Του Κώστα Βαρέλη
– Μα, τι έχει συμβεί στον λαό μας;
– Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι κοινωνίες;
– Πού είναι οι συνδικαλιστές, γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους;
– Πού είναι οι ηγέτες να μας σώσουν;
– Γιατί οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν τη δυσαρέσκεια;
Κοινά τα ερωτήματα και σε κάθε παρέα, στους κύκλους της καθημερινότητας.
Δείχνουν μία κοινωνία που βράζει.
Έντονη η αποτύπωση, της ανάγκης για επανεκκίνηση.
Για τα πράγματα που χάνονται, αυτά, που δηλώνουν πλέον ζητούμενα, έστω κι αν λίγο καιρό πριν, έδειχναν εύκολα, αυτονόητα και δεδομένα.
Όμως, η ολιγαρχία του πλούτου σήμερα, ντόπια και ξένη, έχει γιγαντώσει.
Με βαρβαρότητα κι αυθάδεια, χωρίς το παραμικρό στοιχείο συμβιβασμού, έρχεται και κερδίζει ό,τι έχασε στις παλιότερες δεκαετίες.
Απ’τους αγώνες των εργαζομένων και τις κυρίαρχες τότε προοδευτικές πολιτικές στην Ευρώπη.
Απ’το φόβο της Ανατολικής Ευρώπης…
Μία ολιγαρχία πανίσχυρη, με τα όπλα της σε πλήρη διάταξη.
Και στην κορυφή όλων, τα ΜΜΕ.
Μία “βιομηχανία κατασκευής υπηκόων” που θέλει τον άνθρωπο φοβισμένο κι όχι ήρεμο και σκεπτόμενο.
Είναι χρήσιμοι οι φοβισμένοι λαοί.
Οι αδρανείς και αμέτοχοι, που συνηθίζουν στην ήττα και στην υποχώρηση, στις απώλειες.
Ένα σύστημα ενημέρωσης, στα χέρια των παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας, των εισαγωγέων καυσίμων και των εφοπλιστών.
Οι ίδιοι που κατέχουν και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Τα ΜΜΕ, που αναλαμβάνουν να πλάθουν το μυαλό και τη σκέψη του ανθρώπου, με στοχευμένες και σκόπιμες ειδήσεις.
– Αυτό είναι άσπρο… αυτό είναι άσπρο… αυτό είναι άσπρο…
Κι έρχονται μετά οι ίδιοι με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και ρωτούν:
– Αυτό είναι άσπρο ή μαύρο;
Κι εμείς, η αθώα κοινή γνώμη, με στόμφο απαντούμε:
– Είναι άσπρο, είναι άσπρο.
Κι ας είναι μαύρο και θλιβερό…
Είναι αυτό το σύστημα, που οδήγησε στον εκφυλισμό, κάθε συλλογική δραστηριότητα.
Που στέλνει ένα μέρος της κοινωνίας μας, στην αδράνεια.
Ανέμελο και χαμογελώντας, να ανεβαίνει τη σκάλα του Τιτανικού.
Και, πού είναι οι ηγέτες;
Ρωτάει η κοινωνία…
Είναι οι κρίσεις που γεννούν τους ηγέτες.
Τα μεγάλα και τα σπουδαία γεγονότα.
Οι ηγέτες που δημιουργούν τις μεγάλες παρατάξεις.
Αυτοί, που όταν τους καλεί η Ιστορία, δεν το βάζουν στα πόδια.
Σαν έτοιμοι από καιρό, αρπάζουν το τιμόνι κι ανάποδα στα κύματα, οδηγούν το καράβι σε ήρεμα νερά…
Και μην πάει το μυαλό μας στο παλιό και χανόμαστε στο παρελθόν.
Μεγάλο ηγέτη δεν σε κάνει το αξίωμα, η θέση, οι μηχανισμοί, η εξουσία.
Ούτε οι γνωστές και “μεγάλες” οικογένειες, η διάδοχη κατάσταση και τα “δαχτυλίδια του Περδίκα”…
– Θέλουμε ένα όραμα, φωνάζει ο φίλος μου.
– Κι εμείς θα τρέξουμε κοντά του…
Να, η ευθύνη του καινούργιου.
Να βρει απαντήσεις, να πείσει, να ερμηνεύσει του καιρού τα μηνύματα, να εμπνεύσει με τα λόγια και τις πράξεις του.
Να μιλήσει με λόγια απλά και καθαρά.
Για τους στόχους, τα μέσα και τον τρόπο.
Κι ας είναι τα βήματα μικρά, αλλά σίγουρα και σταθερά.
Γιατί και τα μεγάλα λόγια, οι μακρινοί στόχοι, οδηγούν συχνά σε ακινησία.
Ακόμη κι αν ακούγεται επαναστατική…
Είναι η τόλμη του ηγέτη, να σηκώσει το φορτίο, να πει το ΝΑΙ, στο “μεγάλο ραντεβού με την Ιστορία”.
Υπάρχουν συμφέροντα λοιπόν, που σήμερα έχουν δέσει χειροπόδαρα, τη χώρα και τον λαό μας.
Κι εμείς;
Θα πάμε μαζί τους, ή θα αναζητήσουμε “νέους μαστόρους για να κτίσουμε το καινούργιο;”
“- Και ποιος θα πολεμήσει Γαληνέ, εμείς οι γραφιάδες;
– Οι επαναστάσεις, εκμεταλλεύονται και τους κλέφτες και τους ληστές κι όποιον τολμά, να διακινδυνεύσει το τομάρι του”.
Yiannis Kalpouzos- Σέρρα η ψυχή του Πόντου!