Toυ Γιάννη Πανούση
Πήραν τη δαχτυλήθρα
Και την κάναν κολυμπήθρα.
Τάκης Ψαράκης
Η μπαλάντα των παιδιών της Πλατείας Βάθη
Ο Ελληνικός λαός επέλεξε – με όποιο κριτήριο τον ενέπνευσε η κοινοβουλευτική δημοκρατική παιδεία και παράδοση – ν΄αλλάξει εποχή. Όχι απλώς με την έννοια της αλλαγής του πολιτικού προσωπικού, ούτε με την αναδιάταξη των πολιτικών σχηματισμών. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ψήφου ήταν και είναι η ανατροπή όλων των μέχρι σήμερα σταθερών και δεδομένων της Μεταπολίτευσης. Εθνικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, ακαδημαϊκών, ίσως και επιστημονικών.
Τέλος σε όλα τα καλά ή τα κακά που έδωσε η αστική δημοκρατία από το 1974 και μετά.
Δεν αναγνωρίζεται κανένα «κεκτημένο» αφού οι πάντες και τα άπαντα τίθενται υπό την κρισάρα μιας κλειστής ομάδας «που όλα τα ξέρει, όλα τα σφάζει, όλα τα ξεκαρφώνει».
Στο μυαλό τους έχουν μια διαφορετική άποψη για το τί είναι μόρφωση, τί είναι πολιτισμός, τί είναι ασφάλεια, και δυστυχώς τί είναι δημοκρατία.
Μια διαφορετική εκδοχή για το ποιος είναι άξιος, ποιος είναι δίκαιος, ποιος αριστερός και δυστυχώς ποιος είναι κατά περίσταση «χρήσιμος ηλίθιος».
Μία «sui generis Αριστερά» η οποία για να υπερβεί το Τίποτα αποφάσισε να δοκιμάσει μία Grand Theory του Παντός.
Πολιτικοί οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να χρίσουν από μόνοι τους τους Διανοούμενους και Ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών και που αγνοούν ότι ουδείς μπορεί να διορίσει ή να βαπτίσει κάποιον ως πνευματική προσωπικότητα. Ούτε με τη γόμα σβήνεις το έργο των δημιουργών, ούτε με τη (βασιλική;) βούλα ορίζεις την ποιότητα της καλλιτεχνίας.
Ο εξυπνακίστικος διάκοσμος των φουαγιέ και των δείπνων απέχει πολύ από τη δημιουργία μίας ατμόσφαιρας αναγέννησης των δυνάμεων πολιτισμού, παιδείας και επιστήμης στη χώρα μας.
Συμπλέγματα καταπίεσης ή απόρριψης στα πανεπιστήμια, στα ερευνητικά ιδρύματα, σε όλες τις δομές αναγνώρισης και αριστείας βγαίνουν στην επιφάνεια και επιχειρούν να πάρουν εκδίκηση μέσω νόμων και διαταγμάτων.
Μία είναι η Αλήθεια. Η δική τους. Όλες οι άλλες εκδοχές είναι κατάλοιπα της αντίδρασης του Κατεστημένου. Του Κατεστημένου, στο οποίο μερικοί θέλουν μετά μανίας να «εισπηδήσουν». Του Κατεστημένου, στο οποίο έχουν ήδη εκχωρήσει κάποιες από τις προεκλογικές διακηρύξεις για να γίνουν πιο soft. Του Κατεστημένου, μέρους του οποίου είχε ήδη συν-δεθεί μαζί τους με κοινά συμφέροντα. Ανατροπή μοντέλου ή αντικατάσταση Ελίτ; That’s the question. Γι΄ αυτό θέλει προσοχή όταν ισχυρίζεσαι ότι θ΄ αλλάξεις τον (παλαιό) κόσμο ενώ την ίδια ώρα γίνεσαι και εσύ (με τον πιο κυνικό τρόπο) αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου, όταν δηλαδή γίνεσαι σαν τους άλλους.
Υ.Σ. Η σωτηρία της ψυχής των μη «αρεστών αριστερών» μπορεί να γίνει μόνον αν δηλώνουν με την καθημερινή τους δράση ότι «δεν θα γίνουν σαν κι αυτούς».
