Νέα πρωτοβουλία για την Κεντροαριστερά και το μεγάλο ξεκατίνιασμα

Του Γ. Λακόπουλου

Μια περίεργη σύνθεση: ένας πρώην “κηπουρός”,  αυτός που τον βάφτισε “κηπουρό” και μια πρώην “δελφίνα” του ΠΑΣΟΚ, βγήκαν στο προσκήνιο  για “να ενώσουν την Κεντροαριστερά”  σε νέο κόμμα. Πίσω τους τα απομεινάρια της  παλιάς Ομάδας Μπίστη και ορισμένοι αδέσποτοι πρώην Σημιτικοί του ΠΑΣΟΚ.

Και μια περίεργη επιδίωξη: σε μια εποχή που το πραγματικό ζητούμενο για την ελληνική  Κεντροαριστερά  είναι να συσπειρωθούν στο ΠΑΣΟΚ- που είναι ο παραδοσιακός φορέας του χώρου – όλες οι συναφείς δυνάμεις, προβάλλεται ως λύση η αποδυνάμωσή του. Δηλαδή κάποιοι επιδιώκουν την ενοποίηση του χώρου δια της  …διάλυσης του  μόνου κομματικού κορμού του! Στην ουσία  εννοούν: να φίγουν αυτοί να έλθουμε εμείς! .

Και μια ακόμη πιο περίεργη νοοτροπία:  ένας κύκλος προσώπων  που  μέχρι τώρα απλώς κάλυπτε τα νώτα του, προσπαθεί να αξιοποιήσει την ευχέρεια προβολής που του εξασφαλίζουν οι παλιές σχέσεις του με τα συστήματα της ενημέρωσης για να  προκαλέσει την προσοχή , αντιμετωπίζοντας αφ υψηλού τους υπόλοιπους- ιδίως   όσους  αυτούς που έμειναν στο χώρο της Κεντροαεριστεράς και  πάλεψαν να την κρατήσουν όρθια.

Μιλώντας με ονόματα, η “τρόικα” που εμφανίζεται να έχει την πρωτοβουλία του εγχειρήματος ενσωματώνει αντιφάσεις, επιμέρους επιδιώξεις και ανομολόγητες φιλοδοξίες,  χωρίς  πολιτική βάση και  επαρκή τεκμηρίωσή του -πέραν μιας προσωπικής σύμπραξης. Δεν έρχεται από πουθενά, δεν έχει συνοχή και προφανώς δεν θα πάει και πουθενά…

Η Άννα Διαμαντοπούλου, προβαλλόμενη ως Ευρωπαία πολιτικός, υπηρέτησε -με την ίδια προθυμία- τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Διέκοψε πρόωρα τη θητεία της στην Επιτροπή Πρόντι για να πλασαριστεί το 2004 ως Νο2 του Γ. Παπανδρέου –ανεπιτυχώς τελικά. Έγινε δυο φορές  υπουργός  έκτοτε, αλλά απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής τον Μάιο του 2012 στην Α’ Αθήνας.

Τα έβαλε με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και αποχώρησε από το κόμμα που την έκανε νομάρχη από τα 25 χρόνια της. Έκτοτε κάνει μπίζνες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και συντηρεί ένα εντυπωσιακά δραστήριο  και πολυδάπανο – αν κριθεί από  τις εκδηλώσεις του –“Δίκτυο για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη”.

Υπερκινητική, οργανωμένη, με διεθνή κυκλοφορία και επαφές στα ΜΜΕ, έχει φιλοδοξίες , αλλά πολλοί της αμφισβητούν την αποδοχή από την κοινωνία -που χρειάζεται ένας πολιτικός  για να τις ικανοποιήσει. Μετά από τετραετή απόσταση από τα κομματικά δρώμενα – και αφού απέφυγε όλους τους κινδύνους που θα μπορούσαν να απειλούν έναν πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ – θέλει να επιστρέψει.

