Του Ανδρέα Δεληγιάννη.
Θα υπάρξει τελικά συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές; Οι απόψεις διχάζονται. Άλλοι τη βλέπουν να επέρχεται και άλλοι είναι σίγουροι ότι ο <Τσίπρας το πάει για ρήξη>. Οι περισσότεροι το ψάχνουν. Κορώνα η γράμματα; Η μήπως να το δούμε με μια μαργαρίτα: θα συμφωνήσουν, δεν θα συμφωνήσουν; Να το ψάξουμε στο φλιτζάνι ή στα, χαρτιά;
Τίποτε από όλα αυτά. Η απάντηση βρίσκεται μπροστά μας. Βρέθηκε για να ακριβολογούμε μόλις πρόσφατα. Ήταν η συνάντηση της Ανκελα Μέρκελ με τον Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Ήταν η δεύτερη κατ’ ιδίαν συνάντησή τους μέσα σε λίγες ημέρες.
Από μόνη της ήταν η απόδειξη ότι η απόφαση του Έλληνα Πρωθυπουργού είναι να συμφωνήσει. Αλλιώς αυτή η συνάντηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει πότε. Η Καγκελάριος δεν είναι κοριτσάκι να την τραβολογάει οποιοσδήποτε από ραντεβού σε ραντεβού. Για να δεχθεί να τα ξαναπούν σημαίνει ότι η δουλειά έκλεισε. Μεταξύ τους τουλάχιστον.
Τότε τι στην ευχή το τραβάνε τόσες ημέρες; Γιατί αναβάλλεται διαρκώς η κοινοποίηση του τελικού πακέτου που θα δεχθεί η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ξεμπλοκάρει τη χρηματοδότηση; Παλιά μας τέχνη κόσκινο – άμα έχεις περάσει από το ΚΚΕ σ’ αυτά γίνεσαι άσσος. Ακόμη και ο Λαφαζάνης , μέλος του Πολιτικού Γραφείου στον Περισσό, μπορεί να συμφωνήσει <ακόμη και με το διάβολο>, κατά διάσημη κάποτε Δημητροφική ατάκα.
Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια. Η κυβέρνηση – τουλάχιστον ο κεντρικός κορμός της πέριξ του Τσίπρα- έχει αποδεχτεί την ιδέα ότι χωρις να δώσουμε δεν παίρνουμε και χωρίς να πάρουμε, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει.
Η συμφωνία έχει κλείσει και μεθοδεύεται η παρουσίασή της στην κοινή κατά το ιστορικό πρότυπο < οι βάσεις φεύγουν> και στο εσωκομματικό ακροατήριο με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Ωστόσο, ακόμη και αν η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία διαρραγεί η συμφωνία θα περάσει στη Βουλή με τη στήριξη των άλλων κομμάτων. Αυτό ενδεχομένως θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις που θα φτάνουν ως την συγκρότηση νέας κυβέρνησης με διαφορετική βάση στήριξης. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.