Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Επειδή, όπως έλεγε και ο Ζαμπέτας, στα «Αποσπάσματα από έρωτες»: «ούτος εκ των υστέρων απεδείχθη α-κα-τά-λλη-λος». Και η βρόχα έπεφτε ράι θρου…
Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της πολιτικής, που εντείνεται στις εκλογές, θέτει στα κόμματα μια προτεραιότητα: να διαλέγουν ως επικεφαλής τους, ειδικά ενόψει εκλογών, τον καλύτερο που έχουν στις γραμμές τους.
Από αυτήν την άποψη μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς το δράμα της ΝΔ: εμφανώς ο άνθρωπος που την οδηγεί στην κάλπη δεν είναι ο κατάλληλος. Εχουν καλύτερους…
Φάνηκε καθαρά μέσα σε 36 ώρες, σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις: στην εκδήλωση του Ζαππείου για την Ευρώπη και στο debate της ΕΡΤ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και στις δύο περιπτώσεις, με διαφορετικές κλίμακες συγκρίσεων, φάνηκε ανεπαρκής.
Εμφανίσθηκε με προφανή ελλείμματα πολιτικής συγκρότησης, ρηχό και ανούσιο λόγο, άγνοια της ουσίας των πραγμάτων, απογοητευτική σκηνική παρουσία και ροπή στο ψεύδος, την παραπλάνηση και την αποφυγή ανάληψης ευθυνών.
Στο Ζάππειο εξαφανίσθηκε, ως πολιτικό μέγεθος, ανάμεσα στον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά.
Οι δυο προκάτοχοί του είχαν κάτι να πουν από το βήμα. Είτε συμφωνεί κάποιος μαζί τους, είτε όχι.
Το είπαν με μεστό λόγο, στο οποίο ενσωμάτωσαν τις πολιτικές αντιλήψεις, την ιδεολογία τους και την κοσμοθεωρία τους, για τη χώρα και το διεθνές πλαίσιο των εξελίξεων.
Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς εμφανίσθηκαν ως πολιτικοί με προσωπικότητα, πολιτικό εκτόπισμα και ιδεολογικό στίγμα.
Ανάμεσά τους ο Μητσοτάκης ήταν μια καρτουνίστικη φιγούρα, με προβαρισμένες κινήσεις και ανάγνωση ενός κειμένου- του οποίου δεν ήταν ιδιοκτήτης.
Χωρίς συναίσθημα, πολιτική ταυτότητα και επικοινωνία με το ακροατήριο.
Στο debate η παρουσία του ήταν τραγική. Έδειχνε ότι απλώς προσπάθεια να μείνει στο πλαίσιο που προκαθόρισαν οι ειδικοί του πολιτικού μάρκετινγκ, που τον σκηνοθετούν.
Δεν περίμεναν να εμπνεύσει ή να πείσει. Τον είχαν «στήσει» με μόνη επιδίωξη να περάσει τη δοκιμασία όσο ανώδυνα μπορούσε – χωρίς να κάνει λάθη και γκάφες.
Με ασφυκτική διαδικασία -που έκοψε και έραψε στα μέτρα του η κρατική τηλεόραση της οποίας είναι πολιτικός προϊστάμενος- και χωρίς να δεχθεί ιδιαίτερη πίεση ήταν μια κακογραφία της πολιτικής.
Παπαγάλιζε, σαν τα παιδιά που προσπαθούν να αποδώσουν το ρόλο τους στο σκετς της σχολικής γιορτής. Εκφωνώντας ατάκες, που θα τον έκοβαν και σε οντισιόν επαρχιακού θεάτρου.
Από το κόμμα του περίμεναν με κομμένη την ανάσα, πότε θα κάνει την «πατάτα», ελπίζοντας να μην είναι μεγάλη και μη επανορθώσιμη.
Εκανε τη χειρότερη, στο χειρότερο θέμα, τη χειρότερη στιγμή: ακύρωσε το μέχρι τώρα δικό του αφήγημα για τις υποκλοπές και ενοχοποίησε τον… εαυτό του.
Πέρασε όμως τη θηλιά και στο λαιμό όσων μέχρι τώρα παπαγάλιζαν το παραμύθι της απαλλαγής του.
Δεν υπάρχει χειρότερο για κόμμα, από το να οδεύει σε εκλογές με επικεφαλής κάποιον που τους παίρνει στον λαιμό του.
Επειδή, όπως έλεγε και ο Ζαμπέτας, στα «Αποσπάσματα από έρωτες»: «ούτος εκ των υστέρων απεδείχθη α-κα-τά-λλη-λος».
Και η βρόχα έπεφτε ράι θρου…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