Πολλοί λένε ότι απλώς αναζητά ρόλο -κατά προτίμηση ηγετικό- μετά τα μηνύματα ότι το  φημολογούμενο συνοικέσιο της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα απέβαινε σε βάρος του στη ΝΔ και δεν προχώρησε.   

Ο Γιώργος Φλωρίδης είχε αποστασιοποιηθεί επί Παπανδρέου από το ΠΑΣΟΚ,  αλλά ήταν πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικράτειας του επί Βενιζέλου   -αφού κάποια στιγμή εμφανίσθηκε και ως ιδρυτής ενός “Κοινωνικού Συνδέσμου”– αγνώστων λοιπών στοιχείων. Σήμερα κάποιοι τον χαρακτηρίζουν  “ακόλουθο  της Διαμαντοπούλου”, ίσως επειδή δεν έχει άλλον ρόλο  στο δημόσιο χώρο, στον οποίο πάντως αυτοπροβάλλεται ως πολυπράγμων πολιτικός παράγων.

Παλιός συμφοιτητής του Βενιζέλου που τον άφησε πίσω του, είναι ένας ακόμη 60άρης που ξεκίνησε από νομάρχης, έκανε τρεις φορές υφυπουργός και μια υπουργός, χωρίς να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο, και θεωρείται  πολιτικός που  έχει υπερεκτιμήσει τον εαυτό του. Με την-ευρηματική ενίοτε – επιθετικότητα που τον διακρίνει, χαρακτήρισε “κηπουρούς” υπουργούς του Γ. Παπανδρέου, με περισσότερα προσόντα από τον ίδιο.

Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι η έκπληξη της παρέας και ο μόνος που δεν είχε λόγους να μπλέξει  με τους υπολοίπους -καθώς το παρελθόν και το ταπεραμέντο του εξασφάλιζαν πιο ελπιδοφόρο μέλλον -το οποίο κάποια στιγμή φάνηκε ότι θα επιδιώξει με το υβρίδιο κόμματος υπό την επωνυμία  “Επόμενη Ελλάδα”, που ίδρυσε. Παλαιός Πασπίτης, αδρανοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και έγινε δήμαρχος Πάρου, αλλά στη συνέχεια   έπαιξε ρόλο στην άνοδο του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία, πρώτα ως πορτ παρόλ του και μετά ως γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής..

Υπήρξε -ο μόνος – πετυχημένος υπουργός του, προτού αποστασιοποιηθεί, αλλά όχι και επιτυχημένος υποψήφιος βουλευτής στη Β Αθήνας το 2012. Συγκρούσθηκε με τον Βενιζέλο με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, επέστρεψε στην Πάρο και τώρα μετέχει σε  μια  κίνηση  της οποίας η αφανής επιδίωξη είναι να δώσει ρόλο στην Άννα -και να πάρει η θέση του Σταύρου Θεοδωράκη στο σκηνικό. Από δήμαρχος υπουργός και από υπουργός τί;

Ζητείται αρχηγός

Γύρω από αυτό το τρίγωνο θα συσπειρωθούν -υποτίθεται- οι συνήθως  ναυαγισμένοι του σημιτισμού στο ΠΑΣΟΚ και κάποιοι μάλλον αδιάφοροι- για να πείσουν το σχήμα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να διαλυθεί και να συσταθεί νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Η συγκολλητική ουσία τους μάλλον δεν είναι ευκρινής καθώς η Διαμαντοπούλου δεν αποδέχεται το όρο Κεντροαριστερά και θεωρεί ότι “ο νέος διαχωρισμός είναι προοδευτικές και συντηρητικές δυνάμεις”– προσέγγιση πολύ κοντά στις αντιλήψεις των επικοινωνιολόγων του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Από όσα έχουν πει ως τώρα, προκύπτει ότι πρώτα θα “ενοποιήσουν το χώρο” και μετά θα βγάλουν τον επικεφαλής.  Ωστόσο πολλοί διερωτώνται: για κορόιδα ψάχνουν; Γιατί η  Φώφη Γεννηματά  που είναι ήδη αρχηγός κόμματος να “ενοποιηθεί” με κάποιους που δεν είναι τίποτε;

