Tου Γ. Λακόπουλου
Η πρεμιέρα του έργου «Η υποψηφιότητα του γόνου που κάνει καριέρα στην πολιτική με το όνομα Κώστας Μπακογιάννης» ήταν ένα μεγαλοπρεπές -και πανάκριβο από ότι φάνηκε- φιάσκο. Μπερδεύτηκε η πολιτική με το σόου. Αμερικανιά- μόνο οι μαζορέτες έλλειπαν.
Δήλωσε υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας, αλλά εμφανίσθηκε ως περφόρμερ σε μια παράσταση που ήταν καταδικασμένη να αποτύχει προτού ανάψουν τα φώτα της ράμπας. Ο γιος της Ντόρας Μητσοτάκη και του Παύλου Μπακογιάννη , έχασε το τρένο της δημαρχίας πριν καν φτάσει στο σταθμό για να το περιμένει. Η να τον περιμένει το τρένο, όπως απέπνεε η πρεμιέρα του.
Το έχασε για ένα λόγο: όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν δίνει δεκάρα για το Δήμο. Είναι το επόμενο σκαλοπάτι του μιας πορείας προς την κορυφή της ΝΔ που σχεδιάσθηκε προσεκτικά. Σαν την μητέρα του που δεν τα κατάφερε και τον μπάρμπα του που έκανε την έκπληξη από άλλο δρόμο και χτυπάει πρωθυπουργία.
Άραγε ποιος θα ψηφίσει για δήμαρχο κάποιον που δεν θέλει να γίνει δήμαρχος, αλλά αρχηγός κόμματος και απλώς ακολουθεί ένα σενάριο, του οποίου ήδη έπαιξε τις δυο πρώτες πράξεις; Δήμαρχος σε μια μικρή πόλη και μετά περιφερειάρχης. Και τώρα κατεβαίνει στην πρωτεύουσα. Με την αλαζονεία που τον ωθεί να λέει: «Ξέρω ότι πολλές φορές σας έχουν πει πολλά. Και σας έχουν απογοητεύσει». . Αν μη τι άλλο, απρέπεια στον Νικήτα Κακλαμάνη που ήταν μπροστά του.
Έχει και Αθηναίους η Αθήνα;
Στην αρένα στην οποία αυτο-παρουσιάσθηκε, απέπνεε την αίσθηση ότι θα πάρει το δήμο με τη «μαγκιά» του. Όπως το Καρπενήσι. Δεν ήλθε ο βουλευτής στο χωριό, ήλθε ο περιφερειάρχης στην πόλη… Οι Αθηναίοι οι ψηφοφόροι θα έχουν ρόλους κομπάρσων στην υπερπαραγωγή της αναβάθμισης του στην πολιτική σκηνή. Γι΄ αυτό η γαλαρία της εκδήλωσης τους υπέδειξε τι πρέπει να φωνάζουν: Μπακογιάννης, οε, οε οε..
Μάλλον αγνοεί ακόμη και τα όρια του Δήμου . Πότε άραγε πάτησε το ποδι του στις γειτονιές της Αθήνας; Δεν ξέρει πως είναι ο μέσος Αθηναίος, εκτός από αυτούς ίσως πουν ζουν στα Βόρεια και τα Νότια προάστια. Δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομα μιας γειτονιάς. Ούτε μια. Έστησε απλώς μια ακριβή φιέστα με «καλό κόσμο». Προφανώς γιατί δεν ξέρει τι είναι η Αθήνα. Ούτε πως στην Αθήνα ζουν κι αλλοι που δεν είναι ψηφοφόροι. Δεν έχουν καν ελληνική καταγωγή. Άραγε αυτοί εντάσσονται στα “προβλήματα” που θα λύσει;
Αντί για μιλήσει για αυτά που ζουν κάθε μέρα οι άνθρωποι της πόλης, που είναι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της- και τις λύσεις, αν έχει, είπε κάτι για “ασφάλεια” και μετά τους κάλεσε να «γράψουν μαζί τις επόμενες σελίδες της πόλης». Ποιοι ακριβώς μαζί; Η αερολογία, τα άσχετα φραστικά σχήματα, οι ατάκες αφηρημένου λόγου είχαν την τιμητική τους. Θα μπορούσε να θεωρηθεί προσόν η άνετη κίνηση επί σκηνής- σαν τον Ρουβά ένα πράγμα- αν δεν τον πρόδιδαν τα μηχανήματα από τα οποία… διάβαζε όσα τάχα ΄λέγε από καρδιάς. Ωραίο σκηνοθέτη διάλεξε.
Οι αδέξιες προκάτ εξομολογήσεις, η αναδρομή στην αυτοθυσία να πάει δήμαρχος το Καρπενήσι, άρχιζαν ως κωμωδία όταν «όλοι τον έλεγαν τρελό που αφήνει μια άνετη ζωή στην Αθήνα», και κατέληγαν σε τραγωδία, όταν έλεγε ότι το έκανε από «αίσθηση καθήκοντος». Μετά πάλι κωμωδία: «Ήταν τρέλα, συναίσθημα και άγνοια κινδύνου». Και ξανά δράμα: “Τα μικρά κάνουν τη μέρα και τα μεγάλα κάνουν τη ζωή» .“Κανείς μας βέβαια δεν γεννήθηκε χθες». «Το θέμα είναι να μη μας κυνηγάει η ζωή, αλλά να την προλαβαίνουμε εμείς και να την συνδιαμορφώνουμε».Φιλοσοφημένος…
Καθώς διέσχιζε πέρα δώθε τη σκηνή με προβαρισμένες χειρονομίες οι ψυλλιασμένοι κατάλαβαν: προσπαθεί να δείξει ότι είναι καλύτερος από τον Κυριάκο. Σιγά το στοίχημα. Όλοι είναι είναι καλύτεροι σ’ αυτό…
Εμφανίσθηκε σαν άνθρωπος της αυτοδιοίκησης , αλλά δεν έχει ιδέα για τους ανθρώπους της Αθήνας και τη ζωή τους. Αλλιώς δεν θα τους πουλούσε μέχρι και… Καστοριάδη: ” Στις πόλεις του εξωτερικού περπατάς και εκπαιδεύεσαι. Στις πόλεις της Ελλάδας περπατάς και παιδεύεσαι”. Πριν από μισό αιώνα αυτά απον εκπατρισμένο διανοητή…..
Μιλούσε σα να ήταν οι Αθηναίοι φιγούρες από αστική νουβέλα, εξέλιξη των κυριών μα τα κρινολίνα και των κυρίων με τα παπιγιόν. Δεν έδειξε να ξέρει ότι υπάρχουν άνεργοι, μετανάστες, περιθωριοποιημένοι, ανέστιοι, σακατεμένοι από την κρίση, αλλά και αποφασισμένοι να πιάσουν τη ζωή από τα κέρατα αρχίζοντας από το μηδέν. Πώς να τα ξέρει, αφού ο ίδιος ομολόγησε ότι έσκασε μύτη στα 32 του στα καθ’ ημάς μετά από σπουδές, εξωτερικό κ.λ.π..
Μια ωραία βόλτα. Ό,τι έλειπε
Δεν ξέρουμε πώς την είδε και θέλει «να κάνει στην πόλη ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ» και να «ανακτήσει το δημόσιο χώρο». Με διατυπώσεις άκρως ….πρωτότυπες –«να τολμήσουμε να οραματιστούμε»– καλούσε τους δυστυχείς ακροατές του «να σκεφθούν λίγο και να δουν την Αθήνa από ψηλά», για να μπορέσουν να κατανοήσουν το μεγαλειώδες έργο που υπόσχεται, «τον μεγάλο περίπατο της Αθήνας, την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης”. Τους αντιμετώπισε σαν πλήθος που διψάει για τις βεγγέρες που τους υπόσχεται. Νομίζει ότι οι Αθηναίοι είναι κάποιοι που περιμένουν κάποιον να τους καλέσει σε τσάρκες για να φορέσουν τα καλά τους…..
