Του Γ. Λακόπουλου
Το ερώτημα για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη όταν αλλαξοπίστησε, ήταν για πόσο καιρό θα αντέξει με τον Μητσοτάκη.
Τώρα είναι για πόσο ακόμη θα τον αντέξει ο Μητσοτάκης.
Οι αρνητικές επιδόσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, είναι για την κυβέρνηση πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Μεγαλύτερο και από τις συνέπειες της πανδημίας.
Το δόγμα «τάξη και ασφάλεια» ήταν στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας του Κυριάκου, όταν έδειχνε εν ψυχρώ τον Αλέξη Τσίπρα περίπου σαν συντονιστή της εγκληματικότητας.
Η ψηφοθηρική υπόσχεση ήταν «αυτά θα σταματήσουν».
Αυτό που σταμάτησε ήταν να επιμένει ως Πρωθυπουργός ότι θα τα σταματήσει.
Ο εκ μεταγραφής υπουργός του βγαίνει «μάπα το πεπόνι».
Μπουκάρισε σε κάποια σπίτια που στέγαζαν ανήμπορους μετανάστες στα Εξάρχεια και έδειρε ένα ανύποπτο σκηνοθέτη και κάτι πιτσιρικάδες στις πλατείες.
Μετά άλλαξε χαρτοφυλάκιο. Ως υπουργός Εργασίας και νομοθέτησε κατά των διαδηλώσεων και ως υπουργός Παιδείας αναβάθμισε την πανεπιστημιακή γνώση με εγκατάσταση αστυνομικών στα ΑΕΙ.
Αλλά στο έγκλημα έμεινε θεατής.
Οι μαφιόζοι ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς στο δρόμο, ένας δημοσιογράφος έπεσε νεκρός, οι συμμορίες μπαίνουν στα σπίτια και δολοφονούν, ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής δίνει συνεντεύξεις ελεύθερος, ο Ρουβίκωνας κάνει την πλάκα του κατά βούληση.
Ωραία τάξη και ασφάλεια, όταν «πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι», όπως του καταλόγισε προσφυώς ο τομεάρχης του ΣΎΡΙΖΑ Χρ. Σπίρτζης, παλιός φίλος του…
Ο Χρυσοχοΐδης διαισθάνεται ότι θα πληρώσει για το πολιτικό κόστος που έχει, από την αφλογιστία του, ο Μητσοτάκης και αντιδρά με επικοινωνιακό εκνευρισμό.
Περιγράφει το έγκλημα σαν παρατηρητής και σπεύδει στον Άρειο Πάγο με «500 ονόματα» , απλώς για να μεταφέρει στη Δικαιοσύνη την «κρίση ασφάλειας» που συγκλονίζει την κυβέρνηση – προκαλώντας την οργή δικαστών και εισαγγελέων.
Στην τέταρτη θητεία του στην Κατεχάκη, με τον τέταρτο κατά σειρά Πρωθυπουργό , δείχνει έξω από τα νερά του ως «σερίφης». Προφανώς γιατί είναι και έξω από τα νερά του ως πολιτικός.
Δεν έχει βρει καν εκλογική περιφέρεια. Όπου ακούγεται το άνομα του σηκώνεται αχός από τους Νεοδημοκράτες.
Η ανάμνηση του μαυρίσματος στη Β’ Αθήνας- ως ΠΑΣΟΚ- ήταν τραυματική.
Είχε φτάσει Νο2 στο κόμμα του, ήλπιζε ότι μπορεί να γίνει και Νο1, επιδίωξε της δημιουργία Κίνησης της Αριστεράς και βρέθηκε υπουργός της Δεξιάς.
Η πολιτική διολίσθηση του Μιχάλη συνδέεται με τον αποσυντονισμό του σε ένα υπουργείο πλήρους εξωκοινοβουλευτικής ηγεσίας, το οποίο έχει σε υπόληψη μόνο ο Φουρθιώτης.
Στην πολιτική η ιδεολογία συνδέεται με την αποτελεσματικότητα. Όταν χάνεις τα ιδεολογικά «ζύγια» σου, και λειτουργείς σαν μετανάστης σε ξένο κόμμα , σε περιμένει η αποτυχία.
Από το πρώην κόμμα του τον πολεμούν, στη ΝΔ τον υποβλέπουν.
Τουλάχιστον του μένει η ικανοποίηση ότι σαν προφήτης δεν πήγε άσχημα: πράγματι η Αθήνα έγινε Καμπούλ.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