Γιατί το ΠΑΣΟΚ που είναι υπαρκτό κόμμα με κοινοβουλευτικά εκπροσώπηση και βαριά ιστορία να εξισωθεί με κάτι ανύπαρκτοκαι τους αρνητέςτου; Ακόμη και ο Σταύρος Θεοδωράκης, με το εξανεμισμένο Ποτάμι, μόνο αν πιεστεί έξωθεν θα συγκλίνει μαζί τους.

Ανάμεσα στους  τρεις, ο ιδανικότερος επικεφαλής θα ήταν ο Ραγκούσης, επειδή είναι ο λιγότερο φθαρμένος. Αλλά η Άννα Διαμαντόπουλου  είναι <μεγαλύτερο όνομα>  και όταν ερωτάται περιγράφει τον εαυτό της ως καταλληλότερο αρχηγό. Περίπου σαν να της ανήκει αυτοδικαίως ο ρόλος, αφού κατά την κρίση της το νέο δεν είναι το νέο ακριβώς, αλλά κάτι άλλο, με εμπειρία, ευρωπαϊκή γνώση κ.λ.π. -ή αλλιώς κάτι που συμβαίνει να της μοιάζει πολύ.

Αλλά και ο τρίτος της συντροφιάς φαίνεται ότι διατηρεί τις ελπίδες του και αυτό μάλλον έχει γίνει αντιληπτό, αν ληφθεί υπόψη ότι ο -απογοητευμένος -Κ. Σημίτης έλεγε πρόσφατα σε συνομιλητή του ότι “μέχρι και ο Φλωρίδης θέλει να γίνει αρχηγός”.

Ασφαλώς στην πολιτική οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές -και λειτουργούν ως κίνητρο. Οι τρεις όμως έχουν πολλές και συγκρουόμενες.  Εφόσον  “ενοποιηθεί” ο χώρος και  εκλεγεί ξανά η Γεννηματά -καθώς θα προέρχεται από τον μεγαλύτερο συμβαλλόμενο- τι θα κάνουν; Θα ξαναφύγουν γιατί δεν θα τους  κάνει; Και αν δεν κάνει γιατί δεν έμεναν στο ΠΑΣΟΚ-‘η γιατί δεν επέστρεφαν όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, -για να διεκδικήσουν αυτοί την ηγεσία;

Η Φώφη έχει τις αδυναμίες της , έκανε τα λάθη της -με πιο τραγικό την απλή αναλογική που δεν ψήφισε και έδωσε πιθανόν 35 επιπλέον βουλευτές στο Μητσοτάκη  και ίσως ακόμη τραγικότερο τον μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ-  αλλά είναι εκλεγμένη. Οι άλλοι εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους.

Όλοι εναντίον  όλων

Το επιχείρημα ότι  “το ΠΑΣΟΚ ξόφλησε” πέραν του ότι είναι  κακόγουστο για πρόσωπα που οφείλουν στο ΠΑΣΟΚ ότι έχουν, συναντά έναν αντίλογο: γιατί ξόφλησε το ΠΑΣΟΚ και όχι και τα στελέχη του; Γιατί είναι αναξιόπιστο το πρώην μεγάλο κόμμα και όχι οι πρώην υπουργοί του; Τί τους κάνει ανώτερους του κόμματος, της ιδεολογίας, και της  ιστορίας του;

