους, τα βουνά και τις θάλασσες, αποφασισμένοι να αποταθούν στον… πολιτισμένο κόσμο, σε αυτόν που αιώνες τώρα πρυτάνευσαν αρχές και αξίες που σέβονταν , προστάτευαν και κατοχύρωναν την ανθρώπινη προσωπικότητα και τα δικαιώματα της. Αυτός λοιπόν, ο… πολιτισμένος κόσμος, τους φέρθηκε και γενικά τους αντιμετώπισε, όπως…ακριβώς το περίμεναν. Πολιτισμένα και δίκαια. Πρώτα-πρώτα τους μάντρωσε σε στρατόπεδα, τα οποία βάφτισε “δομές φιλοξενίας”, έτσι για να αποφύγει το κακόηχο και τους συνειρμούς με τη λέξη “στρατόπεδο”. Συνειρμοί και σκέψεις που πετούν σε κάτι δύσκολες, σκοτεινές εποχές. Εποχές όπου σε κάτι τέτοια στρατόπεδα κλείνονταν, υπέφεραν και πέθαιναν, οι… βυσοδομούντες κατά των συμφερόντων της πατρίδας, τα πάσης φύσεως…αντικοινωνικά στοιχεία, φυλετικές εθνότητες και κοινωνικές ομάδες, ενοχοποιημένες από την προπαγάνδα των κρατούντων, για τις δυστυχίες του κόσμου. Η αθλιότητα της παρατεταμένης κρατήσεις τους, η χωρίς όρια γραφειοκρατία, η υπομονή και αντοχή που παραπαίει μπροστά στην ανελέητη… πολιτισμένη ανθρώπινη αναλγησία και τέλος η απελπισία, το αδιέξοδο, η επιστροφή στη κόλαση.
Πολλά έχει να καταμαρτυρήσει στο Θεό του ο 26χρονος Hamid ο Αφγανός για τον επίγειο, τον πολιτισμένο και καλοταϊσμένο κόσμο. Τον κόσμο που δεν του έδωσε την παραμικρή ευκαιρία να ζήσει. Τον κόσμο που τον καταδίκασε στην διαρκή δυστυχία. Τον κόσμο που τον ανάγκασε να δραπετεύσει με τραγικό τρόπο από την ζωή, αναζητώντας την πικρή λύτρωση. Για τους Hamid όπου γης, ποιος θα δώσει λόγο και εξήγηση; Ποιος άνθρωπος και ποια δικαστήρια θα εγκαλέσουν αυτούς που αποφαίνονται με ένα νεύμα για το ποιοι θα ζήσουν και ποιοι έχουν σειρά να πεθάνουν, εφόσον των τελευταίων η ζωή είναι αχρείαστη στην εξυπηρέτηση των σχεδίων τους, για ηθική τουλάχιστον αυτουργία στον χαμό ενός ατέλειωτου καταλόγου δυστυχισμένων; Κανείς φυσικά. Μοναχά η υποκρισία, η ντυμένη με το ένδυμα της απορίας και του ανεξερεύνητου, ψάχνει και αναρωτιέται, ποιος άραγε να όπλισε και οπλίζει το χέρι του τάδε η του δείνα τρομοκράτη και ενεργεί, όπως ενεργεί.
Είναι τότε που ξεχνάμε γενεσιουργές αιτίες και αφορμές για τα αποτρόπαια τρομοκρατικά εγκλήματα. Τότε που νανουρίζουμε λογική και συνείδηση και εγκληματικά αποδεχόμαστε, οχυρωμένοι στη γλυκιά μας ησυχία, τα συμπεράσματα ειδικών και μη, ότι τρομοκράτης κανείς γεννιέται, δεν γίνεται. Έτσι απλά και εγκληματικά.