Του Γ. Λακόπουλου
Ένα θέμα με τους υπουργούς Παιδείας ο Αλέξης Τσίπρας το έχει. Αν υποτίθεται ότι διαθέτει κάτι η Αριστερά είναι πνευματικούς ανθρώπους να αναλάβουν την κρατική οργάνωση της εκπαίδευσης. Παραδόξως δεν του βγαίνει και αυτό προκύπτει και από τους τέσσερις εμπλεκόμενους.
Γιατί τέσσερις; Τρεις που έκανε ήδη υπουργούς Παιδείας και βγήκαν ακατάλληλοι και έναν που έστειλε σε λάθος υπουργείο. Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι θα έλεγε κάνεις ο ιδανικός υπουργός των καιρών μας, καθώς κανείς δεν ξέρει καλύτερα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο Τσίπρας ευφυώς τον ανακάλυψε το 2015, αλλά όχι για το υπουργείο Παιδείας και τον… ξέχασε όταν έστηνε τη δεύτερη κυβέρνηση με πιο ρεαλιστικά στάνταρτ. Ίσως γιατί ο Πανούσης δεν μπαίνει εύκολα σε ξένα παπούτσια.
Οι άλλοι τρεις αποδείχθηκαν ελλειμματικοί. Ο Μπαλτάς ήταν πανεπιστημιακός, αλλά από εκείνους που έκαναν καταλήψεις και έκλειναν τις πόρτες των ΑΕΙ, αντί να τις ανοίγουν. Ο Φίλης πήγε άκλαυτος γιατί ήταν σαν να βάζεις πατατοκαλλιεργητή να συναρμολογήσει πύραυλο.
Ο υπουργός δεν λειτουργεί ως πανεπιστημιακός. Περισσότερο δείχνει για εκπρόσωπος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στα ΑΕΙ.
Τους δίνει νέες ιδέες εκεί που είχαν ξεμείνει
Ο Γαβρόγλου ως πανεπιστημιακός κι αυτός έδειχνε ότι τουλάχιστον θα καταλάβαινε το στοιχειώδες: δεν είναι ανάγκη κάθε υπουργός Παιδείας να επιχειρεί τη δική του «μεταρρύθμιση».
Από μια άποψη το κατάλαβε: δεν κάνει μεταρρύθμιση αλλά… απορρύθμιση. Ανατινάζει ένα χώρο στον οποίο πραγματικές παρεμβάσεις προς το μέλλον είχαν κάνει μόνο η Μαριέττα Γιαννάκου και η Άννα Διαμαντοπούλου προτού ξηλωθούν ακόμη και από υπουργούς των δικών τους κομμάτων.
Ο Γαβρόγλου για να μην μας φάει η μονοτονία δοκιμάζει κάτι πιο δραστικό: να διαλύσει εντελώς την τριτοβάθμια εκπαίδευση με δύο παρεμβάσεις. Η μια φέρνει τους φοιτητικούς πληθυσμούς στη διοίκηση των ΑΕΙ, με το επιχείρημα: αφού ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές γιατί να μην ψηφίζουν και για την πανεπιστημιακή οργάνωση και λειτουργία;
Ψιλοσοφιστεία, καθώς δεν πέρασαν και πολλά χρόνια για να έχουμε ξεχάσει πώς ακριβώς χρησιμοποιούσαν την ψήφο και τη συμμετοχή τους στη διοίκηση οι φοιτητές.
Με το δεύτερο μέτρο του ο υπουργός θα καταργήσει τις εισαγωγικές εξετάσεις. Τώρα αν αυτό σημαίνει ότι θα μπαίνουν όλοι ή… δεν θα μπαίνει κανείς δεν τον ξέρουμε. Μάλλον το πρώτο, οπότε μάλλον θα νομοθετήσει και να βγαίνουν όλοι. Μπίνγκο!
Ας μην βιαστούν κάποιοι να πουν ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήσουμε στους πανεπιστημιακούς, αν κρίνουμε από την τελευταία διετία. Δύο πανεπιστημιακοί υπουργοί και ένας τρίτος που ήταν φοιτητής -ακόμη- έβλαψαν τα ΑΕΙ περισσότερο από τους πολιτικούς επί 40 χρόνια.
Μόνο που ο Γαβρόγλου δεν λειτουργεί ως πανεπιστημιακός. Περισσότερο δείχνει για εκπρόσωπος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στα ΑΕΙ. Εκεί που η πολύχρωμη αυτή οργάνωση είχε ξεμείνει από ανατρεπτικές ιδέες, τους την προσφέρει στο πιάτο ο υπουργός: ανατρέψτε αυτό το ρημάδι το Πανεπιστήμιο. Ποιος ξέρει, μπορεί να σκέφτεται ότι έτσι μπορεί να τους ξαναφέρει στα Πανεπιστήμια.
Δύο πανεπιστημιακοί υπουργοί και ένας τρίτος που ήταν φοιτητής – ακόμη – έβλαψαν τα ΑΕΙ περισσότερο από ότι έκαναν οι πολιτικοί επί 40 χρόνια
Όχι μόνος. Διαμορφώνει έτσι τη νομοθεσία για το άσυλο ώστε να μπορούν να φέρνουν στους πανεπιστημιακούς χώρους όποιον θέλουν, για όποια δουλειά θέλουν: να κοιμηθεί, να φτιάξει μολότοφ, να καταφεύγει μετά από τον πετροπόλεμο με τους «μπάτσους». Όχι πάντως για να σπουδάσει. Είναι κι αυτό ένα… άνοιγμα του Πανεπιστημίου.
