Μίκης Θεοδωράκης: Οδηγός

Toυ Γ. Λακόπουλου

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι η απεικόνιση του παντός σε αυτόν τον τόπο.

Ακόμη και σήμερα, που το σώμα του δεν τον υπακούει για να ξαναβγεί στις πλατείες και να διευθύνει τις ορχήστρες του στα στάδια.

Στέλνει πλέον τον «τελευταίο πιστό του» Σάκη Τόδουλο, να παραλαμβάνει τις τιμές που η Ελλαδα εξακολουθεί να του απονέμει.

Σαν μουσουργός εγκαταστάθηκε αιώνια στον θρόνο των μεγάλων της τέχνης του.

Σαν πολιτικός και σαν άνθρωπος, συνεχίζει και συνεχίζεται: μαχόμενος, πατριώτης, δίκαιος, παρορμητικός.

Ενίοτε αντιφατικός, με λάθη και αντινομίες, αλλά πάντα πλήρης, αυθεντικός, ειλικρινής και έντιμος.

Διαρκές αποκούμπι για την Αριστερά, τη δημοκρατική Παράταξη, τους προοδευτικούς ανθρώπους, τη νεολαία -και όχι μόνο- στην Ελλάδα…

Πάει προς την ενδέκατη δεκαετία της ζωής του όρθιος. Ακόμη και μόνος, όταν χρειάζεται.

Ακατάβλητος και ας παίρνει μια σακούλα φάρμακα κάθε μέρα.

Κινητικός και ας μην τον κρατάνε πια τα πόδια του.

Οραματιστής και ταυτόχρονα ρεαλιστής και συγκεκριμένος.

Είναι η φλόγα που καίει όσους δεν σταμάτησαν να αντιστέκονται, να ονειρεύονται και να διεκδικούν.

Υπάρχει πολύς Μίκης ακόμη μέσα στον Μίκη. Σαν το παλιό κρασί, όσο περνούν τα χρόνια τόσο καλύτερος γίνεται.

«Τεράστιος» όπως λέει ο Τόδουλος. «Ο μεγαλύτερος Έλληνας» έχει πει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Αι γεννεαί πάσαι ακουμπούν στον ίσκιο του.

Ο Μίκης οραματίζεται, υποφέρει, διαμαρτύρεται, σπαράζει, παρεμβαίνει, ανεβάζει κείμενα στο διαδίκτυο. Υπάρχει.

Είναι οδηγός. Γεννημένος να προπορεύεται, αγέρωχος και συχνά οργισμένος.

Εκεί που οι αντίπαλοί του νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν μαζί του, «νάτος πετιέται από αρχής και αντρειεύει και θεριεύει».

Ο τελευταίος των μεγάλων μιας εποχής που θέλουμε να ξανάρθει.

Ο Μίκης κατέκτησε τις περισσότερες τιμές που μπορεί να επιδιώξει ένας δημιουργός.

Αλλά δεν εγκατέλειψε τους άλλους – τους ταπεινούς, του παλιούς- στο ΕΑΜ, στους Λαμπράκηδες, στις εξορίες.

Τον συνοδεύουν ολοζώντανοι οι ίδιοι και τα φαντάσματά τους.

Τους κρατάει στον ουρανό και στο χαράκωμα και αυτοί τον βγάζουν συνέχεια νικητή στη μάχη με τον χρόνο – και τον πόνο.

Σε ανοιχτή γραμμή με τον Νερούδα, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Γιάννη Ρίτσο.

Ο Μίκης είναι πρώτα από όλα φως. Πρεσβευτής του «ωραίου του μεγάλου και του αληθινού».

Πόσες αληθινά σημαντικές στιγμές ζούμε ως Ελληνες μέσα σ’ ένα χρόνο;

Περίπου όσες ο Μίκης ανοίγει τη μπαλκονόπορτα απέναντι από την Ακρόπολη και σηκώνει ψηλά τη σημαία.

Κάθε φορά που μιλάει, παίρνουν τα όνειρα εκδίκηση.

Στα 96 του είναι τόσο ωραίος έφηβος.

Σε μια περίοδο που όλα κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα, είναι το πιο ορατό σημείο στήριξης, όσων θέλουν να δουν τη ζωή από τη σκοπιά που αξίζει.

Ό,τι και αν μας συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο, θα έχουμε πάντα τον Μίκη.

ΑΠΟ ΤΟ ΙEIDISEIS.GR