Από αυτή την άποψη ακόμη και αν υπάρχουν στην κοινωνία δυνάμεις που αναζητούν νέο κόμμα, γιατί να επιλέξουν κάποιους που ούτε νέοι είναι πλέον, ούτε το νέο εκπροσωπούν δεδομένου ότι έχουν συγκυβερνήσει; Τι έχουν να προσκομίσουν στο δημόσιο βίο  πέρα από αναλύσεις πρόχειρων δημοσκοπήσεων ότι “υπάρχει χώρος για νέο κόμμα” -του οποίου όμως δεν περιγράφουν την ιδεολογία, αλλά τους εκλογικούς στόχους με τον εαυτό τους μέσα;

Αν πράγματι ένα ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ απογοητεύτηκε από τον Τσίπρα γιατί δεν θα επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ, αλλά θα προτιμήσει αυτούς -εξ αιτίας των οποίων έφυγε από το ΠΑΣΟΚ;

Τι έχουν να συνεισφέρουν -μετά τις κυβερνητικές θητείες τους- ο Φλωρίδης και  η  Διαμαντοπούλου;  Πώς ο Ραγκούσης θα δικαιολογήσει την συμπόρευσή του –μετά τον ατυχήσαντα νεοπαπανδρεϊσμό- με τον  διαπλεκόμενο  “εκσυγχρονισμό” της περιόδου Σημίτη;

Με βάση αυτά τα ερωτήματα η πρωτοβουλία δεν δείχνει να έχει τύχη και περισσότερο υπακούει στην ανάγκη των πρωταγωνιστών της να υπάρξουν για ένα διάστημα στην επικαιρότητα. Είναι όμως μια παρακινδυνευμένη κίνηση.

Πρώτα γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν θα μείνει με σταύρωσα χέρια. Και δεύτερο γιατί ανάμεσα στους τρεις και τη Χαρ. Τρικούπη υπάρχουν και άλλες φιγούρες.

Πρώτος ο Βαγγέλης Βενιζέλος που θα είναι σαν να περνάει θηλιά στο λαιμό του συνεργαζόμενος με τον Ραγκούση και την Άννα,- παρά τη πρόσφατη συνεργασία τους για μια εκδήλωση. Αλλωστε δεν έχει εγκαταλείψει την προεργασία για δικό του σχήμα.

Δεύτερον ο Γ. Παπανδρέου μπορεί, ως αποσυνάγωγος να μην τούς ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά δεν παύουν να είναι πρώην υπουργοί του και δεν μπορει να  ακολουθησει όσους τον προσκυνούσαν. Και τέλος ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης με  θεμελιακούς ανταγωνισμούς και με τους τρεις πως θα εγκαταλείψει τη θεωρία για τη “Νέα Αριστερά” που λανσάρει για να πάει μαζί τους; .

Σχεδόν όλοι περνούν από το γραφείο του Κ. Σημίτη.  Αλλά ο  ίδιος ενδιαφέρεται περισσότερο για την υστεροφημία του -όπως έδειξε η επιμονή του σε ανακρίβειες, η άρνηση αυτοκριτικής και ανάληψης ευθυνών, στο  “διάλογο” με τον Γ. Πρετεντέρη που εξεδόθη πρόσφατα. Παντως  πιό  εύκολα θα  ευλογήσει περισσότερο μια πρωτοβουλία του Βενιζέλου για νέο κόμμα,παρά μια κίνηση που εμπεριέχει τη διάλυσή της.

Μέχρι να ξεκαθαρίσουν  όμως  τα πράγματα δεν θα πλήξουμε. Για πρώτη φορά από τότε που αποδυναμώθηκε εκλογικά ο χώρος του ΠΑΣΟΚ,  θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης, διασταυρούμενων επιδιώξεων και ποικίλων αναμετρήσεων.  Ήδη όλες οι πλευρές ετοιμάζουν το οπλοστάσιό τους εναντίον των άλλων.

Επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις το προσωπικό στοιχείο είναι έντονο, η υπόθεση της νέας Κεντροαριστεράς θα μετατραπεί σε προσωπικές συγκρούσεις.  Όλοι εναντίον όλων ή αλλιώς: Ας ετοιμαστούμε για το μεγάλο  ξεκατίνιασμα…