Από το «Κουτί της Πανδώρας» ο Κώστας Βαξεβάνης έθεσε ένα λογικό ερώτημα: γιατί δεν μιλάει ο Πρωθυπουργός για όσα συνταρακτικά αποκαλύπτονται στο χώρο του θέατρου;
Στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου είχε κάνει ολόκληρη δήλωση, όπως και η σύζυγός του. Ωθώντας και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει το ίδιο. Από εκεί και πέρα σιωπή. Ιδίως στην περίπτωση Λιγνάδη τον οποίο τα ΜΜΕ κατατάσσουν στον κύκλο των προσωπικών φίλων του.
Τι να πει; Οτιδήποτε. Να τον υπερασπιστεί σαν φίλος. Να ζητήσει άπλετο φως. Να μιλήσει για την παραίτηση και τη διαχείρισή της από την υπουργό Πολιτισμού.
Δεν νοείται να κάνει ότι δεν άκουσε τίποτε για ένα θέμα στο οποίο εμπλέκεται το όνομά του στο διορισμό του εν λόγω σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο.
Δεν είναι καλή πρακτική για δημόσιο πρόσωπο. Το ίδιο είχε κάνει και με τον έτερο φίλο και συνεργάτη του Νίκο Γεωργιάδη. Ούτε μετά τη δικαστική καταδίκη του δεν μάθαμε την κρίση του.
Ειδικά για τον Λιγνάδη είχε δημιουργήσει ο ίδιος ολόκληρο σκάνδαλο όταν πήρε σαν ταξί στρατιωτικό ελικόπτερο για να μην χάσει την παράσταση του στην Επίδαυρο. Τώρα δεν πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν είναι πλέον στη θέση του;
Οι πολιτικοί δεν ευθύνονται για τις πράξεις των ανθρώπων που βρέθηκαν στον κύκλο των φίλων τους. Έχουν όμως υποχρέωση όταν για κάποιους από αυτούς εγείρονται θέματα που απασχολούν την κοινωνία να μην κάνουν πως δεν τους ξέρουν.
