Του Γ. Λακόπουλου
«Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου έμενε μόνο με αυτούς που ξεκίνησε και όπως ξεκίνησε το 1974, δεν θα έφτανε ποτέ στο 1981».
Αυτοσχέδια παροιμία
Η τελευταία εσοδεία δηλώσεων από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχει στο κέντρο δυο προβεβλημένα στελέχη. Τη Ρένα Δούρου και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Τοποθετήθηκαν σε δυο διαφορετικά -πλην συμπληρωματικά- θέματα.
Η Δούρου- σημαντικό στέλεχος, που δεν αντελήφθη ότι στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική και πήρε στο λαιμό της το κόμμα της τον Μάιο- αποφαίνεται ότι «αν χρειαστεί και το θέμα της εκλογής προέδρου από τη βάση θα συζητηθεί ανοιχτά, οργανωμένα και δημοκρατικά». Δηλαδή άλλη δουλειά δεν είχαμε, ας ανοίξει ο χορός των δελφίνων- έστω και αν ματαιοπονούν με ένα 45άρη στην ηγεσία.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο πιο συγκροτημένος από όλους στην Κουμουνδούρου, διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει χώρος για κεντρώα πολιτική». Εννοεί: όχι στην Κεντροαριστερά. Άλλωστε συχνά επιμένει πως ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε ως Αριστερά κι έτσι πρέπει να μείνει.
Την ίδια στιγμή, σα να μην υπήρξαν συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα -για τα οποία στον ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν σαν το διάβολο το λιβάνι την ενδοκομματική συζήτηση: ποιος και τι έφταιξε για την ήττα στις βουλευτικές εκλογές και στη συντριβή στους ΟΤΑ και την Ευρωβουλή- κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν μπροστά και ζητούν «μέτωπο για την ανατροπή».
Εννοούν να ακολουθήσουν οι άλλοι την «Αριστερά» για να φύγει η ΝΔ και να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαδημούλης, ο Φλαμπουράρης, ο Σκουρλέτης, ο Βούτσης, ο Τζανακόπουλος θέλουν έναν ΣΥΡΙΖΑ που να ηγείται σε ένα «μέτωπο δυνάμεων»- δηλαδή να μην είναι κόμμα αυτών των δυνάμεων.
Να «εκφράζει τη Δημοκρατική παράταξη»– δηλαδή να μην είναι η κυβερνώσα Δημοκρατική Παραταξη. Με την άνεση της η Εύη Αχτσιόγλου σημείωσε ότι δεν έχει «κανένα άγχος ιδεολογικής επιμόλυνσης του ΣΥΡΙΖΑ». Δηλαδή δεν σκοπεύει να αλλάξει.
Όλοι μαζί έχουν αλλεργία στον όρο Κεντροαριστερά και πάντως δεν αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία έχρισε ήδη τον Τσίπρα επικεφαλής της Κεντροαριστεράς. Και ότι οι ψηφοφόροι του ανέθεσαν να μετασχηματίσει αναλόγως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτούς δεν -πρέπει να- υπάρχει Κεντροαριστερά, ούτε την θέλουν στο μείγμα της κομματικής τους ταυτότητας. Για να μην … επιμολυνθούν…
Άραγε το πλήθος όσων δηλώνουν Κεντροαριστεροί τι είναι; Κουκιά στην κάλπη του ενός και του άλλου; Το 36% στη νίκη και το 32% στην ήττα, τι ήταν; Έχει η Αριστερά τόσα ποσοστά στην Ελλάδα και από πότε; Τότε να συμμαχήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ -ως παραδοσιακή Αριστερά -και τις άλλες «αριστερές» δυνάμεις και να κυβερνάει αιώνια. Ποιος κοροϊδεύει ποιον σ’ αυτή τη συζήτηση;
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν τον ουσιαστικό μετασχηματισμό του και την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα, γιατί θέλουν να παραμείνει κόμμα -παρέα. Επιδιώκουν μόνο την αναπαραγωγή τους στη γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου και ταυτόχρονα ονειρεύονται επιστροφή στα κυβερνητικά σαλόνια με τον εξής τρόπο:
Οι ίδιοι να παραμείνουν ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ -κατά την Διακήρυξη και το Καταστατικό του, αλλά και τον κομματικό ιερατείο του- να βάλουν και κατι λιμά από το πρώην ΠΑΣΟΚ μέσα και να κάνουν ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ως ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο θα βγει πάλι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλαδή θα μείνουν «Αριστερά», την οποία θα ψηφίζουν οι πολίτες που έχουν αντιδεξιά συνείδηση και αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παραταξη και την Κεντροαριστερά, για να κυβερνούν αυτοί ως «ΣΥΡΙΖΑ» και ως «Αριστερά»- και είδαμε πώς το κάνουν ορισμένοι.
