Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε από τις φήμες για τον εφοπλιστή -και μιντιάρχη πλέον- Βαγγέλη Μαρινάκη. Καμιά κατηγορία σε βάρος του. Αλλά όλοι «κάτι έχουν ακούσει». Αλλά είναι διαδόσεις. Και τις διαδόσεις η υπεύθυνη πολιτική και η υπεύθυνη δημοσιογραφία, δεν τις παίρνουν τοις μετρητοίς, ούτε τις υιοθετούν αβασάνιστα – πολύ περισσότερο δεν τις φέρνουν στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Αν πρόκειται για καπνό κάποιας φωτιάς, ή για κατασκευές ανταγωνιστών του εφοπλιστή σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, είναι δουλειά της Δικαιοσύνης να το διακριβώσει. Όποιος έχει να συνεισφέρει κάτι σ’ αυτό, δεν έχει παρά να προσφύγει στην πλησιέστερη εισαγγελία. Τελεία και παύλα.
Τα υπόλοιπα είναι για τα ποδοσφαιρικά καφενεία και τις λούμπεν συναναστροφές ενδεχομένως και για τη δημοσιογραφία των υπονόμων.
Δεν θα υπήρχε λόγος να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση αν δεν προέκυπτε ότι η συγκεκριμένη υπόθεση απασχολεί και την πολιτική. Ένα συγκεκριμένο είδος πολιτικής. Ακριβώς το ίδιο που πριν από πολλά χρόνια έβγαζε, ενυπογράφως , αρχηγό της «17Ν» τον… Ανδρέα Παπανδρέου. Για να είμαστε πιο ακριβείς πρόκειται για έναν συγκεκριμένο πολιτικό -με ονοματεπώνυμο.
Από εδώ και πέρα αρχίζει η ανατριχίλα. Τι δουλειά έχει ένας πολιτικός, κυβερνητικός εταίρος και μέλος του υπουργικού συμβουλίου να εμπλέκεται σε θέματα της Δικαιοσύνης που αφορούν σκοτεινές υποθέσεις; Καθ’ υποτροπήν μάλιστα καθώς η υπόθεση Χαϊκάλη δεν πάλιωσε τόσο για να την ξεχάσουμε…
Ο ίδιος εμφανίζεται ως… αρωγός της Δικαιοσύνης. Είτε γιατί ζητήθηκε η συνδρομή του, είτε γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να ενθαρρύνει έναν κάποιον -έναν… ισοβίτη συγκεκριμένα- να μαρτυρήσει σε βάρος του επιχειρηματία που εμπλέκουν οι φημολογίες. Να τον ενοχοποιήσει με μια κατάθεση.
Προσφέρει μήπως την ομπρέλα της προστασίας του για να αποδοθεί δικαιοσύνη; Τι ακριβώς προσφέρει είναι συζητήσιμο, έτσι όμως εμφανίζεται.
Πολιτική κακής ποιότητας προσπαθεί να κάνει. Αλίμονο αν γίνεται έτσι η πολιτική. Σε κάθε περίπτωση αυτό που φέρεται να κάνει δεν είναι η δουλειά του. Μόνο ο υπουργός Δικαιοσύνης νομιμοποιείται να προσφέρει ομπρέλα στη Δικαιοσύνη και κανένας άλλος. Θα έπρεπε να αντιδράσει και η ηγεσία της για τον παρείσακτο υπουργό;
Αλλά και η αντίδραση της κυβέρνησης περισσότερο ένδειξη εσωτερικής ισορροπίας τρόμου είναι παρά καθαρή θέση. Τι σημαίνει «η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, αντ’ αυτού ή κατ’ εντολήν του, εκτελεί συμβόλαιο πολιτικής εξόντωσης του υπουργού, που έπραξε το μεγάλο ατόπημα να προτρέψει όποιον ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία, να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη;»
