Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης.
Τι ακριβώς είναι η φάμπρικα με τις ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες κάτω από ομπρέλες στις παραλίες;
Παραγωγική δραστηριότητα πάντως δεν είναι και δεν προσθέτει στο εθνικό προϊόν.
Προσφορά υπηρεσιών επίσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, όταν μετατρέπεται σε αεριτζίδικη κερδοσκοπία.
Το χρηματιστήριο της σκίασης, ανεβάζει στα ύψη την παρά θιν’ αλός, προστασία από τον ήλιο.
Τουριστική ανάπτυξη δεν τη λες, από τη στιγμή που αλλοιώνει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα μιας παραλίας.
Οι τουρίστες έρχονται για την άμμο την ξανθή. Όχι για ακτές δασωμένες με κιτς κατασκευές και λοιπές βαρβαρότητες.
Είναι διευκόλυνση στο κοινό. Αλλά συχνά εκτρέπεται σε παραβάσεις, συναλλαγές, διαφθορά και αντικοινωνικούς διαχωρισμούς.
Ο επιχειρηματίας λαδώνει για την άδεια, την παραβιάζει με παράνομες επεκτάσεις, σφετερίζεται και πουλάει το φιλέτο του αιγιαλού, αφήνοντας τον κατιμά σε όσους δε πληρώνουν.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε κάτι που μοιάζει με τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες: είναι δημόσια περιουσία.
Αλλά το κράτος την εγκατέλειψε από δεκαετίες στην καταπατητική ασυδοσία των ιδιωτών.
Πλέον – όπως και στην τηλεόραση – για να βάλει τάξη μια κυβέρνηση, -με άδειες, κανόνες και υποχρεώσεις – πρέπει να είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει εχθρούς.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποφύγει ο Κωστής Χατζηδάκης: να μην κακοκαρδίσει τους «επενδυτές της ξαπλώστρας».
Ως βασικός ιδιοκτήτης των ακτών, με αμμουδιές και ευκολίες κολύμβησης, θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα σε μια νύχτα.
Μια διάταξη – αφού δεν το έκανε εγκαίρως πριν κλείσει η Βουλή, μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου – που θα ενοποιεί σε όλη την επικράτεια το νομικό καθεστώς εκχώρησης του μονοπωλίου – και συνεπώς του κοινωνικού δικαιώματος – στη χρήση της παραλίας.
Η μίσθωση προς εκμετάλλευση θα γίνεται με τον ίδιο τρόπο από όλους και παντού.
Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς ψιλά γράμματα και με αντιπαροχές στους υπολοίπους. Πχ ελεγχόμενο ήχο μουσικής και κάποιες κοινόχρηστες εγκαταστάσεις.
Αντί για την τακτοποίηση της παραλίας, με ισχυρή και απαράβατη νομοθεσία, ο Χατζηδάκης προτιμάει τους «ελέγχους» – χωρίς να προϋπάρχουν σαφή κριτήρια βάσει των οποίων ασκούνται.
Κομπάζει ότι έκανε σκανάρισμα σε 900 περιπτώσεις, αλλά υποβαθμίζει ότι στις τριακόσιες διαπιστώθηκαν παραβάσεις – άγνωστης διακύμανσης.
Παραγνωρίζει ότι η μέθοδος που επιλέγει για να ασκήσει το προνόμιο της Πολιτείας, δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.
Περισσότερο διακωμωδεί την έννοια του ελέγχου: μετά τη λήξη του, η παρανομία επανέρχεται.
Άλλωστε, στις περισσότερες περιπτώσεις η εύκολη κερδοφορία είναι τόσο ισχυρή, ώστε ένα μικρό πρόστιμο ουδόλως ενοχλεί τον παραβάτη.
Ο υπουργός Οικονομικών δεν θέλει να προστατεύσει τους λουόμενους από τη στέρηση της παραλίας.
Θέλει να προστατεύσει αυτούς που τη στερούν, ασκώντας επιχειρηματικότητα με την ασυδοσία που τους εξασφαλίζει παντού η κυβέρνησή του.
Από αυτή την άποψη είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης.
ΑΠΟ TO ΙΕΙDISEIS.GR
