Του Ιωάννη Δαμίγου
Κρίνοντας μια παράσταση με όρους λογικής, χωρίς μάλιστα να εμπεριέχει στοιχεία αυστηρότητας, αν και από την μια πλευρά είχαμε έμπειρους καλλιτέχνες, αλλά από την άλλη είχαμε στυγνούς επαγγελματίες έμπορους, αποδεδειγμένους εχθρούς όποιας έκφρασης πολιτισμού, ιδού το αποτέλεσμα.
Κάκιστη ερμηνευτική εκτέλεση από τους καλλιτέχνες! Χείριστη, αλλοίμονο, από τους κυβερνητικούς!Με την ευθύνη να βαρύνει αποκλειστικά τους καλλιτέχνες, κάτω από την εύθραυστη, επαναλαμβάνω, εύθραυστη ενότητα που διακρίνει το κίνημα, με την πλήρη και αποδεδειγμένη υποστήριξη μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Καθώς το όποιο εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα με ακατάλληλους χειρισμούς, μπορεί να μετατραπεί σε γελοίο και διασπαστικό, από αποφασισμένους πωλητές και αδίστακτους κερδοσκόπους.
Πως μπορεί και έχει συμβεί, αστοχίες και επιπολαιότητες, να στερήσουν την συμπαράσταση του λαού και να μετατραπεί η δίκαιη διεκδίκηση, σε ένα ατυχές, διαρκές ψυχοφθόρο και χρονοβόρο αίτημα, που προσέρχεται σε στημένη διαπραγμάτευση, απογοητεύοντας και κουράζοντας το απαίδευτο κοινό. Στην πιο επίκαιρα γόνιμη ψυχολογική ευκαιρία, κάτω από τις καλύτερες συναισθηματικά συνθήκες διεκδίκησης ξεκάθαρου και δίκαιου αιτήματος, να εμφανίζεται η έλλειψη αποφασιστικότητας, με αναζήτηση κρυφών εννοιών και δικανικών εκφράσεων μιας ΚΥΑ, εξόφθαλμα αρνητικής.
Αυτός ο λανθασμένος και επιπόλαιος χειρισμός, προσβάλλει τους εκπροσώπους του πολιτισμού των τεχνών και όχι τον ίδιο τον πολιτισμό βέβαια. Το εμπρός πίσω και ξανά εμπρός, δεν προοιωνίζει και τα καλύτερα αποτελέσματα, καθώς η συνεχής αναθεώρηση τακτικής περιέχει την παγίδευση, ειδικότερα όταν έχεις να κάνεις με τέτοιους τεχνίτες μηχανορραφίας συνομιλητές.
Δεν συνέβη ποτέ, η τέχνη να κάθισε στο τραπέζι των συζητήσεων και της διαπραγμάτευσης με απολυταρχικά καθεστώτα! Πάντα έμενε εκτός και αυτός ήταν ο λόγος ύπαρξης και το φοβερό κριτικό όπλο της. Αν θέλουμε και απαιτείται να είμαστε με την αλήθεια, ο πρώτος γύρος έληξε με ήττα των καλλιτεχνών, που όλως περιέργως ενώ μελετούν και προβάρουν το έργο τους για μήνες, εδώ ανέλαβαν εντελώς ερασιτεχνικά τον πιο σπουδαίο και αληθινό ρόλο τους.
Και η αλήθεια, να σκεφθεί κανείς, δεν χρήζει πρόβας. Όταν σε δυο συνεχόμενες περιπτώσεις, προσπαθούν να σε πείσουν πως είσαι ανόητος και το αναζητάς σε δικονομικές αποφάσεις, τότε προκαλείς τον αντίπαλο για τα χειρότερα.