Του Γ. Λακόπουλου
Αγαπούσε τον εαυτό του, μισούσε τον γερο-Παπανδρέου, αλλά ήταν συγκαταβατικός με τον γιο του, περιφρονούσε τον Μητσοτάκη και τον Κωνσταντίνο. Θα μάθουμε πολλά αν ο Σταύρος Ψυχάρης δημοσιεύσει τη 12ώρη συνομιλία τους.
Η εκδήλωση στα «Βραχώδη όρη» της Φιλοθέης, έφερε πάλι στο προσκήνιο το ερώτημα: είναι εθνάρχης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Το προνόμιο απονομής τέτοιων χαρακτηρισμών έχει μόνο η Ιστορία. Αλλά πολλοί έσπευσαν να την προκαταλάβουν- ενώ ακόμη ζούσε ο ιδρυτής της ΕΡΕ και της ΝΔ…
Όχι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης Ούτε περιγραφικά δεν χρησιμοποίησε τον όρο, ως προσκεκλημένος του Ιδρύματος Καραμανλή.
Τον αποδίδει αποκλειστικά στον Ελευθέριο Βενιζέλο – ηγέτη της αντίπαλης παράταξης!
Στη Φιλοθέη , παρά τις υποκριτικές μεγαλοστομίες του κόντυνε τον Καραμανλή: προσθέτοντας τον… πατέρα Μητσοτάκη , ως ιστορικό παρτενέρ του στη σύλληψη της ελληνικής ένταξης στην ΕΟΚ.
Και τον εαυτό του του ως επίγονο, που απονέμει εξ ονόματός του εύσημα ευρωπαϊσμού σε δυο παριστάμενους πρώην Πρωθυπουργούς!
Επιστροφή στο ερώτημα. Στο παρόν Εθνάρχη δεν σε κάνει το χειροκρότημα των οπαδών σου, αλλά η αποδοχή των αντίπαλων.
Σε αυτό ο Καραμανλής ευτύχησε: Παπανδρέου, Φλωράκης, Σημίτης, Τσίπρας – αλλά όχι και ο Κώστας Μητσοτάκης – του επέδωσαν εύσημα που του ανήκουν.
Ίσως όχι όσο επιθυμούσε. Η αυτοτοποθέτησή του στην Ιστορία ήταν παροιμιώδης.
«Εγώ ένωσα, ο Βενιζέλος δίχασε», έλεγε διεκδικώντας τα πρωτεία στις αξιολογήσεις της.
Λάτρης της υστεροφημίας του, προσπαθούσε επίμονα να την κατοχυρώνει όχι μόνο σε βάθος χρόνου, αλλά και καθημερινά.
Σε δημοσιογράφους που τον αμφισβητούσαν, «κατέβαζε καντήλια», όπως στους υπουργούς του.
Πλούσια, συχνά υποκινούμενη, βιβλιογραφική παραγωγή τον καθαγιάζει, αφαιρώντας ότι αρνητικό τον συνόδευε.
Διαμόρφωσε τον μύθο του ο ίδιος , εν ζωή. Στο αρχείο του υπάρχει μόνο η δοξολόγησή του.
Την ολοκλήρωσε με το Ίδρυμα στο όνομά του, θεμελιωμένο σε οικόπεδο που κάποτε είχε βρεθεί στην επικαιρότητα ως σκάνδαλο.
Ωστόσο ο ιστορικός Καραμανλής δικαιούνται την ευγνωμοσύνη των Ελλήνων :στερέωσε την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία- όχι μόνος βεβαίως- και έβαλε την Ελλάδα στην κοινοτική Ευρώπη.
Αυτό μόνος και κόντρα σε πολιτικούς αντιπάλους και τη …λαϊκή βούληση της εποχής.
Του αξίζει έπαινος για τον λιτό βίο, την -έστω πατερναλιστική- συγκατοίκηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου- παρ’ ότι τελικά χάλασε- την προσήλωση στα έργα που είχε, και την αίσθηση αποστολής που τον διέκρινε – προσόν σπάνιο για πολιτικό..
Ωστόσο υπήρξε ο Πρωθυπουργός της αυταρχικής διακυβέρνησης, της βίας και νοθείας του 1961, της απόδρασης του 1963, της πολεοδομικής καταστροφής και της οικολογικής αδιαφορίας, χάριν της ανάπτυξης που σε δυο δεκαετίες ξέβρασε τις προβληματικές επιχειρήσεις.
Αγαπούσε τον εαυτό του, μισούσε τον γερο-Παπανδρέου, αλλά ήταν συγκαταβατικός με τον γιο του, περιφρονούσε τον Μητσοτάκη και τον Κωνσταντίνο. Θα μάθουμε πολλά αν ο Σταύρος Ψυχάρης δημοσιεύσει τη 12ώρη συνομιλία τους.
Ο Καραμανλής της Μεταπολίτευσης ασφαλώς δεδικαίωται. Αλλά διαχρονικά , σημειώνει ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης:
–«Αυτό που αντιπροσώπευσε και συμβολίζει είναι η συντηρητική εκδοχή της πολιτικής, που εμπεριέχει την επιβολή, υποθάλπει την αδράνεια, αρνείται τη μεταβολή και κρύβει τη βία. Ως εκφραστής αυτής της αντίληψης, υπήρξε τελικά παράγοντας καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας στο μακρύ χρόνο».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
