Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Καθώς η πολιτική κρίνεται πάντα στο χρόνο και από το αποτέλεσμά της, ποιο από τα δυο θα συμβεί προκύπτει από την απάντηση στο ερώτημα: ποια από τις δυο πλευρές, μπορεί να επιβιώσει χωρίς την άλλη.
Αν συγκριθούν τα προγράμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών Μαΐου- Ιουνίου 2023, το κόμμα που πήρε μόλις 18% υπερτερεί του κόμματος που πέρασε το 40%. Κουκιά μετρημένα.
Όπως υπερτερεί και ο Τσίπρας του Μητσοτάκη σε σκηνική παρουσία, πολιτική συγκρότηση , δημόσιο λόγο και προθέσεις έναντι του ελληνικού λαού- και της περιουσίας του.
Αλλά το αποτέλεσμα δεν κρίθηκε από τα προγράμματα, ούτε από την πολιτική ποιότητα των κομματικών αρχηγών. Κρίθηκε με την χρήση της σύγχρονης τεχνικής στην πολιτική.
Σ αυτό, ο πρώην Πρωθυπουργός είναι ερασιτέχνης απέναντι σε έναν επαγγελματία που επικράτησε με υπέρτερα επικοινωνιακά εργαλεία-με τη χορηγία οικονομικών και μιντιακών παραγόντων.
Στην πραγματικότητα αυτοί νίκησαν τον Τσίπρα- βοήθησαν και κάποιοι από το κόμμα του- και όχι ο Μητσοτάκης. Δεν πήρε άλλωστε κάποιο θηριώδεις ποσοστό. Ο αντίπαλός του πήρε πολύ χαμηλό.
Το στοιχείο που επέδρασε καταλυτικά σ αυτό, ήταν η δημιουργία κρίσης εμπιστοσύνης σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ από το «σύστημα Μητσοτάκη». Η εμπιστοσύνη είναι πλέον τυπικό κριτήριο της ψήφου και κυρίως επ΄ αυτού αναμετρώνται τα αντίπαλα κόμματα .
Ο Μητσοτάκης κέρδισε την εμπιστοσύνη που δεν μπορούσε να κερδίσει -όχι ο Τσίπρας, αλλά το κόμμα του- για λόγους που έχουν εξηγηθεί επαρκώς αυτές τις ημέρες.
Η ΝΔ δεν ήθελε και πολύ για να κριθή ως σχηματισμός διακυβέρνησης, κρίθηκε πιο ασφαλής επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπονόμευε τον εαυτό του απειλώντας ότι αν ξανακυβερνήσει «θα είναι αλλιώς» και επιτρέποντας σε στελέχη του να προκαλούν αβεβαιότητες….
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε απλώς, αλλά για να υπάρχει στο εξής ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη πρέπει να αλλάξει.
Να αλλάξει τι όμως; Το συγκεκριμένο κόμμα έχει μια ιδιομορφία: υπάρχει χάσμα ανάμεσα στον κομματικό μηχανισμό και τον πρόεδρό του: είναι εμφανής η διαφορά επιρροής τους στο εκλογικό σώμα. Ο Τσίπρας ως πολιτικός, υπερτερεί σε απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ ,ως πολιτικού φορέα.
Με αυτά τα δεδομένα, ήταν εύλογη η προσπάθεια ορισμένων πολιτικών σχολιαστών το βράδυ των αποτελεσμάτων, να διερευνήσουν αν μετά την ήττα ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στη «μετά Τσίπρα εποχή». Όπως συνέβη στο παρελθόν με άλλα κόμματα και θα συνέβαινε με τον Μητσοτάκη, αν ήταν ο ηττημένος.
Απάντηση σ αυτό δεν υπάρχει, γιατί η ερώτηση δεν είναι ακριβής. Συνυπολογίζοντας το «προφίλ» του κόμματος, και το πολιτικό εκτόπισμα του επικεφαλής του, η εκλογική αποτυχία λειτουργεί διαφορετικά από άλλους κομματικούς σχηματισμούς. Δεν θέτει θέμα «μετά Τσίπρα εποχής» στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατά γενική ομολογία «μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχής», για τον Τσίπρα.
Καθώς η πολιτική κρίνεται πάντα στο χρόνο και από το αποτέλεσμά της, ποιο από τα δυο θα συμβεί προκύπτει από την απάντηση στο ερώτημα: ποια από τις δυο πλευρές, μπορεί να επιβιώσει χωρίς την άλλη. Ο Τσίπρας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα;
Είναι ένα ερώτημα που έχει τεθεί παλαιότερα για το ΠΑΣΟΚ δυο φορές, σε διαφορετικές συνθήκες. Μια στο «Πεντελικό» με τον -ηττημένο- Ανδρέα Παπανδρέου το 1990 και μια σε συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου με τον -νικητή- Κ. Σημίτη το 2001. Η ιδέα «να τα βροντήξουν», σκόρπισε πανικό και τα ζοριλίκια απέναντί τους τέλειωσαν.
Όλοι αναγνωρίζουν ότι η πολιτική απήχηση Τσίπρα στη Δημοκρατική παράταξη από το 2012, ήταν αποκλειστικά το στοιχείο που -στις συνθήκες της εποχής- αποκόλλησε τον ΣΥΡΙΖΑ από την κατάσταση δεκαετιών μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Συνεπώς, αν βρεθεί στον πολιτικό στίβο χωρίς τον Τσίπρα επικεφαλής, προφανώς θα επιστρέψει στις παλιές επιδόσεις. Εκτός αν υπάρχει άλλος με αντίστοιχα πολιτικά προσόντα και τον κρύβουν.
Τα τελευταία χρόνια -και πριν από τις εκλογές- ήταν πολλοί όσοι εκτιμούσαν ότι ο Τσίπρας σε βάθος χρόνου θα είχε καλύτερη τύχη χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και τα βαρίδια του. Δεν είναι πρωτοφανές: η ίδια εκτίμηση υπήρχε για τον Κώστα Καραμανλή και τη ΝΔ.
Παρότι το κλίμα είναι βαρύ στην Κουμουνδούρου αυτές τις μέρες, είναι πιθανό ότι πολύ σύντομα θα μπει στο τραπέζι ζήτημα για νέο πολιτικό φορέα με την προσωπική σφραγίδα του.
Όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν το βρίσκουν συναρπαστικό, δεν θα έχουν παρά να δοκιμάσουν την τύχη τους με άλλον επικεφαλής. Το έκαναν άλλωστε ο Λαφαζάνης και ο Βαρουφάκης.
Υπάρχει πάντως και κάτι άλλο: να μην βρίσκει συναρπαστικό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τους κουβαλάει στην πλάτη του.
AΠΟ TO ΙΕΙDISEIS.GR
