Του Χρήστου Γκίμτσα
«Ξέφυγα από τους καρχαρίες
και νίκησα τις τίγρεις.
Μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί.»
Μπρεχτ
Και από κοριούς, σ’ αυτή την χώρα, άλλο καλό!
Παρίσταναν λοιπόν οι εγχώριοι κοριοί, πως δεν καταλάβαιναν. Πως είχαν μπροστά τους, εκεί στο συλλαλητήριο των Αθηνών, τον ρωμαλέο Μίκη περασμένων εποχών, και όχι ένα Γέροντα, που δικαιούται κι αυτός στο τέλος της ζωής του, να έχει μειωμένη κρίση και υπολειπόμενα αντανακλαστικά, για όσα γίνονται σ’ αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια.
Λοιπόν, παρίσταναν πως δεν καταλάβαιναν πως εκεί στο ετερόκλητο πλήθος, ο Μίκης ήταν μόνος, ξένο σώμα, και απροστάτευτος ανάμεσα σε αγριεμένους ανθρώπους.
Και αποφάσισαν να του επιτεθούν, άλλοι συγκαλυμμένοι, άλλοι ειρωνικοί και άλλοι προσβλητικοί.
Ποιοι; Αυτοί που με όλο το μπόι τους τεντωμένο, δεν τον φτάνουν ούτε μέχρι το γόνατο. Τι λέω; Ποιο γόνατο; Ούτε μέχρι τον αστράγαλό του!
Άνθρωποι που ούτε η μάνα τους, τους γνωρίζει καλά, καλά, βρήκαν την ευκαιρία να κουνήσουν το δάκτυλό τους, στη σκιά ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που τώρα στον απόηχο της ζωής του, με τις αισθήσεις μειωμένες και με έλλειψη κοινωνικού προσανατολισμού, δικαιούται να στραβοπατήσει.
Και αντί για κατανόηση και προστασία, θέλησαν να τον σταυρώσουν, και κυρίως οι σημερινοί εξουσιαστές που κάποτε ορκίζονταν στο όνομά του.
Εκεί στο συλλαλητήριο, δεν ήταν ο Θεοδωράκης που αγέρωχος, είτε διευθύνοντας την ορχήστρα είτε μιλώντας από το μπαλκόνι, μαγνήτιζε τον νου και την ψυχή.
Όχι, ο Μίκης δεν ήταν στο συλλαλητήριο. Η σκιά του ήταν και μ’ αυτή πάλευαν οι ασήμαντοι που τον έκριναν. Και αν θέλετε να τον βρείτε, βρίσκεται ήδη εκεί, εξαπτέρυγο μέσα στον Μεγάλο Ναό του Έθνους
Ήταν η σκιά του, γιατί ο Μίκης έχει «φύγει» από καιρό. Και αν θέλετε να τον βρείτε, βρίσκεται ήδη εκεί, εξαπτέρυγο μέσα στον Μεγάλο Ναό του Έθνους, μαζί με τον Παπαδιαμάντη, τον Θεόφιλο, τον Σολωμό, τον Παπανικολάου, τον Τσιτσάνη, τον Ρήγα, τον Μάνο τον Καραθεοδωρή, τον Καβάφη, τον Ελύτη.
Και να μην ξεχνάμε πως για όλους αυτούς τους Έλληνες, βρέθηκαν πικροί άνθρωποι που για λίγο και πρόσκαιρο φως ή για να δικαιολογήσουν τη λάσπη που κουβαλούν μέσα στο μυαλό τους, τους κούνησαν το δάκτυλο, θέλοντας να μειώσουν τη μεγαλοσύνη τους.
Ποιοι; Εκείνοι οι μικρότατοι, που ποτέ δεν βρέθηκαν στη θέση να πούνε το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» στα μεγάλα διλήμματα της ζωής.
Όχι, ο Μίκης δεν ήταν στο συλλαλητήριο. Η σκιά του ήταν και μ’ αυτή πάλευαν οι ασήμαντοι που τον έκριναν.
Θα ρθεί ο καιρός, και γεγονότα όπως αυτό της Novartis, της Siemens, του χρηματιστηρίου και των άλλων εθνικών προδοσιών, θα είναι υπόθεση των τυμβωρύχων της ιστορίας.
Θα ρθεί καιρός που ψευδεπίγραφα γεγονότα σαν αυτό των Σκοπίων, που «δημιουργούνται και λύνονται» μέσα στα σκοτεινά γραφεία των συμμοριών που εξουσιάζουν ανήμπορους και αμόρφωτους λαούς, σαν τον δικό μας, θα έχουν ξεχαστεί και θαφτεί μέσα στην ιστορική στάχτη, μαζί με τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν αυτά τα γεγονότα.
Θα έρθουν όμως στιγμές, που το Έθνος σε στιγμές λιποψυχίας θα χρειαστεί κουράγιο. Τότε ο Μίκης με τη μουσική και τον πατριωτισμό του, θα είναι εκεί, φρέσκος και άφθαρτος, μαζί με τους άλλους αρχαγγέλους, όπως ο Κοραής, ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, για να το κρατήσουν από το χέρι και να το φωτίσουν μέσα στα σκοτάδια.
Και αυτοί που κάποτε παρακαλούσαν για μία φωτογραφία μαζί του και έγιναν «κάτι» τραγουδώντας τα τραγούδια του και δεν άρθρωσαν ένα λόγο για να τον προστατέψουν έστω να τον δικαιολογήσουν, έννοια τους. Σε λίγο ούτε το χώμα που θα τους σκεπάσει, δεν θα τους θυμάται.
Έτσι εκδικείται η Ιστορία.
Ο Χρήστος Γκίμτσας είναι γιατρός και συγγραφέας – [email protected]
