Του Γιάννη Πανούση
Πώς την κρέμασες ανάποδα τη νύχτα
σαν νυχτερίδα;
Θ.Βοριάς, Πυγολαμπίδες
Ο πολιτισμός[;] του ‘’ποιος θα πεθάνει πρώτος’ ’[κυριολεκτικοασφαλιστικά, μεταφορικοπολιτικά κλπ] δεν είναι ό,τι καλύτερο δίδαγμα έχει προταχθεί στη μεταΜνημονιακή Ελλάδα.
Οι κόκκινες [ή –κατά τον Μηλιώκα-ροζ] γραμμές μεταξύ πρώην δεξιών, πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην αριστεροκομμουνιστών, πρώην εν γένει από τη μία και νυν δεξιών, νυν ΠΑΣΟΚ, νυν κεντροαριστερών, νυν ‘όπου λάχει’ από την άλλη δεν επιτρέπουν ούτε καν ευκαιριακή σοβαρή πολιτική ανάλυση.
Ο κομπασμός ότι η εξωτερική διπλωματία μας έχει πετύχει τους στόχους της, επειδή ο παγκοσμίως αμφισβητούμενος και θεωρούμενος εχθρός της Δημοκρατίας Τραμπ τάσσεται με το μέρος μας, μάλλον κάνει τα κόκαλα πολλών Ελλήνων αγωνιστών να τρίζουν.
Η σύγχυση των ορίων Κράτους, Κυβέρνησης, Κόμματος, πολιτικής/δικαστικής εξουσίας δεν δικαιολογείται με βάση την ευθύνη ή το σύνδρομο του εχθρού.
Η όποια νέα[;] κανονικότητα δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το κοινωνικό ήθος, την τρέχουσα ηθική, στο όνομα μιας άγνωστης μεταηθικής. Να θυμίσω ότι οι αυτοαποκαλούμενοι ‘αντικανονικοί’ έχουν καθίσει στα ίδια θρανία στο σχολείο, έχουν υποστηρίξει τις ίδιες ομάδες στα γήπεδα, έχουν τραγουδήσει τα ίδια τραγούδια στις ταβέρνες, πέτυχαν [επαγγελματικά, κοινωνικά] με τους ίδιους νόμους της αγοράς. Τώρα αν κάποιοι διάβασαν διαφορετικά βιβλία ή ερμήνευσαν τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο, αυτό από μόνο του δεν τους ξε-χωρίζει από το μέσο Έλληνα [με τα ελαττώματά του και τα προτερήματά του]. Πρέπει κάποιος να τους πει ότι δεν έχουν έρθει από άλλον πλανήτη, δεν είναι illuminati, και προφανώς δεν έχουν δημιουργηθεί από άλλο υλικό παρεκτός από το ελληνικό DNA.
Επειδή μέχρι σήμερα κανένα κόμμα και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να προβεί σε ηθικό απολογισμό του έργου της και κυρίως να προβλέψει τα αξιακά συντρίμμια που αφήνει πίσω της καλά θα ήταν η Αυτο-κυβερνώσα[;] Αριστερά[;] να κοιτάξει με προσοχή αυτές τις παραμέτρους και ιδίως να συνειδητοποιήσει ότι το πολιτικό Τίποτα μπορεί πολύ εύκολα να φτιαχτεί από πολλά κομματικά ’Τα πάντα όλα’.
ΥΓ.’’Με την ομπρέλλα ανοιχτή
κόντρα στον άνεμο’
’[Θ. Βοριάς, Τρύπιο ταβάνι]