Δηλαδή ψάχνουν για κοροΐδα. Σαν αυτά που τον Σεπτέμβριο του 2015 κατάπιαν τον Καμμένο, για να μην βγει η παρένθεση του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Ή ανέχθηκαν τα καμώματα κάποιων υπουργών: από τις ανάγωγες συμπεριφορές μέχρι την αποτυχία και τις μπαρούφες τους κατά καιρούς, αλλά και τις συναναστροφές ορισμένων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς προέρχεται από την Αριστερά. Για την ακρίβεια ήταν ένα αμφίβολης βιωσιμότητας κόμμα πανσπερμίας αριστερών δυνάμεων. Κάποια στιγμή θα εξαφανίζονταν αν δεν προέκυπταν -“μαζί και ταυτοχρόνως” που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος- τρεις προυποθέσεις:
Πρώτη: οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ μετά τον Σημιτη πούλησαν την ιδεολογία του και άλλαξαν την ταυτότητά του.
Δεύτερον: ο Σαμαράς έστησε αντιμνημονιακό πανηγύρι για να μην μπει στο κάδρο των ευθυνών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έφεραν τη χρεοκοπία και το Μνημόνια.
Τρίτον: από τα σπλάχνα του αναιμικού ΣΥΡΙΖΑ ξεπετάχθηκε ένας νεαρός -που είδαμε το 2006 για πρώτη φορά με το μαλλί καρφάκι στο Δήμο Αθηναίων -και με τη σκηνική παρουσία του αξιοποίησε τις δυο προηγούμενες προϋποθέσεις.
Έτσι προέκυψαν οι νίκες του 2015. Έτσι δόθηκε το -εν πολλοίς -συγχωροχάρτι του 2019: για να μην τα σαρώσει όλα η Δεξιά με τον Νεομητσοτακισμό, που ενσωμάτωνε τον παρηκμασμένο σημιτικό «εκσυγχρονισμό» και την ακροδεξιά, ακόμη και στην φασίζουσα εκδοχή της.
Κανένας «κυβερνών» ΣΥΡΙΖΑ και καμία «πλειοψηφούσα» Αριστερά δεν υπήρξε και δεν υπάρχει. Υπήρξε ο Τσίπρας που ενοποίησε σε μια κάλπη την πλειοψηφία της Δημοκρατικής Παράταξης: αριστερούς, εξωκοινοβουλευτικούς, κεντροαριστερούς, κεντρώους, ακόμη και συντηρητικούς.
Τον περασμένο Ιούλιο αυτή η ενοποίηση δεν εκδηλώθηκε άνευ όρων. Διατυπώθηκε ως εντολή στον Τσίπρα προσωπικά να μετασχηματιστεί η κάλπη σε αντίστοιχο κόμμα. Όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι. Αλλά σε σύγχρονο κόμμα συσσωμάτωσης Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, υπό τον Αλέξη Τσίπρα.
Ας ονομάζεται όπως νάναι -δεν θα τα χαλάσουμε στη μαρκίζα. Θα τα χαλάσουμε όμως για συγκεκριμένους λόγους:
-Αν τα στελέχη του ΣΎΡΙΖΑ δεν αναλαμβάνουν καμία προσωπική ευθύνη γι’ αυτήν ήττα της συλλογικής προσπάθειας να μην υπάρξει δεξιά παλινόρθωση.
-Αν λένε ότι υπάρχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αχθοφόροι του που θα τον ξανακάνουν κυβέρνηση.
-Αν επιμένουν- ως Αριστερά- σε ιδρυτικά κείμενα παλαιάς χρήσης, που δεν έχουν καμία αναφορά στην κοινοτική Ευρώπη.
-Αν δεν καταλαβαίνουν ότι το χειρότερο που έχει να κάνει ένας πρώην Πρωθυπουργός με 32% είναι να κρατάει τους ευρωβουλευτές του στην περιθωριακή GUE/NGL στο Στρασβούργο, ή να πάρει τη θέση του Γκιζι ως αρχηγός της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, των περιθωριακών, των σούργελων και των αντιευρωπαίων.
Κάποια στιγμη αυτή η συζήτηση πρεπει να αρχίσει και στον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ και να καταλάβουν ότι «ή αλλάζουν ή βουλιάζουν».
Δεν αλλάζουν αν παραμείνουν «ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι», όταν οι άλλοι συριζοποιηθούν που λέει ο Σκουρλέτης.
Αλλάζουν αυτοί αν γίνουν οι άλλοι: κόμμα που καλύπτει από το προοδευτικό κέντρο ως την Αριστερά, τη Σοσιαλδημοκρατία, την πολιτική οικολογία, την κινηματική αριστερά. Αυτό είναι η σημερινή Αριστερά.
Έχει άξονα την Κεντροαριστερά ως πολιτική γεωγραφία και ριζοσπαστική ιδεολογία. Ήτοι με υπέρβαση του περιεχομένου που πήγε να της δώσει ο Σημίτης, και εναντίωση στις πολιτικές απομάκρυνσης από τις αρχές του ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ που επέβαλαν οι επόμενοι.
Αν δεν το κάνουν υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές και αν δεν υπάρχουν θα ξεφυτρώσουν, όπως ξεφύτρωσε ο Τσίπρας. Αν θέλουν να τον εργαλειοποιούν για να κάνουν τους παράγοντες μεγάλου κόμματος με γεια τους και με χαρά τους.
Αν ο ίδιος θέλει να διαδραματίσει ως το τέλος τον ιστορικό ρόλο του πρέπει να φύγει μπροστά: «Τρέξε, σύντροφε, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω σου», για να παραφράσουμε ένα σύνθημα του γαλλικού Μάη.