Η ΝΔ μπορεί να στοχοποίησε -αυτή είναι η δουλειά της- αλλά η δράση Καμένου προηγήθηκε. Επιπλέον ο υπουργός δεν «προέτρεψε όποιον ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία», αλλά κάποιον συγκεκριμένο που δεν είναι και ότι καλύτερο για συνομιλητής υπουργού. Ούτε συνηθίζεται οι υπουργοί να παίρνουν σβάρνα τις φυλακές και να «προτρέπουν» κατάδικους να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας. Δεν υπάρχει υπουργός βοηθός ανακριτή. Κατάθεση κατά του Μαρινάκη επεδίωκε η παρέμβασή του -μην κρυβόμαστε- και από αυτή την άποψη είναι όντως ατόπημα…
Υπουργός περίεργων δράσεων
Πως έφτασε αυτή η υπόθεση στον Καμμένο; Απευθύνθηκαν σ’ αυτόν κάποιοι και ειδικά ο εν λόγω ισοβίτης που έχει κάθε λόγο να παίζει κομπολόι τον έναν και το άλλον; Τον έφερε σε επαφή κάποιος δημοσιογράφος;
Και λοιπόν; Οι ισοβίτες και οι δημοσιογράφοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Ο υπουργός με ποια λογική ενεπλάκη; Ως τι; Γιατί δεν αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση και επαφή; Γιατί έδρασε κατά τρόπο που τον εμφανίζει να επιδιώκει την ενοχοποίηση του επιχειρηματία δια της προσφοράς κάλυψης σε έναν έτσι κι αλλιώς αναξιόπιστο μάρτυρα;
Μήπως κάποια στοιχεία απλώς περιήλθαν σ’ αυτόν και έκρινε σκόπιμο να τα διαθέσει προς αξιοποίηση; Πολύ ωραία. Γιατί δεν απευθύνθηκε στον υπουργό Δικαιοσύνης, που έχει νόμιμο δικαίωμα επικοινωνίας με τους δικαστικούς λειτουργούς; Γιατί κινήθηκε μόνος του; Να συμβάλει στη διαλεύκανση ήθελε ή να «στριμώξει» τον συγκεκριμένο εφοπλιστή;
Ο Καμμένος γιατί δεν απευθύνθηκε στον υπουργό Δικαιοσύνης που έχει νόμιμο δικαίωμα επικοινωνίας με τους δικαστικούς λειτουργούς; Γιατί κινήθηκε μόνος του;
Επιπλέον, επειδή ακριβώς είναι μέλος της κυβέρνησης αναδεικνύεται ένα ακόμη ερώτημα: ενημέρωσε τον πρωθυπουργό γι’ αυτή τη δραστηριότητα του; Είχε την έγκρισή του;
Ο Τσίπρας του ανέθεσε ένα συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο. Όσα βλέπουμε και όσα ακούμε για τη συμπεριφορά του στο υπουργείο του, ας τα καταπιούμε. Προκειμένου να εισπηδήσει στο χώρο άλλου υπουργείου ενημέρωσε τον πολιτικό προϊστάμενο του, τον Πρωθυπουργό;
Σε τι έμπλεξε ο Τσίπρας
Κακά τα ψέματα. Από την πρώτη μέρα ο Πάνος Καμμένος ήταν θηλιά στο λαιμό του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά ήταν περισσότερο θηλιά ηθικού τύπου. Η Αριστερά να συνεργάζεται μ’ έναν εθνικιστή της Δεξιάς με παρελθόν ακραίας συμπεριφοράς. Ας πούμε ότι το έκανε για να ασκήσει εξουσία υπέρ της Αριστεράς και των ανωτέρων επιδιώξεών της. Ότι «θυσιάστηκε» και δεν κινήθηκε με κυνισμό.
Από ένα σημείο και πέρα όμως αυτή η σχέση έγινε εμφανώς τοξική. Όσο τον αγκάλιαζε ο Καμμένος, τόσο τον έπνιγε. Τόσο στιγμάτιζε την πρωθυπουργία του. Είτε το καταλάβαινε, είτε όχι ο Τσίπρας είχε βάλει σε μια καρμανιόλα, ηθικής, πολιτικής, ιδεολογικής, αλλά και κυβερνητικής απαξίωσης, το κεφάλι του. Όταν αγκαλιάζεις το κακό κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να του ξεφύγεις.
