Του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Αλλωστε η ανάγνωση οποιασδήποτε από τις πολλές κατά καιρούς δηλώσεις του Μάνφρεντ Βέµπερ, του επικεφαλής της δεξιάς πτέρυγας του Ευρωκοινοβουλίου, αρκεί για να καταδειχτεί ότι πρόκειται για τυπικό επαγγελµατία κοµµατάρχη, από αυτούς που ευδοκιµούσαν στην ελληνική επαρχία των µετεµφυλιακών χρόνων, όποιους ευρωπαϊκούς τίτλους και αν διαθέτει, όσο ευρω-λούστρο και αν χρησιµοποιει.
Και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε τόσο ακόµα και οι οµοϊδεάτες του, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παίρνουν αποστάσεις από αυτόν και τα παλαιότατης κοπής αντιαριστερά λογύδριά του. Ας θυµίσουµε -έτσι πρόχειρα- ότι ούτε η συνδικαλιστική παράταξη της Ν∆, η ∆ΑΚΕ, δεν τον αντέχει και τον έχει καταγγείλει για «ανθελληνική ρητορική και πρακτική που εξυπηρετεί κατεστηµένα συµφέροντα και επώνυµες οικονοµικές ελίτ».
Αυτός λοιπόν ο Βέµπερ, ένας υποστηρικτής της ακραίας λιτότητας, υποσχέθηκε να µειώσει τα δυσβάσταχτα για τη χώρα µας πρωτογενή πλεονάσµατα εάν ψηφίσουµε… σωστά, αναδεικνύοντας στην πρωθυπουργία τον «φίλο» του κ. Μητσοτάκη.
Από τις δηλώσεις του βέβαια -όπως ήταν αναµενόµενο- πήραν αποστάσεις και η Κοµισιόν και το Βερολίνο. Οµως -όπως ακριβώς θα έκανε ένας «µαυρογιαλούρος» της δεκαετίας του ’50- ο Βέµπερ δεν πτοήθηκε, αλλά επανήλθε υπερτονίζοντας την αντικοµµουνιστική διάσταση των παρεµβάσεών του. Ετσι, αµετανόητα ακραίος, έβαλε στο στόχαστρο τους «σοσιαλιστές και τους κοµµουνιστές, όπως ο Τσίπρας στην Ελλάδα», οι οποίοι «δεν µπορούν να προστατεύσουν τα σύνορα».
Και επειδή όταν κατρακυλάς στου κακού τη σκάλα σταµατάς µόνον όταν φτάσεις στον πάτο, θυµήθηκε και τον Μαδούρο για να µας πληροφορήσει ότι πρέπει να ληφθούν «αποφάσεις» που να µην «τις µπλοκάρουν µία ή δύο κοµµουνιστικές χώρες»!
Ολα αυτά θα ήταν γελοία εάν δεν ήταν επικίνδυνα: Γιατί κάποιοι του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης επιµένουν αυτός ο «πολιτικός», µε αυτές τις ακραίες απόψεις, να είναι ο επόµενος επικεφαλής της Κοµισιόν.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