Του Ιωάννη Δαμίγου
Σίγουρα αιφνιδίασε! Αν και ο όρος αιφνιδιασμός, αφορά επιθετική κίνηση εναντίον εχθρού, όχι συντρόφων! Μπροστά στο επιτακτικό ζητούμενο, να φύγουν το δυνατό συντομότερο οι κλεφτοκοτάδες, αυτή η πρόταση προσφέρει το απαραίτητο άλλοθι στον πρόεδρο. Με την χρήση προσφοράς ουσιαστικής συμμετοχής των μελών, που περιέργως ήταν ξεχασμένη μέχρι πρότινος, αποκτά χώρο στο θυμικό τους.
Μονόδρομος, αλλοίμονο, η εκλογή από την βάση. Ποιος θα μπορούσε να αντιταχθεί άλλωστε. Σύμφωνοι. Σε νέα και απάτητα μονοπάτια, με μια σχετική ταχύτητα, πιθανό να ελλοχεύουν κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες και κίνδυνοι. Να ονομάσω τον πιο χαρακτηριστικό: Λαϊκισμός. Ίσως η παραγγελία, “πιάσε ένα με απ’ όλα”, να μη περιέχει …υγιεινή. Αν τρέφομαι σωστά πρέπει να δυναμώσω και όχι να παχύνω με το ζόρι.
Ανοιχτό κόμμα, εντάξει. Ποιο κόμμα όμως; Γιατί προφανώς μιλάμε για ένα νέο κόμμα! Και απαραίτητος κάποιος πολιτικός ορισμός στο “ανοιχτό”!
Πολλά τα ερωτήματα και οι απορίες σε σχετικούς, πόσο μάλλον σε νέα μέλη, που χρειάζονται απάντηση για χρήσιμη ενεργοποίηση και ουσιαστική διαδραστική παρουσία. Η ποιότητα προφανώς προηγείται της ποσότητας ή όχι;. Εδώ λοιπόν χρειάζεται κάποιος αναγκαίος μηχανισμός ελέγχου, ασφαλιστικές δικλείδες λήψης αποφάσεων, αλλά και λογοδότησης. Σε ποια κομματικά στοιχεία θα χαράσσεται η πολιτική, ζητούμενο.
Υπάρχει και η αναίρεση του καταστατικού. Το προοίμιο που αποτελεί την ταυτότητα του κόμματος, ζητούμενο και αυτό. Αν θα αποφασίζει και πάλι η κοινοβουλευτική ομάδα. Το προβάδισμα που δίνεται στους έχοντες ή στους προβεβλημένους, μέσω ΜΜΕ, για εκλογή, σε αντίθεση με τους μη, δημοκρατικό έλλειμα που παραμένει.
Θολό σημείο και η θητεία, αν θα έχει αναδρομική ισχύ. Και άλλα ακανθώδη προβλήματα, που πρέπει να απαντηθούν ξεκάθαρα. Ίσως τα σημαίνοντα αυτά θέματα να περνούν σε δεύτερη μοίρα, προ κοινής ανάγκης και στόχου, για απαλλαγή από την κυβερνητική βδέλλα που κυριολεκτικά πίνει το αίμα μας.
Η αλόγιστη επίδειξη δύναμης, περιττή. Το κατεστημένο καιροφυλαχτεί. Ανάγκη για μέτρο, από όλους και ευκαιρία δεύτερης σκέψης πάλι από όλους. Το “απολύτως” ηχεί ακόμα εφιαλτικά στα αυτιά μου. Θα αναμένω το καλύτερο και θα το στηρίζω. Όμως προσοχή να μη μεταλλαχτούμε, λόγω μόδας, σε ό, τι περιγελούμε. Όταν τρέχεις μόνος σου και τερματίσεις….δεύτερος, προκαλείς μοιραία την χλεύη. Οι σειρήνες άδουν!