Μια ομιλία γεμάτη αμπελοφιλοσοφίες και κολοκυθοκορφάδες για τον «πολιτισμό της καθημερινότητας». «Ο δήμαρχος είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών». Σιγά να μην είναι και …ονειροκρίτης. Παρακάτω ο Δήμαρχος αλλάζει: “Δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας». Και οι δημότες επίσης: “Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του”. Αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι.
Ενδιάμεσα πέταγε και παροιμίες: ” Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη»,«Ιστορία γράφουν οι παρέες», και κάτι σουρεαλιστικά: “Η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω”. «Να πατήσουμε γερά στη γη και να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά». Προσοχή μόνο μην τους πατήσει κανένα αυτοκίνητο. «Δεν είστε εδώ μόνο για μένα», είπε. Όχι είναι για το Χατζηπετρή.
Ο Μπακογιάννης εμφανίσθηκε ως ο ειδικός που χρειάζεται η Αθήνα: “Μετεκπαιδευθείς εις την Εσπερίαν, αλλά θητεύσας και εις την περιφέρειαν εθελουσίως” Και τι δεν είπε. «Αν δέχεστε τη σημερινή κατάσταση, εγώ δεν είμαι ο άνθρωπός σας» Είναι σίγουρος ότι είναι όμως: “Την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά, χωρίς να ακουστεί αλαζονικό”. Έλα ντε που ακούγεται.
Την έμαθε στο Καρπενήσι και δείτε πόσο ποιητικά το λέει: ««Εκεί ερωτεύτηκα την αυτοδιοίκηση. Κατάλαβα ότι είναι η τέχνη, η πολιτική της αληθινής ζωής. Είναι εκεί που ανοίγουν σπίτια και αγκαλιές»!!! Είναι εκεί που μαθαίνεις να περπατάς με τα παπούτσια του άλλου». «Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πώς σε λένε και από που κρατάει η σκούφια σου». Σώπα, καλέ … “Η αυτοδιοίκηση σε μαθαίνει να είσαι ταπεινός». Αυτό μάλλον δεν το έμαθε.
«Η απόφαση να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, δεν ήταν απλή». Σωστά, ανακατεύτηκε όλο το σόι. «Είμαι βλέπετε, μετά από χρόνια, ο πρώτος αυτοδιοικητικός που δοκιμάζει τις δυνάμεις του για τον Δήμο Αθηναίων» Κόψε κάτι, ρε μεγάλε. Για έναν Δημήτρη Μπέη έχεις ακούσει; Για κάποιον Ανδρέα Λεντάκη μήπως;
Τι ξέρει από Αθήνα; Ότι «είναι και η πόλη εκατομμυρίων θαυμάτων». Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο Δήμος; «Κατ’ αρχάς να αποφασίσει ότι όταν πονάει η Αθήνα πονάει ο ίδιος». Άντε βρες άκρη.
Το καλύτερο το φύλαγε για το τέλος: «Ξέρετε, νιώθω ότι έχω πει πολλά… Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεστε πια να πιστέψετε. Αλλά νιώθω ότι θέλετε πιστέψετε». Πουλιά στον αέρα πιάνει…. Καλά πάει. Το είπε άλλωστε και η ΝΔ: «Ο Κώστας Μπακογιάννης είμαστε σίγουροι ότι θα είναι και ένας πολύ επιτυχημένος δήμαρχος Αθηναίων που θα κάνει καλύτερη τη ζωή των κατοίκων της πρωτεύουσας». Και τη ζωή του Κυριάκου δύσκολη, θα έλεγε κανείς, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο…