Αυτή η στιγμή είναι κρίσιμη για τον Αλέξη Τσίπρα το κόμμα του και την κυβέρνηση του. Με άλλα λόγια έμπλεξε και να δούμε πως θα ξεμπλέξει…
Ο Πρωθυπουργός κάνει δυο χρόνια τώρα προσπάθεια να ξεφύγει από τα κακά στερεότυπα του κομματικού παρελθόντος του. Να λειτουργήσει ως φορέας της λαϊκής εντολής υπέρ του συμφέροντος της χώρας στον διεθνή χώρο και υπέρ της ανάπτυξης, της εξυγίανσης, της καταπολέμηση των πηγών της κακοδαιμονίας στο εσωτερικό. Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, παρά τον πόλεμο που δέχεται, δεν τα πάει άσχημα. Έβαλε το νερό στ’ αυλάκι.
Αλλά αυτή την προσπάθεια την τινάζει στον αέρα η παρασκηνιακή, σχεδόν παρακρατική, λειτουργία του Καμμένου. Αντικειμενικά λειτουργεί ως προβοκάτορας κατά της Αριστεράς, στα πλαίσια της σύμπραξης του με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος βγαίνει κερδισμένος…
Ο υπουργός Άμυνας κάνει στον Τσίπρα τόση ζημιά που δεν του έκανε κανείς αντίπαλος του ως τώρα σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Επικοινωνιακά. Ποιος θα ασχοληθεί με τα σοβαρά ζητήματα που προσπαθεί ν’ αναδείξει ο Πρωθυπουργός όταν η υπόθεση Καμμένου -καθ’ όλα υπαρκτή, όσο και αν διογκώνεται από την αντιπολίτευση- αποπροσανατολίζει; Ποιος θα ασχοληθεί με όσα είπε στο υπουργικό συμβούλιο όταν τα «άπαντα Καμένου και συνεργατών κυκλοφορούν και σε κασέτες; Είναι και απρόσεκτοι…
Αξιακά. Αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας το ιστορικό βάρος που επωμίζεται, όταν ανέχεται υπουργός του -ο Καμμένος είναι εταίρος, αλλά είναι και υπουργός κάνοντας χρήση της εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού στο πρόσωπο του – να εμπλέκεται, ή έστω να φέρεται εμπλεκόμενος, σε παρεμβάσεις που αφορούν σκοτεινές καταστάσεις;
Την προσπάθεια Τσίπρα την τινάζει στον αέρα η παρασκηνιακή, σχεδόν παρακρατική, συμπεριφορά Καμμένου
Ακόμη και την «αγαθή» πρόθεση του Καμμένου να δεχθεί, η εμπλοκή του από μόνη της κινείται στο χώρο της γκρίζας πολιτικής και το κόστος θα το πληρώσει ο Τσίπρας. Για τον Καμμένο σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου.
Ουσιαστικά. Από την ώρα που αναδεικνύεται η εμπλοκή υπουργού με τα συγκεκριμένα πρόσωπά και τα γενικά συμφραζόμενα της υπόθεσής η έννοια απόδοσης δικαιοσύνης πάει περίπατο. Ο μόνος ωφελημένος , εκτός από την αντιπολίτευση, είναι ο… Μαρινάκης. Ύστερα από όλα αυτά ποιος θα πιστέψει οτιδήποτε γι αυτόν; Ποιος δεν θα σκεφθεί ότι πρόκειται για μεθόδευση υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, ή έστω ενός υπουργού της;
Αν ο Τσίπρας σκεφθεί ότι μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, ο Καμμένος να πήγε να προσφέρει υπηρεσία στην κυβέρνηση -έστω και ως «μπουλης»- θα έχει πέσει σε διπλή πλάνη. Είναι φανερό τι υπηρεσία του προσφέρει, εξαρχής άλλωστε.
Στον μόνο στον οποίο προσφέρει υπηρεσία, είναι στον συγκεκριμένο εφοπλιστή, την εμπλοκή του οποίου ο εν λόγω υπουργός φέρεται (συμπαρασύροντας και την κυβέρνηση στα πίτουρα) να επιδιώκει. Αυτό συνιστά οιονεί απαλλαγή του νέου ιδιοκτήτη του ΔΟΛ από κάθε υπόνοια.
Λένε ότι ο Μαρινάκης είναι γενναιόδωρος. Μάλλον δεν ισχύει. Αλλιώς θα είχε στείλει ήδη την καλύτερη ανθοδέσμη στον Καμμένο.
