Του Αλέξη Παπαχελά
Η Τουρκία δοκιμάζει τις αντοχές μας και τις «κόκκινες γραμμές» μας. Ο κάθε Ελληνας ενοχλείται βαθύτατα από την εικόνα ενός σεισμογραφικού σκάφους να κινείται προκλητικά συνοδεία μεγάλου αριθμού τουρκικών πολεμικών σκαφών στο πλαίσιο ενός καλά οργανωμένου σόου. Η ελληνική αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική, αλλά και καλά μελετημένη. Ας μη βασιζόμαστε, τέτοιες ώρες, σε αστικούς μύθους για το πώς «κόψαμε τα καλώδια το 2018». Επιχείρηση αποτροπής υπήρξε, καλώδια δεν κόπηκαν.
Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι θα υπογραφόταν η συμφωνία με την Αίγυπτο και παράλληλα ένα σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής προστασίας με τη Γαλλία, που θα συνόδευε τις υπογραφές για την αγορά των δύο φρεγατών. Θα ήταν κατόπιν λογικό να αναμένει κανείς ότι στο σημερινό σκηνικό το Παρίσι θα έστελνε κάποια ναυτική δύναμη στην περιοχή, όχι προφανώς για να πολεμήσει, αλλά για να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Μπορεί αυτό να συμβεί και τώρα; Την απάντηση θα την ξέρουμε τις επόμενες ημέρες, αν όχι ώρες.
Προς το παρόν, πάντως, το γερμανικό διαπραγματευτικό κανάλι υπολειτουργεί. Ο Τούρκος πρόεδρος έμοιαζε να αποφεύγει να μιλήσει στο τηλέφωνο με την καγκελάριο Μέρκελ. Το τηλεφώνημα, έως χθες τουλάχιστον, είχε αναβληθεί αρκετές φορές.
Ούτως ή άλλως, δεν θα είναι εύκολο να βρεθεί μια φόρμουλα που θα μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Η αποκλιμάκωση είναι μια πολύ δύσκολη τέχνη, σε αντίθεση με την κλιμάκωση, που εύκολα μπορεί να πετύχει κάθε «ατζαμής». Φυσικά, το καλύτερο θα ήταν, έστω και στις σημερινές συνθήκες, να υπήρχε ένα κανάλι ανοικτό μεταξύ των δύο χωρών χωρίς μεσολαβητές.
Ενα κρίσιμο ζήτημα είναι ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς παίζεται εσωτερικά στην Αγκυρα. Προφανώς έχουμε πλέον μιαν άνευ προηγουμένου ταύτιση του παλιού εθνικιστικού βαθέος κράτους με το σύστημα Ερντογάν. Και είναι επίσης σαφές ότι το Ναυτικό καθώς και άλλα κέντρα πιέζουν για
να υπάρξει τώρα το τελικό ξεκαθάρισμα με την Ελλάδα. Δεν είναι πολύ δύσκολο να προκληθεί ένα «ατύχημα», να δοθεί μια εντολή για μια κίνηση που θα οδηγήσει σε στρατιωτική εμπλοκή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