Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Όταν ακούει κάποιος ότι η χώρα χρειάζεται ‘μεταρρυθμιστικό κίνημα’ είναι πρόθυμος να το προσυπογράψει. Η διάθεσή του χαλάει όμως όταν διαπιστώνει ότι αυτοί που το λανσάρουν τώρα τελευταία δεν είναι κάποιοι νέοι πολιτικοί με ανιδιοτελή οράματα και όρεξη να υλοποιήσουν. Δεν είναι καν κάποιοι διανοούμενοι που προσπαθούν να διαμορφώνουν ένα νέο εθνικό αφήγημα. Είναι οι …παλιοί μας φίλοι.
Κάποιοι παλαιοί πολιτικοί με έντονη -και επωφελή για τους ίδιους- παρουσία στην κορυφή του κράτους σε προηγούμενες δεκαετίες. Η μεταρρύθμιση γ’ι αυτούς είναι απλώς ένα σύνθημα- σαν τον αείμνηστο ‘εκσυγχρονισμό’ – βγαλμένο προφανώς από τον εγκέφαλου κάποιου συμβούλου δημόσιων σχέσεων.
Τελικά αυτός που ενθουσιάζεται αρχικά με τη ιδέα της μεταρρύθμισης μάλλον απογοητεύεται όταν αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να γίνει όσο ως μεταρρυθμιστές προβάλλουν κάποιοι που αναζητούν τρόπο να συνεχίσουν τη καριέρα τους στην πολιτική. Εν ανάγκη και με διαφορετικό κόμμα από αυτό με το οποίο σταδιοδρόμησαν στο παρελθόν.
Μπορεί να υπάρξει κίνημα μεταρρύθμισης από τους 60ρηδες που διορίσθηκαν από το κόμμα τους νομάρχες στα 25 τους και από τότε δεν έχουν παράγει τίποτε άλλο από πολιτικές θεωρίες που ωφέλησαν κυρίως του ίδιους;
Μπορεί να υπάρξει μεταρρυθμιστικό πολιτικό κίνημα από εκείνους που ό,τι είχαν να πουν και να κάνουν στη χώρα και στην πολιτική το έκαναν ήδη και δεν ήταν και το καλύτερο;
Μπορεί να υπάρξει πολιτικός χώρος με προοπτική με επικεφαλής εκείνους που είχαν μεταλλαχτεί μερικές φορές μέσα στο ίδιο κόμμα ως τώρα και επιχειρούν να μεταλλαχθούν μετακινούμενοι σε άλλο κόμμα;
Μπορεί να υπάρχει πολιτική με όσους την αντιλαμβάνονται αποκλειστικά ως δημόσιες σχέσεις και ως συναλλαγή με μιντιάρχες τις επιδιώξεις των οποίων εξυπηρέτησαν όταν ήταν στα πράγματα με αντάλλαγμα την υποστήριξη τους από τα μέσα που διέθεταν; ;
Μπορεί να συγκροτηθεί μεταρρυθμιστικός πόλος από εκείνους που κινούνται κάθε φορά με κριτήριο την καριέρα τους και στη συνέχεια τη χρησιμοποιούν για να εξυπηρετήσουν αυτούς με τους οποίους συζητούν πίσω από κλειστές πόρτες ;
Μπορεί να υπάρξει μεταρρύθμιση με όσους θεωρούν ότι την νομιμοποίηση στην πολιτική δεν τη δίνουν οι πολίτες με την ψήφο τους, αλλά τα μίντια με τις σελίδες και το χρόνο που διέθεταν στους εκλεκτούς τους;
Μπορεί να υπάρξει σοβαρή κουβέντα με εκείνους που υποκλίνονταν δουλικά στους αρχηγούς του κόμματός τους και μετά τους γυρίζουν την πλάτη για τον επόμενο;
Μπορεί να υπάρξει μεταρρύθμιση με όσους μιλούν για υπέρβαση του παρελθόντος -εκτός από τους ..εαυτούς τους-, παρ’ ότι δεν κουβαλούν μόνο τα προβλήματα του παρελθόντος αλλά και τις ευθύνες για όσα στήριξαν και για όσα υπέγραψαν;
Μπορεί να υπάρξει μεταρρύθμιση με όσους στρέφονται εν ψυχρώ εναντίον του κόμματος που τους ανέδειξε και τους έδωσε αξιώματα, χάρις καμιά αξιοκρατική διαδικασία, αλλά γιατί φρόντιζαν να είναι αρεστοί στον αρχηγό;
Μπορεί να υπάρχει μεταρρύθμιση με όσους δεν έβγαλαν πότε τσιμουδιά όταν μετείχαν στην νομή τη εξουσίας, δεν άσκησαν καμιά κριτική στην αυθαιρεσία της ηγεσίας και χειροκρότησαν τον εκάστοτε αρχηγό, όχι μόνο στα κομματικά όργανα αλλά και στα …υπουργικά συμβούλια;
Μπορεί να υπάρχει μεταρρύθμιση με όσους επιδίωκαν να αποσπάσουν ψήφο από τους πολίτες και την επομένη να γίνουν αρεστοί στους ισχυρούς και στους ολιγάρχες παίρνοντας το μέρος τους όταν τα συμφέροντα τους ήταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας;
Η ψευδεπίγραφη μεταρρύθμιση που διακινείται αυτή την περίοδο σε κάποια ΜΜΕ δεν εμπνέει γιατί δεν εμπνέουν εκείνοι που τη διακινούν. Αν θα υπάρχει μεταρρυθμιστικό κίνημα θα προέλθει από την κοινωνία και τη νέα γενιά. Όχι από εκείνους που κερδοσκοπούν στις πλάτες τους.
