Του Γ. Λακόπουλου
Ο Πάνος Καμένος είναι το σκοτεινό αντίβαρο της κυβερνητικής πλευράς απέναντι στον Άδωνι Γεωργιάδη- με το παρελθόν, τις ιδέες και τις συμπεριφορές του.
Ο Παύλος Πολάκης είναι το συμπληρωματικό μέγεθος του Άδωνι Γεωργιάδη στον ευτελισμό της πολιτικής και τους Κοινοβουλίου, με το ύφος της δημόσιας παρουσία τους.
Όλοι μαζί σχηματίζουν ένα περίεργο και αποκρουστικό τρίγωνο που επαληθεύει τη θεωρία “τα προς τρίτους ίσα είναι και μεταξύ τους ίσα”. Έτσι δείχνει μάλλον φυσιολογικό ότι ένα επεισόδιο κοινωνικής συναναστροφής μεταξύ Καμμένου και Πολάκη αναδείχθηκε από τον Γεωργιάδη.
Τα επιμέρους στοιχεία αυτής της “αποκάλυψης” δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ουτε οι πρώτοι πολιτικοί είναι ο Καμμένος με τον Πολάκη που διασκεδάσουν με ένα λαϊκό αοιδό κατ΄ οικον, ούτε για πρώτη φορά υπουργός Άμυνας χρησιμοποιεί δια ιδιωτικούς λόγους μια στρατιωτική υπηρεσία.
Από πολιτική άποψη το ανατριχιαστικό σ’ αυτή την υπόθεση -που αποτυπώθηκε σε αυτοφωτογράφηση- είναι ο κοινός εορτασμός γενέθλιων από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα της -υποτιθέμενης -κυβερνητικής αντίθεσης.
Στο προφίλ Πολάκη κάτω από την επιφάνεια “μαντρόσκυλο του Τσίπρα” υπάρχει η αντινομία του αριστερού, ο οποίος τη μια που λέει αλήθειες για τη σαπίλα του παρελθόντος και από την άλλη του μαγκίτη που προσπαθεί να παρατήσει τον μαυροπουκαμισά του δημοσίου βίου, αλλά με λόγο καταγωγίων.
Το προφίλ Καμμένου αποτυπωμένο ανάγλυφα στην πολιτική διαδρομή του, αλλά και την τρέχουσα λειτουργία του, υπάρχει με την ασυδοσία ενός ακραίου της Δεξιάς που εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη της Αριστεράς να μετατρέψει τη σχετική πλειοψηφία της στη Βουλή σε απόλυτη, με δεκανίκι κάποιον τους χεριού της, και ας συνιστά στιγματισμό της η συνεργασία μαζί του.
Η υποτιθέμενη αναγκαιότητα που οδήγησε στην πρόσμιξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την “αδελφοποίηση” Τσίπρα- Καμένου, ακυρώνεται ως τέτοια με αυτή την εκδήλωση και τη σέλφι της. Αν το αγκάλιασμα του Πρωθυπουργού με τον εταίρο του στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν μια δημοσία θεατρική πράξη, το ιδιωτικό συνταίριασμα Πολάκη -Καμένου είναι απόδειξη απόλυτης υπαρξιακής ταύτισης.
Η γιορτή των γενεθλίων είναι για τον καθένα απεικόνιση απολύτως προσωπική που περιέχει το ήθος, το ύφος, τα βιώματα, την αισθητική, τις αξίες, τα γούστα, τα αισθήματα, το οραματισμό την εν γένει παρουσίας του τελικά.
Θα περίμενε κανείς ότι ακόμη και αν συνυπάρχουν πολιτικά ο Πολάκης με τον Καμμένο το μόνο που δεν θα μπορούσαν κάνουν ποτέ είναι να χωρέσουν σε κοινό εορτασμό αυτά τα στοιχεία.
Υποτίθεται ότι είναι η μέρα με τη νύχτα. Το φως με το σκοτάδι. Η μαγεία του αριστερού αφηγήματος για την αλλαγή του κόσμου με την αποστροφή της διήγησης Καμένου για την επικράτησης της βαρβαρότητας των ιδεών του.
Ότι κόλλησαν αυτά τα δυο, ότι αυτοί οι δυο άνδρες αισθάνονται τόσο κοντά ώστε γιορτάζουν μαζί της γενέθλια τους, -άσχετα με τα συμφραζόμενα της τελετής, δείχνει ότι τόσο καιρό οι πραγματικοί αριστεροί στη χώρα ζουν με την ψευδαίσθηση της αναγκαστικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ότι πρόκειται για μια αβαρία που κάνει η Αριστερά, και κατ’ επέκταση του δημητρωφικού δόγματος “θα συνεργαστούμε ακόμη και με το διάβολο για να εμπεδωθεί ο σοσιαλισμός”. Ότι είναι μια τυπική κυβερνητική σύμπραξη που εξαντλείται στο διαχειριστικό πεδίο της διακυβέρνησης και δεν περνάει τα όρια που χωρίζουν ιδεολογικά, αξιακά και αισθητικά τα δυο κόμματα.
Η ψευδαίσθηση κατέπεσε. Η σέλφι Πολάκη-Καμμένου έδειξε ότι δεν υπάρχουν δυο κόμματα, δεν υπάρχουν δυο πλευρές ούτε δυο κόσμοι. Είναι μια κοινή, ενιαία, ομοούσιος και αδιαίρετη υπόσταση που διαποτίζει εκατέρωθέν τις συμπεριφορές και οδηγεί στην απόλυτη ταύτιση και αυτό συμβολίζεται με εναγκαλισμούς και τις οικογενειακές γιορτές.
Το χειρότερο είδος αριστερού συναντάει το χειρότερο είδος δεξιού και διαμορφώνουν ένα πολιτικό τέρας, ιδεολογικό έκτρωμα και κοινωνική αποτύπωση του κιτς και της εξουσιαστικής παράκρουσης.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνει ο Τσίπρας αλλά η σέλφι του υπουργού και προσωπικού φίλου του με το υπουργό και πολιτικό εταίρο του, κρύβουν απολύτως το προφίλ του ευπρεπούς πολιτικού, του συνεπούς αριστερού, του εύπεπτου “καλού παιδιού” που κρατάει τον ίδιο στον αφρό για μια δεκαετία.
Το πρόβλημα από αυτά τα κοινά γενέθλια δεν είναι γιατί κάλεσαν τη μπάντα του Στρατού, ή γιατί τραγούδησε ο Γονίδης. Είναι ότι με την αποκάλυψη της διασυρθήκαν οι έννοιες, οι αρχές και οι αρετές που οφείλει ως αριστερός ηγέτης να διαφυλάσσει ο ίδιος ο Τσίπρας. Δεν το κάνει και αυτό ραγίζει το δικό του προφίλ.
Αυτή η σέλφι συμπληρώνει τη φωτογραφία του Καμμένου με το “κωλοδάκτυλο στο γήπεδο”. Ο Πολάκης αποτυπώνει ευτυχής την ταύτισή του με τον Καμμένο. Αν τη καλοπροσέξει κανείς όμως μέσα της αναδύεται το ιχνογράφημα του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα να ρίχνει τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς “τοις κυσί”.
Τα άγια των αγίων της ιδεολογίας που όφειλε να διαφυλάσσει ο Πολάκης έγιναν μερακλώματα προς τέρψη του ακραίου είδους πολιτικού που εκπροσωπεί ο Καμμένος. Η αποτύπωση της ένωσής τους σε φωτογραφία είναι το φάντασμα που θα κυνηγάει στο εξής τον Τσίπρα. Μπορεί κάλλιστα πλεον να την καδράρεις το γραφείο του, δίπλα στην χουλιγκάνικη εμφάνιση Καμμένου στο γήπεδο.
Στην διαχρονική κουλτούρα της Αριστεράς θα βρει κάποιος πολλές δικαιολογίες για να κυβερνάει όποιον νάναι , αλλά ούτε μια για να γλεντάει με όποιον νάναι. ”
“Καλά να κυβερνάτε μαζί, αλλά και να γλεντάμε μωρέ μαζί” θα ρωτούσαν τον Πρωθυπουργό οι αγιασμένες μορφές της Αριστεράς, αν τους επέτρεπε να εμφανιστούν στον ύπνο του.
Η κοινή γιορτή Πολάκη -Καμμένου, σαν τελετή εξαγνισμού του δευτέρου, πολτοποίησε την αξιοπρέπεια της Αριστεράς και είχε σπόνσορα τον Τσίπρα.
